Volg ons op facebook
|
< terug
De dood als nagerecht.
''Niets aanraken!' riep inspecteur Coby.
De man schudde van neen, 'Geen paniek inspecteur, ik dek hem enkel toe!'
Op de achtergrond loeiden sirenes en de straat vulde zich al snel met blauwe zwaailichten. Half op het voetpad lag het levenloze lichaam van een man. Een straaltje bloed liep uit een hoofdwond de stoep af tot bij een geparkeerde wagen.
'Wat een zonde,' mompelde Coby.
Hij bekeek het lichaam vanuit diverse posities, nam een aantal stappen terug en leunde tenslotte tegen de gevel van het parallel staande huis.
Op de tweede verdieping van de feestzaal stond één van de ramen halfopen.
Weer liep hij naar het lichaam toe. Met zijn linkerhand wreef hij nadenkend over zijn dubbele kin. De mogelijkheid van een val, de hoek en de houding van het lichaam leken een mogelijk scenario te vormen.
Coby, een halfkalende struise veertiger, stond op en bleef plankerig, in een soort protesthouding staan. 'Is de persoon die hiervoor verantwoordelijk hier aanwezig?' brulde hij uitdrukkingsloos. Zijn stoel kwam met een knal tegen de grond terecht en met een valkenblik tastte hij de zaal af op zoek naar een schuldige. Je kon een speld horen vallen.
'De 'zaal' bevond zich op het podium van een oud theater. Op de balkons zaten voor de gelegenheid etalagepoppen die dienst deden als toeschouwers. Ze waren gekleed in ware belle epoque stijl. Verder was de zaal gehuld in gedrapeerde, zware scharlaken velours met goudkleurige gallons die het geheel een dramatische toets gaven. Achtarmige kristallen lusters verlichtten de tafels die in het rond gegroepeerd stonden.
Voor honderdvijftig genodigden was dit de omgeving waar ze zich deze avond konden verheugen op een exclusief diner. Het evenement, Kunst Leeft Altijd, georganiseerd door de stad Antwerpen, zou hiermee plechtig geopend worden.
Links en rechts stonden obers en diensters keurig in hun zwart-wit uniform te wachten om de gasten naar hun tafels te begeleiden. Maximum zes genodigden konden er aan plaatsnemen en kleurrijke menukaarten sprongen meteen in het oog. Ze hadden een buitenmaats formaat, een gedurfde, niet alledaagse vorm en zagen er op zich verrukkelijk uit. Elke gang op het menu werd in gekleurde vormpjes voorgesteld. Aan de tafels werd ze in ieder geval fanatiek besproken en het zou een wonder zijn als er, na afloop, nog eentje zou achterblijven.
Honderd negen en veertig paar ogen richtten zich nu op de man die zo potsierlijk zijn aanwezigheid liet gelden. In de lucht hield hij de veelbesproken menukaart vast.
Op wat gekuch en wat heen en weer kijken na bleef het muisstil.
Een roodharige man stond verontwaardigd op en keek verveeld naar zijn tafelgenoten. "Euh ja, dat ben ik."
Niemand leek te begrijpen waar het om ging. Met reuzenstappen liep Coby de man tegemoet.
"Zo…," snauwde hij, "…hier is U dus verantwoordelijk voor?"
Hij gluurde over zijn halve brilglazen en bracht daarbij zijn flauw roze lippen tot een kleine gekartelde cirkel om na enkele seconden te veranderen in een grijns waardoor zijn vooruitstekende voorste tanden zichtbaar werden. Een bulderende schaterlach volgde, zijn dikke lichaam schokte hevig en na een schouderklop en handdruk riep hij bijna onverstaanbaar, "Gefeliciteerd, mijnheer den artiest! Uitstekende weergegeven!"
Toen de gasten eenmaal doorhadden dat het om een grapje ging werd er luid geapplaudisseerd. Meteen was het gespreksthema aan de tafels als pap in de mond gegeven.
"Ziet u mijnheer, ik ben gek op een grapje én deze was héél geslaagd, niet? Oh, neem me niet kwalijk! Door alle opwinding vergeet ik me nog voor te stellen. Inspecteur Coby, aangenaam mijnheer…?"
