Volg ons op facebook
|
< terug
Waarom?
Peter kwam toe in het ziekenhuis van Merca, een stadje dicht bij Mogadishu aan de kust van Somalië. Het ziekenhuis waar hij één maand lang stage zou doen, een buitenkans. Hij had er dan ook al maanden naar uitgekeken. Intensieve voorbereidingen, waaronder enkele taallessen en een lading goederen voor het goede doel, werden op korte tijd getroffen. Maar vanaf de eerste stappen in dat 'ziekenhuis' begon Peter te twijfelen aan zijn keuze. Was dit nu echt de plaats waar hij één maand zou moeten werken? Mensen met open wonden, infecties en zelfs geamputeerden lagen in de gang wegens gebrek aan bedden. Hij zag een vrouw bevallen in de inkomhal en als hij zich niet vergiste zag hij door de ruit een operatie doorgaan op de binnenkoer van het gebouw. Maar terugkrabbelen lag niet in zijn aard en nadat hij de eerste cultuurshock te boven was gekomen besloot hij er vol voor te gaan.
De eerste week verliep moeizaam, maar langzaam begon Peter de klappen van de zweep te kennen. Hij werkte een dubbele shift en zelfs dan kwam hij nog niet toe met de hem toegereikte tijd om alle patiënten te zien die hij wou zien. Dus moest er geselecteerd worden. Vaak kreeg hij opdracht van bovenhand om de mensen die voor hun behandeling konden betalen voor te laten. Een gebod dat hij opvolgde maar op onbewaakte momenten ook wel eens vierkant aan zijn laars lapte. Het gebeurde meer dan eens dat hij tijdens zijn middagpauze gratis patiënten ging zien. Hij kreeg dan ook op een relatief korte tijd een naam in Merca als de vriendelijke westerling.
De dagen verstreken en binnenkort zou hij weer moeten terugkeren naar België, iets waar hij enorm tegen opzag. Ondanks de barre omstandigheden was hij hier geacclimatiseerd geraakt. Hij begon het Somalisch steeds beter te beheersen en in het ziekenhuis werd hij op handen gedragen. Hij had zelfs al enkele vrienden gemaakt waarmee hij regelmatig iets ging drinken.
Op een avond, net voor hij wou vertrekken naar zijn nederige woning, klampte een man met een kind in zijn armen hem aan. De man had tranen in zijn ogen en was hysterisch.
'Help mij, help mij dokter, mijn kind is een uur geleden onwel geworden en heeft tien minuten geleden het bewustzijn verloren,' zei de man met een schokkerige stem.
Peter keek naar het kind en zag dat er geen tijd kon verloren worden. Hij nam het kind over van de man, stelde hem gerust en ging dan onmiddellijk naar de dichtstbijzijnde kamer, onderweg een van de verpleegsters meesleurend die wat stond te drentelen op de gang. De jongen werd aan het enige elektrocardiogramtoestel gelegd dat er beschikbaar was en Peter begon de medische feiten op te sommen.
-"Jongen, ik schat zes, hoogstens zeven jaar. Pupil gedilateerd, zwakke pols, hartslag normaal. Koorts 40,5° Celsius. Zuster kunt u naar boven rennen en zeggen dat ik een echografie wil maken."
"Dokter, het toestel is al sinds gisteren defect."
-"Wat bedoelt u defect?"
"Er is een onderdeel kapot gegaan en het zal nog zeker een maand wachten zijn vooraleer het hersteld is."
-"Hoe kan ik deze jongen dan deftig onderzoeken zonder een echografie?"
"Sorry dokter."
Ze keek hem aan met ogen van pure onverschilligheid. Met deze mate van professionaliteit en betrokkenheid was hij ondertussen al vertrouwd maar wennen deed het niet. Dan maar zonder echografie. Peter begon de standaardonderzoeken uit te voeren om enkele mogelijkheden uit te sluiten. Tot plots het elektrocardiogramtoestel een alarmgeluid maakte. De jongen vertoonde een tachycardie en een tiental seconden later een volledige hartstilstand. Peter begon in paniek te slaan.
-"Een spuit adrenaline en het eerste defibrillatietoestel dat je kan vinden," schreeuwde hij naar de vrouw. De verpleegster schrok en zette het op een lopen. Hij was de hartmassage al begonnen toen hij zag dat de vader van het kind in het deurgat stond met de pop van de jongen in zijn hand.
-"Meneer ik moet u echt verzoeken in de gang te blijven wachten."
De man bleef nog enkele seconden staan, keek nog eens naar zijn levensloze schokkende zoon, en verliet dan de kamer. Peter hoorde de man wegrennen in de verlaten gang.
-"Waarom is er hier niet meer personeel aanwezig om tien uur 's avonds," dacht hij bij zichzelf. "Ik sta hier verdomme al vijf minuten hartmassage te geven. En waar blijft die verpleegster!"
