Volg ons op facebook
|
< terug
Een uitgesteld gesprek.
Het was een wat vreemde dag. Kleurloos en beangstigend stil.
Meestal overviel het straatrumoer hem in de gang al. Vandaag, niets. Het motregende. Het straatbeeld was triest. Alleen de blauwe, flitsende neonverlichting op de gevel van de overbuur lonkte vrolijk.
Nonchalant zwierde hij zijn regenjas om, trok hem half tot over de oren en stak roekeloos het ronde verkeerspunt over.
Ongeveer vijf meter voor hem liep een vrouw in een ietwat gebogen houding. Ze droeg een felgekleurde jurk. Een stel schoenen, waarvan de hakken afgesleten waren, gingen heftig, als drumsticks, op de stoep tekeer.
"Hallo!" riep hij, "Mevrouw!"
De vrouw keek schichtig achterom en versnelde haar pas.
Haastig sprong hij over een paar plassen en tikte op haar schouder, "Mevrouw," herhaalde hij.
Ze schrok en liep zonder hem een blik waardig te gunnen verder. Na drie passen bleef ze staan. Schijnbaar aarzelde ze. Ten slotte keerde ze zich naar hem om.
"Wat wilt u van me?" vroeg ze wantrouwend.
"Mag ik een eindje met u meelopen?"
Verdwaasd wendde ze het hoofd af, zichzelf afvragend of ze hem wel goed begrepen had. Dan liet ze haar ogen via zijn schouders naar beneden glijden. Tot aan zijn schoenen om hem dan, plots, doordringend aan te kijken.
"Nee, het spijt me. Ik kan er niet op ingaan."
"Ik wil alleen een eindje met u meelopen," verduidelijkte de man.
Opnieuw bekeek ze hem. Zijn woorden hadden haar uit evenwicht gebracht. Het leek alsof ze het voorstel nu toch voorzichtig in gedachten overwoog.
"Ach, waarom ook niet," dacht ze hardop.
"Hebt u tijd?"
"Heb ik tijd?" vroeg de vrouw niet-begrijpend.
"Nu ja, dan kunnen we een kop koffie gaan drinken," verduidelijkte de man weer.
Ze bleef hem zwijgzaam aankijken.
"Goed," zei ze toen zonder aarzelen en wees naar de telefooncel op het plein, "nog even iemand bellen."
Ondertussen zweefden zijn ogen over het plein. Het werd omarmd door kalende beuken die het als trotse moeders in bescherming namen. Het plein was adembenemend mooi. De eenzame, groene houten zitbankjes en de verlaten bloemenkiosk kregen een andere betekenis. Zelfs de anders afgrijselijke, nepantieke lantaarns behoorden nu tot de harmonie die deze avond tot iets bijzonders maakte. Hun licht deden de hoopjes afgevallen bladeren glimmen als verloren parels.
"Zo, gaan we dan?"
Het gezicht van de vrouw zat onder de druppels die op haar vest dropen.
"Oei, u wordt drijfnat zo," stelde de man bezorgd vast. "Kom, we zullen naar de Troubadour gaan. Het is net om de hoek."
Samen renden ze het overliggende straatje in.
"Daar is het!"
De man wees naar een huisje dat door de aangrenzende gebouwen gedomineerd werd. Vanachter het raam gloeide vurig kaarslicht.
"Dat is nu de 'Troubadour'," zei hij een beetje fier terwijl hij de deur opende.
Het vooroorlogse huiskamertje zat barstensvol. Het gedempte geroezemoes hield even op om, na het nodige staren, ongestoord verder te dreunen.
Achterin stond een dikke man te bulderen van het lachen. Met zijn ene hand streek hij z'n krullende haar naar achter terwijl hij met de ander een lachtraantje wegwreef. Met opgestoken armen stevende hij op het duo af.
"Goedenavond samen! Kom," gebaarde hij, "ik zal jullie een plaatsje zoeken."
Moeizaam sleepte hij zijn logge lichaam naar achter waar hij heel hoffelijk twee tuinstoelen aanwees. Ze stonden netjes, als paria's in een verloren hoekje. Wachtend op deze noodsituatie.
"Wat gaat u drinken?
"Doe mij maar een rode porto," zei de man, "U ook?"
De vrouw knikte instemmend.
Met ineengevlochten handen nam ze het tafereeltje keurend op. Middenin prijkte een ivoorkleurige Leuvense stoof die voor een benauwende warmte zorgde. In een feloranje kookpot borrelde de verse dagsoep. Afgewisseld met allerhande krantenknipsels achter antieke kaders, postkaarten van het vroegere Antwerpen en gedichten, bedekten oude affiches de vergeelde muren.
"Best gezellig," besloot ze stilletjes. "Ik ga nooit op café."
De man trok de wenkbrauwen op.
"Als vrouw word ik toch maar lastig gevallen," zei ze pinnig.
Hij keek haar vragend aan terwijl hij achterover schommelde op zijn stoel.
"U doet net of vrouwen zelf niet kunnen uitmaken wat wel of niet kan."
De ober naderde de tafel. De fles porto verdween deels in zijn forse linkerhand terwijl naast zijn lichaam twee glazen rinkelden. Zwaar ademend goot hij de glazen tot aan de rand vol.
"Zo, geniet ervan!" lachte hij hartelijk en sleepte zich weer naar achter.
"Proost!"
"Ja, proost," zei de vrouw flauwtjes.
De man grijnsde, "Laten we vanavond vreemden blijven voor elkaar en gewoon ons hart luchten. Goed?"
Hij tilde zijn glas op en wachtte geduldig het antwoord af.
De vrouw leek hem niet te horen, ze keek hem dromerig aan.