"Bos. Georges Bos, maar zeg alsjeblieft Georges."
"Juist ja, hebt u enig bezwaar als ik me bij u aan tafel voeg? Weet u, mijn vrouw en schoonmoeder kunnen na al die jaren nog steeds geen begrip opbrengen voor mijn onverbeterlijke eetlust. Ze vinden dat ik overdrijf. Niet netjes hé?" zei hij met enig sarcasme. "Ten slotte lijkt de man die mij, alleen al door de aanblik van de menukaart zin kan doen krijgen in eten ongewoon boeiend. U bent ongetwijfeld net zo gek op eten als ik, nietwaar?"
"Toch niet inspecteur, eten vind ik tijdverlies."
"Juist, ja!" De opgewekte inspecteur keek beduusd rond en merkte de andere gasten aan de tafel op. "Oeps! Ik doe het alweer! Excuses! Inspecteur Coby en u?"
"Euh ja," onderbrak Georges Coby, "dit is Serge Devree, zijn echtgenote Luna Depuis, Linda Debock en tenslotte Diego Martinez. Luna en Diego waren collega's van me, nu zijn het conculega's van me geworden."
"Met een collega als Georges hebben jullie het getroffen hoor! Stoort het als ik me er bij zet?" Zonder het antwoord af te wachten trok hij een stoel vanonder de tafel en voegde zich bij het gezelschap.
"Het stoort u toch niet dat wij hier al zaten, inspecteur?" baste Devree, "Het betekent zonder twijfel het einde van onze gezellig avondje uit… onder vrienden."
Coby's ogen viseerden een tijdlang de neus van Serge Devree. "Ik begrijp het al, u hebt geen hoge dunk van de vertegenwoordigers van de openbare orde. Laat u niet afschrikken door mijn aanwezigheid, ik ben hier niet in het kader van mijn functie. Kunst is namelijk één van mijn grootste liefhebberijen. Bovendien," besluit hij uitgelaten, "er hing geen bord aan de ingang met "GEEN POLITIE TOEGELATEN" dus dacht ik… laten we eens gaan kijken, misschien worden er hier wel misdrijven gepleegd vanavond!"
Naar adem happend vuurt hij weer een regen lachsalvo's af.
Diego trok een wenkbrauw op, "Moeten we hierbij nadenken, Georges?"
"Nou, dit beloofd voor vanavond," beaamde Georges diens opmerking. "Ik vind het best geestig. Super!" Hij tastte in zijn broekzak, haalde een grote, roodblauwe geruite zakdoek boven en liet een deugddoende zucht, "Gered!"
"Langs opa geweest, Georges?"
Georges grijnsde, "met zo'n kanjer van een verkoudheid kan ik het wel schudden tegen het einde van volgende week."
Diego schudde van neen, "Echt Georges, dat mag je me niet aandoen." zei hij, en hij herhaalde, "Echt niet!"
Het aperitief bestond uit een alcoholisch drankje dat opgebouwd was uit gekleurde laagjes die beurtelings herhaald werden. "Mm, lekker," mompelde Coby. Hij zorgde ervoor dat er aan 'zijn' tafel continu wat besproken werd, zeer tegen de zin in van Serge Devree. Hij uitte voortdurend opmerkingen aan het adres van de inspecteur én het ergerde hem nog het meest dat die hem volledig negeerde. De anderen begon het in ieder geval wel te irriteren met als gevolg dat bij het arriveren van het voorgerecht een woordenwisseling plaatsvond.
"Hoor eens Serge," protesteerde Georges, "op professioneel vlak kan je dan wel een avant-gardist genoemd worden; op sociaal vlak lijkt je gedrag eerder primitief! Stop er dus alsjeblieft mee, het moet grappig blijven hè!"
"Inderdaad," haakte Diego schertsend in, "je puberale houding geeft een wrange bijsmaak aan mijn garnaaltjes."
Devree trok verontwaardigde ogen. Niemand ging ooit tegen hem in. Hij had op iedereen wat aan te merken; iedereen zweeg voor hem en daar had hij plezier in.