Hij voelde hoe zijn armen vermoeid begonnen te raken maar opgeven kon hij niet. Hier stond een mensenleven op het spel. De zweetdruppeltjes die op zijn voorhoofd stonden begonnen nu hun weg naar beneden te maken en drupten op zijn handen om dan langs zijn vingers hun weg te vinden naar de borstkas van het jongetje. De verpleegster bleef maar weg en Peter voelde zich leeglopen. De druppels vielen nu steeds vaker. Hij voelde hoe zijn ogen vochtig werden en hoe nu ook daar druppels ontstonden. Samen met de zweetpareltjes vielen nu ook tranen op het lichaam van de jongen, van wie heel de borstkas nu drijfnat was. Steeds meer tranen begonnen te vallen en hij besefte dat hij al meer dan 25 minuten op een verpleegster aan het wachten was die naar alle waarschijnlijkheid de benen had gepakt.
Op het moment dat hij de hartmassage stopte stortte Peter in. De tranen stroomden nu van zijn gezicht terwijl hij hulpeloos boven de halfnaakte jongen stond. Hij begon te snikken en was totaal ontredderd. Daar stond hij dan. In een verlaten ziekenhuis, in een kamertje met een schamele gloeilamp, huilend boven het jongetje dat hij niet kon redden. Een kinderlijkje erbij door zijn toedoen. Hoelang hij daar nog heeft staan wenen weet hij niet meer. Eigenlijk heeft hij bijna niets meer onthouden van wat er na dat moment gebeurd is. Achteraf herinnerde hij zich nog iets van de directeur die zei: 'Zo'n dingen gebeuren nu eenmaal. Dat is hier dagelijkse kost. Je blijft toch bij ons?' Een herinnering aan hij die voor een put stond met een pop in zijn armen. En een herinnering aan het vliegtuig naar huis. Hij liet een nachtmerrie en tegelijkertijd ook een droom in de steek. Een herinnering aan hoe op het vliegtuig de tranen weer begonnen te stromen, aan hoe de stewardess vroeg of er iets scheelde en aan hoe hij door zijn tranen heen maar één ding kon zeggen.
-"Waarom?"
©Maarten
feedback van andere lezers- littlefairytale
Je hebt de gave om de lezer mee te nemen in emoties. Dat is een te koesteren talent en maakt het verschil tussen schrijvers die bijblijven om wat ze oproepen en aanralen met hun schrijfsels en de andere gehypte schrijvers in het spotlicht.
Blijf bij het nekvel grijpen en polijst verder. Ik lees en ga mee in je met de pen geschilderde wereld. tine
Maarten: Wauw, dit doet me wat... Bedankt Tine, you made my day... x - Johan
Maarten toch, je doet het weer, me doen inloggen om te reageren. Heb een korte tijd in Tanzania doorgebracht en wat je beschrijft is hallucinant accuraat.
Wat zou je er van denken je echte leeftijd te vermelden? :-)
Is onbegrijpelijk dat dit geschreven is door iemand van 18. Ik lees je verder, graag en met kippenvel.
Maarten: Juist geschreven (het is nu kwart na twee) en nu al commentaar. Ik krijg het er eventjes warm van Johan. En ja, ik ben wel degelijk 18 jaar maar ik schrijf gewoon wat er in me opkomt. Ik ben vereerd dat ik je zo'n plezier kan geven en zal dat in de toekomst zeker nog proberen doen. Echt bedankt... :) - ivo
dit is haast autobiografisch zo mooi geschreven
het onrecht van deze wereld zit voor mij bij het geld. Wie geen geld heeft is afgeschreven en telt niet mee
Maarten: Daar draait het hem om. En jammer genoeg of misschien wel gelukkig, wie zal het zeggen, is het niet autobiografisch. Dank je voor de mooie commentaar Ivo. - SabineLuypaert
echt? ben jij pas 18??? tjee, dt beloofd, sterk geschreven hoor, heel sterk
Maarten: Komaan jongens. Ik ga beginnen blozen... :) Dank je voor de mooie woorden Sabine. - lin
Geweldig meeslepend verhaal! Complimenten!
Maarten: Merci - RolandBergeys
Een mooi geschreven verhaal. Je leestekengebruik is niet altijd even correct, en cijfers zou ik voluit schrijven. De vertelsfeer is echter heel knap!
Maarten: Bedankt voor de feedback. - Gaya
Heel mooi en meeslepend geschreven, complimenten. Heeft van begin tot eind geboeid.
H. Gr, Gaya
Maarten: Dankjewel Gaya! - Ghislaine
Zeer mooi emotioneel verhaal, dat boeiend is neergezet met oog voor de schrijnende realiteit.
Maarten: Dank je Ghislaine - erinneke
ook hier weer niets dan complimenten...
Maarten: :) - Lo_Ha
hier heb ik zelf bij moeten beginnen wenen.
Echt een prachtig verhaal, geen andere woorden voor!
greetz
Maarten: Wauw, Merci voor die prachtige fb! Maarten x
|