"Wel?," drong de man uiteindelijk aan.
"Wat valt er te vertellen," zuchtte ze.
"Nou ja…" zei de man nadenkend, "voor ons is er geen morgen dus laat ons misschien nu iets vertellen waardoor we ons morgen beter voelen."
Er viel een korte stilte. De vrouw bleef als een jute zak, onbewogen hangen. Met haar duim wreef ze over een verschroeid vlekje op de tafel. Zwijgzaam liet ze het hoofd zakken. Het kaarslicht verlichtte haar grijze haarwortel.
"Zal ik beginnen dan?" vroeg de man voorzichtig.
"Ja, vertel," giebelde ze terwijl ze dichterbij schoof, de armen kruiste en zich iets voorover boog.
"Wel, vorig jaar verloor ik iets wat me lief was."
"Oh," zei de vrouw met spijt in haar stem.
De man pauzeerde even en likte met de tong zijn bovenlip nat, "Mijn vrouw verliet me voor een andere man." Hij schudde het hoofd, "Ze mompelde botweg: 'ik heb iemand anders'. Ik begrijp het nog steeds niet."
De vrouw keek eerst bedenkelijk en staarde toen afwezig langs hem heen. Ze tuurde naar twee tieners, drie tafels verderop, die elkaar de hand vasthielden.
"De volgende dag was ze weg. We hebben er nooit over kunnen praten."
Met tussenpozen keek de vrouw hem peinzend aan.
"Vervelend," zei ze plots.
"Bent u getrouwd?"
"Ik was getrouwd én ongelukkig."
De man keek haar verwonderd aan.
"Echt," fluisterde de vrouw geëmotioneerd, "Luister,…"
Ze trok haar stoel dichterbij en knipperde koortsig met de ogen.
"… mijn man leidde een prinsenleven. Hij moest niets doen. Ik verlangde alleen dat hij een beetje lief voor me was," klaagde ze. "Toen werd ik stapelverliefd op zijn tegenpool."
De vrouw nipte van haar glas en liet zich met een lachende blik achterover vallen.
"Attent én lief. Alles wat ik me wensen kon. Naderhand kwamen er moeilijkheden. Dingen waar je aanvankelijk niet bij stilstaat."
Terneergeslagen prikte ze met een lucifer in de rode kaars die zo goed als opgebrand was. De wiek zwom half in het kaarsvet; het kleine vlammetje knetterde om een langer leven.
"Na lang twijfelen heb ik gebroken met mijn man. Nooit zal ik hem vergeten. Als…"
"U teert verder op een herinnering." onderbrak de man haar.
De vrouw dacht na.
"Kan zijn. Hoe dan ook, misschien heeft hij nu ook iemand anders."
Weer dacht ze na.
"Er is nog nooit iemand verliefd op hem geworden," zei ze uit de hoogte.
"Hoe kunt u dat nu weten?" vroeg de man ongelovig.
"Zo speciaal is hij niet hoor!" sidderde ze gevaarlijk. "Het doorsnee type. Zijn charme misschien?" Ze keek hem vragend aan alsof hij er het juiste antwoord kon op geven en vervolgde, "Dat kan ik me al helemaal niet voorstellen."
"Wilt u nog een porto?"
"Hoe laat is het?" vroeg de vrouw.
"Het is nog niet te laat voor ons, Hélène," zei de man op rustige toon. "We kunnen nog steeds opnieuw beginnen. Geef het een kans."
De vrouw greep zijn hand en hield die enkele seconden vast, "Het spijt me Rubèn," zei ze terwijl ze opstond, "ik moet nu echt gaan."
De man knikte, "Ik begrijp het."
feedback van andere lezers- Gaya
Erg leuk en boeiend om te lezen, verrassend. Leuk bedacht. Had nog wel meer willen lezen :)
Gr. Gaya
MonaLisa: Mja, dat zal voor de volgende keer zijn Gaya :) Ben blij dat je 't boeiend vond, bedankt! - ivo
Verrassend hoe het verhaal zichzelf voordreef ..
En qua inhoud is het zeker en vast een leuk verhaal .. heel graag gelezen
MonaLisa: Heel erg bedankt voor je fb Ivo! - Ghislaine
Een erg leuke goed neergeschreven binnenkomer. Gelukkig liet je de deurstijlen op hun plaats bij het binnenvallen. Welkom in ons schrijvershuis.
MonaLisa: Bedankt Ghislaine voor je fijne feedback! - SabineLuypaert
ook een welkom van hier van een benieuwd mensje naar het vervolg
MonaLisa: Leuk dat je benieuwd bent Sabine, wordt in ieder geval vervolgd :) Bedankt voor je reactie! - lin
Erg goed geschreven en de clou heerlijk tot het laatst bewaard! Welkom hier, ik hoop nog veel meer van je te gaan lezen!
MonaLisa: Ook jij bent bedankt voor je reactie lin. Hoop je te kunnen blijven boeien volgende keer! - RolandBergeys
leuk verwoord, knap verhaal
MonaLisa: Bedankt! - Vansion
ferm uitgewerkte dialoog ( en dat is niet simpel)
ik ontdek je nu pas
en ga vast nog meer lezen later
en wellicht wat uitvoeriger zijn in commentaar
MonaLisa: Bedankt Vansion! Hoop je in de toekomst te kunnen blijven boeien! - thijl
Werd je geïnspireerd door het scenario van de fim Blind Date van regisseur Theo van Gogh? Dat gaat over een echtpaar dat ook een rollenspel speelt en net doen alsof ze elkaar niet kennen.
MonaLisa: Nee, ik zag het gewoon zo voor me. Heel spontaan geschreven :) Bedankt voor je fijne reactie thijl!
|