"Is dat zo?" vroeg hij prikkelbaar, "Dan kan ik maar best ergens anders gaan zitten."
"Doe dat nu niet Serge en jullie…" zei Luna met een piepstemmetje, "…jullie hebben altijd wat op hem aan te merken."
"Kom, kom Luna! We weten allemaal dat niemand mag vitten op 'Heilige Serge'," wierp Diego haar een veelzeggende blik toe, "behalve jij maar…"
"Inspecteur, vertel ons eens iets over uw beroep!" onderbrak Georges hem.
"Moet dat nu?" pufte hij, "Op één van mijn weinige vrije dagen denk ik liever aan prettiger dingen."
Hij boog zich voorover en nipte aan het glas rode wijn, "Prima jaartje! Kent hier iemand iets van wijn? Of moet ik zeggen: is er een wijnkenner in ons midden?" bulderde hij. Het stond als een paal boven water dat de inspecteur zichzelf uitermate leuk vond. "Maar goed, ik beperk me tot mijn persoonlijke standpunt ten opzichte van mijn beroep."
"Bespaar me uw opvattingen," gebaarde Devree.
Coby veegde met de stoffen servet zijn mond en vervolgens zijn met zweetdruppels bezaaide voorhoofd af. "Ik hou van mijn beroep ook al word ik vaak geconfronteerd met de meest gruwelijke situaties. En neen, het laat me niet koud als ik een slachtoffer zie of nabestaanden op de hoogte moet brengen. Maar zoals met ieder beroep wordt het op den duur toch wel routine hoor. Je moet wel…" Als uitgehongerd propt hij een groot stuk vlees naar binnen, "… anders hou je dit soort werk niet lang vol."
"Werkt u ook met paragnosten, inspecteur?" vroeg Diego, "In dat geval hebt u het echt wel getroffen… zo iemand hebben we namelijk toevallig aan tafel!"
Zijn wijsvinger bewoog vinnig naar Linda die instinctief naar achteren deinde, "Ja, Linda kan kaarten lezen en de toekomst voorspellen."
"Serieus?" vroeg Coby overdondert.
"Tja, puur amateuristisch hoor," hakkelde Linda, "ik ben niet bekwaam genoeg om bijvoorbeeld…" Ze dacht behoedzaam na, "… om bijvoorbeeld moorden en zo te ontrafelen!" giebelde ze.
Diego bekeek haar geamuseerd, "Is dat niet gevaarlijk? Als amateur bepaalde zaken gaan beweren? Het veroorzaakt ongetwijfeld chaos. Toch? Ik bedoel, een goedgelovige vind je altijd wel, de wereld loopt er vol van!"
"Lach er maar mee," sidderde Linda, "zo'n reactie ben ik gewoon."
"Zolang je er maar zelf in gelooft?" lachte Diego vragend.
"Pff, geloof wat je wilt! Stuk ongeloof!" beet Linda terug.
Diego hield zijn glas tegen het licht in, "Dit lijkt me zó leeg. Georges… schenk je nog een keertje bij alsjeblieft? De wijn smaakt een beetje bitter, vinden jullie ook niet?"
"Nee, hij smaakt heerlijk. Ik heb al meteen gezien dat u er goed weg mee weet," verklaarde Coby.
"Luna kan er anders ook wat van hoor!"
"Dat kan je wel zeggen, ja," stemde Devree in.
"Diego en ik zijn drinkmaatjes," verklaarde Luna nader met haar hoge stemmetje.
"Hallo!"
"Hè?" Diego onderdrukte een verbaasde kreet, "Ik dacht dat jij vanavond naar een feestje moest?"
"Ja! Hier!"
Een vrouw van rond de veertig glimlachte uitgelaten. Met haar middelvinger duwde ze speels op de neus van Diego. "Georges heeft ervoor gezorgd dat ik hier als vrijwilligster kon helpen dus… zijn we toch weer samen! Zo kan ik een oogje in het zeil houden."
"Laura, mag ik je een man voorstellen die jou vast interesseert? Inspecteur Coby, dit is mijn hartsvriendin Laura."
