Volg ons op facebook
|
< terug
De perfecte mens?
'Alles goed en wel, maar de door ons ontwikkelde nanotechnologie zal toch een keer op de mens moeten worden toegepast.' Professor Cees Dekker zat op een mistige ochtend in maart 2037, in gesprek met zijn beeldscherm. De Nobelprijs zou hem worden toegekend, daar was geen twijfel over mogelijk, maar dat was bijzaak. Eeuwige roem voor hem en zijn universiteit in Delft dát was de norm. 'Geen twijfel mogelijk,' zei hij hardop tegen zichzelf. 'Ik zal mezelf opofferen voor de test. Honderden ratten en tientallen chimpansees hebben alles goed doorstaan, waarom zou het dan na dertig jaar, uitgerekend bij mij mis gaan? Trouwens, als iemand recht heeft op de primeur, dan ben ik dat wel.'
Dekker had onvoorstelbaar hard gewerkt, om de benodigde ketting van duizend flux qubits te schakelen en het gewenste resultaat te behalen.
'Ik zal de eerste mens zijn die de kwantumcomputer ter grootte van een duizendste millimeter, zal koppelen aan mijn eigen DNA-structuur. Die additie heeft me dertig jaar gekost, mag ik dan ook als eerste mens - of liever gezegd als een tweede Adam - met de credits gaan strijken?'
De professor had zijn team ingelicht, geďnstrueerd en dit tot vervelens toe herhaald, totdat hij ervan was overtuigd dat de behandeling tot in detail, goed zou verlopen. Zelfs de champagne stond koud.
Er heerste een gespannen sfeer onder zijn medewerkers in het laboratorium toen Dekker in de stoel plaatsnam om de bloeddruk te laten meten en de elektroden te laten plaatsen die op de computer waren aangesloten.
'Alles goed Cees, we gaan je nu injecteren met je eigen uitvinding, dit is een historisch moment,' sprak prof. dr. ir. Hans Mooij hem toe. 'Je weet dat na de injectie, geen weg terug is.' Dekker was zich dit bewust en als bevestiging gaf hij een korte knik naar zijn vriend. De naald verdween in de hoofdader van zijn rechter arm. Mooij pompte wat bloed op en vervolgens, met een vloeiende beweging, verdween de vloeistof in de bloedbaan van de professor.
Na enkele minuten kreeg Dekker een vreemd licht gevoel in zijn hoofd. De elektronen hadden zich inmiddels door zijn hele lijf verspreid. De computer die was aangesloten op de elektroden, maakte kenbaar dat het geheugen bijna vol was. In een mum van tijd werd nog een laptop aangesloten, maar die was na drie minuten ook al vol. Overal werden nu harde schijven vandaan gehaald en aangesloten, er brak een lichte paniek uit in de cleanroom. Dat er veel informatie zou loskomen was bekend maar dit was bizar, er kwam haast geen eind aan de vloedgolf van gegevens. Na twintig minuten waren de opgeslagen MB's niet meer te meten. Dekker overzag het hele gebeuren en was gefascineerd en verontrust tegelijk. Zijn hele levensgeschiedenis en dat van zijn voorouders lag nu ter inzage. Na een klein halfuur hadden de kwantumelektronen blijkbaar alle gegevens doorgestuurd, de informatiestroom kwam langzaam tot stilstand.
'Even wachten nog,' zei Dekker. 'De laatste informatie zou wel eens de belangrijkste kunnen zijn.' Toen de computer geen verdere gegevens meer ontving liet Mooij de elektroden verwijderen, waardoor de connectie werd verbroken.
'Hoe voel je je?' vroeg Hans Mooij aan de professor.
'Ik voel me prima dank je, en ik kan je niet vertellen hoe nieuwsgierig ik ben naar het resultaat, maar eerst champagne!'
Nadat Dekker de code had ingevoerd om toegang te kunnen krijgen tot zijn eigen DNA-structuur,
kwam hij uit bij de oorsprong van de allereerste mens.
Geen filosofie meer maar een wetenschappelijk onderbouwd gegeven. Volgens Dekker is de mens het meest dierlijke dier wat op aarde rondloopt, puur biologie, puur naakt, het kerndier. Alle dieren hebben hulpmiddelen zoals veren en vacht. De mens echter wordt steeds kaler, dus onafhankelijker en verstandiger.
'Kijk dan, Hans! Hier ligt het bewijs toch, dit is voer voor wijsgerige antropologen. Biologen hebben nu studiemateriaal voor tientallen jaren. Ik kom levenstijd van drie generaties tekort om al deze gegevens te kunnen bestuderen. Wat een doorbraak, we kunnen gebreken in de DNA opsporen, achterhalen en zelfs voorkomen in de toekomst. De perfecte mens is binnen handbereik. Ik schat de gemiddelde leeftijd binnenkort op tweehonderd jaar.'
feedback van andere lezers- muis
Doet me denken aan George Orwell. Voor we het wisten leefden we in 1980 (geloof ik toch).
2037...ik kan het nog meemaken...
Prachtig neergepend:)
groetjes
remy: Ik maak het hoogst waarschijnlijk niet meer mee. Dank voor de f.b. - ivo
prachtig, alleen, de natuur is om zeep, in 2020 zullen een miljard mensen omkomen omdat er geen drinkbaar water meer zal zijn ...
In 2050 zullen het meer dan drie miljard mensen zijn die kreperend hun dood zullen zoeken en misschien niet eens meer kunnen vinden omdat de geneeskunde zo ver is dat te vroeg sterven geen optie meer zal zijn.
remy: Ben ik helemaal met je eens, de kennis zou op ander gebied wat meer benut moeten worden. Thx. - Ghislaine
Dit is heel mooi toekomst gericht neer gepoot. Fictie van de bovenste plank.
remy: heel hartelijk dank!! - Gaya
Spannend, verrassend, zat er helemaal in. Komt er meer?
Hoe kom je er op??
Mooi verhaal Wim!!!
Gr. K@rin
remy: Heel veel dank voor je reactie K@rin!! - SabineLuypaert
ik kom net tot de conclusie dat ik ook een kerndier ben tjeeeeee(smile)
remy: Dank voor je score!! - RolandBergeys
Knappe tekst!
remy: Heel hartelijk dank Roland! - dulcera
Jamaar ... en nu?
Nu zt diene mens met die kleine computertjes in zijn lijf, gaan ze hem niet nog wat blijven opmeten?
En hoe gaat het verder?
Kan hij nog kinnekes maken, en zijn dat dan ook mini computertjes? (opent mogelijkheden)
Dit verhaal roept alleen maar meer vragen op?
remy: Ik zal nadenken over een eventueel vervolg. - thijl
Levensecht. En dus geloofwaardig. In de traditie van Asimov!
remy: Mooi compliment, veel dank
|