"Aangenaam." Coby bestudeerde Laura's gezicht, "Ben ik dan zo interessant voor u?"
"Ach, Diego legt gewoon een link tussen uw beroep en mijn studies. Ik studeerde ooit criminologie in een vorig leven, vandaar."
"Juist, ja,"
Met de rug van zijn hand tikte hij tegen de bovenarm van Devree, "Als het zo verder gaat wordt het voor u nog een dramatische avond, vrees ik," plaagde Coby hem.
"Sorry, ik moet nu echt verder werken of hebben jullie al genoeg gehad?"
"Alstublieft neen, we zijn pas van start gegaan en er kan wat mij betreft nog heel wat bij!"
Coby bevestigde zijn woorden door met zijn handen over zijn gezette maag te wrijven, "Misschien spreken we elkaar straks nog, hè Laura?"
Laura liep al met de lege borden weg en verdween door de keukendeur waar het nu een toestroom was van obers en diensters.
"Kan het zijn Diego dat ik van jou iets gezien heb bij 'Zazis'? Dat was in het voorjaar ergens."
"Dat zou kunnen. Wat vond u ervan?"
"Helemaal niet slecht! Uw werk vraagt heel wat tijd en inzet, nietwaar?"
"Dat hoort er nu eenmaal bij. Volgend week openen we met een nieuwe tentoonstelling. Heel spannend allemaal!"
Coby luisterde aandachtig met puilogen.
"Het is van doorslaggevend belang hoe men kunstwerken aan het publiek voorstelt," verduidelijkte hij, "Veronderstel dat een bepaald werk onder of naast een ander werk gehangen wordt. De interpretatie ervan kan dan desastreuze gevolgen hebben. Het kan elke expressie, die het bij de toeschouwer per definitie teweegbrengt, verliezen. Het ene werk wordt onbewust aan het andere gekoppeld en dat veroorzaakt…"
"Juist, ja. Volgende week kom ik vast eens kijken want je doet dat goed hoor!"
"Bedankt inspecteur. Ik doe wat ik moet doen én probeer me niet te laten leiden door verwachtingen en manipulaties van anderen."
"Dat lijkt me heel verstandig," repliceert Coby.
"Luna vindt dat ik totaal geschift ben." Diego keek haar tartend aan, "Ik hoop dat mijn toestand nog verslechtert. Zo tover ik ooit nog een meesterlijke presentatie!"
"Dat was niet destructief bedoeld," stelde Luna hem gerust, "iedereen is toch geschift."
"Vind ik ook. Het typeert in eerste instantie een gedrag dat niet met het alledaagse overeen stemt. Ten tweede heeft een negatieve bijklank. En wat alledaags is maakt ieder voor zich uit, hè?"
Luna keek onverschillig de andere kant op terwijl ze haar schouders optrok.
"Zij die denken, spreken noch handelen binnen ons persoonlijk referentiekader. Iedereen dus, zoals je zegt. Het punt is dat we persé onze waarheid boven die van anderen willen stellen en dat…"
"Ja, ja en jij begrijpt altijd alles zo goed! Tenminste die pretentie heb je toch!" nam Luna het gesprek weer over.
"Pretentieus zijn we ook allemaal Luna." antwoordde Diego opgehitst. "Jij hebt de pretentie om te insinueren dat ik achter 'jou' Serge aanzit. Wel, ik kan je garanderen…er lopen geslaagder figuren rond!"
"Wat bedoelen jullie daarmee?" vroeg Devree verbluft.
"Och, Serge, luister niet naar hem! Hij is verdomme compleet geschift!" vloekte Luna, "Hij probeert alles naar zijn hand te zetten. Zie je dat dan niet?" Haar stem bibberde. "Hij doet het opzettelijk! Hij wil me kwetsen!"
Haar zwarte bos haar viel voor haar langwerpige gezicht. Ze trok het kastanjebruine overjasje uit en zwierde het op de handtas die naast haar op de grond stond.
"Jij!" riep Linda plots woedend, "Jij zult nooit vrienden hebben!" waarbij ze een waarschuwende vinger opstak en Luna een begrijpende blik toewierp.
"Onzin," zei Diego, "ik slik gewoon jullie vermomming van onschuldige vrouwtjes, verzuipend in zelfbeklag niet. Je moet je wel ergens in durven laten gaan hé!"
Er viel een kleine pauze.
"Natuurlijk is het eenvoudiger om er een buitenstaander bij te betrekken," ging hij op dezelfde toon verder, "en die te offeren. Zo kan ieder zijn slag thuis halen zonder dat anderen er iets van merken."
Diego onderbrak zijn monoloog en liet zijn sterk aanwezige ogen een tijdje bij elke tafelgenoot doordringen tot bij Luna, "Ik wed dat je Serge, na 20 jaar huwelijk, nog steeds niet verteld hebt waar je het nu precies moeilijk mee hebt. Iedereen weet het behalve… hijzelf."
"Dat zou ik dan nu graag willen vernemen," gaf Devree te kennen.
"Luister," antwoordde Diego hem onvriendelijk en als een havik met de kop in aanvalshouding, "vraag het Luna gewoon! Confronteer elkaar met de scherpe kantjes! Hoog tijd dat jullie een keer met elkaar communiceren in plaats van via, via!" … Hij stond trillend op, "En nu ga ik frisse lucht halen. Zoeken jullie het ondertussen maar uit."
Luna barstte in tranen uit. Met beide handen ondersteunde ze haar hoofd terwijl Linda zich over haar ontfermde.
Geluidloos schoof Devree zijn stoel naar achter en draaide er onbehaaglijk op rond tot hij de meest comfortabele pose gevonden had. "Goed dat ik dit weet," zei hij dreigend.
Coby op zijn beurt stond verontschuldigend op en verliet de tafel, "Ik zal mijn oude schoonmoeder maar eens naar haar mening over het hoofdgerecht vragen."
"… en ik ga eens kijken of Diego oké is," zei Georges.
"Doe dat!" riep Luna schreeuwend, "Jullie zijn toch zulke dikke vriendjes!"
Georges stond zwijgend op en liep zonder verder in te gaan op Luna's uitval de zaal uit.
In de hal stond Diego verzonken in gedachten te ijsberen.
"Was dat nu echt nodig, Diego?"
"Dat vond ik wel, ja!" antwoordde hij merkbaar opgelucht, "Ze hebben me misbruikt om hun relatie nieuw leven in te blazen! Wie weet hoeveel er voor mij al gepasseerd zijn! Allemaal gebroken harten. Afgedankte lapmiddeltjes! Ik ben er ingeluisd en heb daar geen tastbare bewijzen voor. Moet ik me gelukkig prijzen misschien?" vroeg hij glimlachend, "Ik ben naïef geweest. Ik, die me nooit laat inpalmen! Net daarom heeft het me des te meer geraakt. Verwonderlijk? Ik dacht het niet!"
Georges tikte met zijn vingers tegen zijn wang, "Een stomme vraag misschien maar…ik krijg sterk de indruk dat je plezier hebt in wat je zonet teweeg gebracht hebt?"
"Ik?"
"Besef je dat je hen met dezelfde wapens bevecht? Dat lost niets op hoor!"
"Ik zoek bevrijding, geen oplossing! Alle pijn die ze bij me veroorzaakt hebben, en waar zij zich geen moer schijnen van aantrekken."
Hij sprong de trap af, "Kom Georges, het dessert zal al opgediend zijn."
"In ieder geval Diego, laat deze discussie nu voor wat ze is…"
"Hahaha! Bang voor nog een bombardement, Georges?"
Er hing een bedorven sfeer rond de meest rumoerige tafel in de feestzaal.
Serge Devree hing peinzend tegen de leuning van zijn stoel en wreef heen en weer door zijn fijne snor. Luna zat nog steeds ontroostbaar te snikken. Haar opgezwollen ogen leken nog groter door de uitgelopen mascara die in dunne sliertjes naar haar mond liep. Ze stoorde zich aan Linda die haar nog steeds probeerde gerust te stellen. Kakelend herinnerde ze haar eraan dat de voorspelling, die Luna tot dusver genegeerd had, nu toch was uitgekomen.
Intussen had de inspecteur zich ook weer bij het viertal gevoegd, "Mijn moeder heeft tot hiertoe genoten van de avond! Toen ze over mijn indiscretie begon ben ik weer gevlucht," lachte hij.
Diego wrong zich met zijn stoel tussen Georges en Coby in, "Zo, dan voelt u zich niet zo eenzaam als het over indiscretie gaat."
Vol zelfvertrouwen keek hij Coby aan en fixeerde zijn gekrulde haren, "U zou het eens moeten laten knippen. Vinden jullie ook niet?" vroeg hij de anderen, "Gun de kapper toch ook wat, inspecteur!"
Met een lach die van diep binnenin kwam overdonderde hij de anderen die nog van zijn vorige uitspatting aan het bijkomen waren.
"Een onbeschaamde lastpost ben je! Denk je dat we dit leuk vinden?" prevelde Linda.
Diego keek haar verwaaid aan en lachte uitbundig. "Nou, zo te merken, vind jij het niet leuk. Ik beloof plechtig dat ik je niet in een vette pad zal hocus pocussen… heksenvrouwtje!!!" siste hij tussen zijn tanden door, met zijn gezicht bijna tegen dat van Linda aandrukkend. Hij hield zijn glas daarbij zo schuin vast dat de inhoud ervan op de naakte schouder van Luna gutste.
"Uitstekend! Ik heb er genoeg van!" gilde Luna, "Serge, ik stel voor dat we nu beter elders gaan zitten!"
Diego keek haar verontwaardigd aan, "Hoezo? Wij zijn toch drinkmaatjes?"
Klungelig kroop hij onder tafel en knielend vatte hij Luna bij de benen, "Oh, mijn teerbeminde… ik smeek u, verloochen mijn bestaan niet!"
Georges had er pret in om hen zo onder elkaar bezig te zien.
Luna probeerde Diego van zich los te rukken maar hij bleef hardnekkig vastgeklemd zitten. Omringenden lachten met deze parodie tot Devree van zijn stoel recht veerde, Diego ruwweg lostrok van Luna en hem aansluitend op een stevige klap tegen zijn wang trakteerde. "Met welk recht ga jij zo tekeer tegen mijn vrouw? Je bent een gek! Jij ziet ze vliegen!" riep hij luidkeels.
Diego keek hem verbijsterd aan, "Vliegen, vliegen, wie kan er vliegen,…" herhaalde hij op kinderlijke toon. Hij stond op en liep in een wirwar tussen de tafels door. Met gespreide armen die hij beurtelings op en neer bewoog verdween hij ten slotte onder het oog van de menigte de hal in.
"Hoogst eigenaardig gedrag. Dat moet ik toegeven," dacht Coby hardop.
"Ik zei het toch al," zei Luna vijandig, "Die kerel is niet van deze wereld!"
"Ik wist het! Ik wist het!" riep Linda enthousiast.
"Zo iemand moet je gewoonweg hard aanpakken! Die begrijpen geen gewone taal!" rechtvaardigde Serge de klap.
"Hij heeft alleen wat teveel gedronken, dat is alles," zei Georges lachend.
Laura kwam net met het dessert aanlopen. Op het dienblad stonden zes ijscoupes waarop roze ballonnetjes wapperden. "Waar is Diego?" vroeg ze verontrust.
"Buiten," blafte Devree kortaf, "en hopelijk blijft hij daar de rest van de avond! Hij heeft de boel hier al genoeg verziekt, hè mensen?"
Er werd instemmend geknikt.
Georges keek Laura aan en trok de ogen op, "Het is allemaal zo erg niet."
"Ik zal meteen eens kijken waar hij zich verscholen heeft," knipoogde Laura, "ver kan dat niet zijn."
"En jij vond het allemaal niet zo erg hé? Klaarblijkelijk omdat hij jou gespaard heeft!" blafte Devree weer.
"Al had hij me niet gespaard… we zijn al wat meer van elkaar gewend. Ik geef toe dat hij zich wat te veel heeft laten meeslepen. Alcohol hè! Zinloos om je daar druk over te maken. Trouwens, Serge… in deze toestand is hij toch geen partij voor jou of wel?"
"Dat doet niets terzake, ik weet…"
Gegil weergalmt vanuit de hal. Alle blikken wenden zich tot de ingang en huilend komt Laura de zaal in gerend.
"Hij is dood! Hij ligt buiten… op straat! Dood!"
In geen tijd ontstaat er chaos. Stoelen vallen om, gegil vult de zaal en een horde nieuwsgierigen drumt zich een weg naar de uitgang.
"Opzij mensen, opzij! Iedereen opzij!" Coby baant zich een weg tussen de menigte. In het deurgat blijft hij met gespreide armen staan. Bezweet gebied hij de aanwezigen terug plaats te nemen terwijl hij met zijn gsm het kantoor waarschuwt.
"Alstublieft mensen, dit is een zaak voor de politie en u zou hen allen een dienst bewijzen door gewoon terug te keren naar uw plaatsen. Niemand verlaat de zaal zonder mijn toestemming. Straks zullen agenten van mijn corps ieder van u ondervragen. Wellicht kunt u ons daar het meest van dienst zijn."
Vervolgens loopt hij naar buiten, de straat op.
''Niets aanraken!' riep inspecteur Coby.
De man schudde van neen, 'Geen paniek inspecteur, ik dek hem enkel toe!'
Op de achtergrond loeiden sirenes en de straat vulde zich al snel met blauwe zwaailichten. Half op het voetpad lag het levenloze lichaam van een man. Een straaltje bloed liep uit een hoofdwond de stoep af tot bij een geparkeerde wagen.
'Wat een zonde,' mompelde Coby.
feedback van andere lezers- Theo_Roosen
Geweldig goed geschreven. Klimmend naar een plot waar je terug bij de intro beland. Mooi gedaan. Theo.
MonaLisa: Ja, het was wat wringen en zo maar ben blij dat het effect goed zit.
Bedankt voor je reactie en fb Theo! - ivo
het was een hele boterham en ik moest wel wat lucht happen, want ademloos uitlezen kon deze keer echt niet, alhoewel ik vergat te ademenen en het me dan rood deed oplopen, is het verhaal prachtig mooi geschreven. Zeer verzorgd en zeer voorstelbaar ... doch niet voorspelbaar
Knap hoor
MonaLisa: Amai, da's ook een hele boterham! Bedankt Ivo en... blijven ademen hè? - Ghislaine
Die Coby is niet een gedroomde collega waar dit mens graag zou mee samen werken. Drinken tijdens diensturen zijn strikt verboden. Zatte collega's zijn verdomd arrogant.
MonaLisa: Hahaha! Ja, daar ben ik het met je eens. Bedankt voor je reactie Ghislaine! - RolandBergeys
Wel boeiend, maar té lang om in een keer te lezen op een scherm.
Links: mijn verhalen Premiejager en Walvissen
MonaLisa: Oei, heb het al ingekort! Was aanvankelijk nog vééééél langer :)Bedankt voor je fb Roland! - SabineLuypaert
uitdrukkingsloos schreeuwen, die deed me grijnzen, kzg daar gelijk een gek beeld bij, heel sterk geschreven (om even in herhaling te vallen)
MonaLisa: nu je 't zegt :) 'k zie daar nu ook een geweldig vreemd beeld bij :)
Bedankt voor je fb en reactie Sabine! - erinneke
heel sterk geschreven, heel spannend
MonaLisa: Heel erg bedankt voor je reactie erinneke! - Vansion
zorgvuldig gepend
verzorgde structuur
knap gedaan
je wordt hier veel te weinig gelezen ... waarschijnlijk omdat het stukje zo lang is ... je kunt eventueel je verhalen in fragmenten posten ...
MonaLisa: Dat vind ik een waardevolle tip. Had het zo nog niet bekeken. Ik heb het er nl. moeilijk mee om bepaalde stukken in te korten omdat ze t? lang zijn. Dus, dit hou ik zeker in gedachten. Bedankt!
|
