Volg ons op facebook
|
< terug
Magere Steven (deel 3)
Thuisgekomen ging hij natuurlijk direct, zoals elke vrijgezel betaamd niet naar huis, maar recht naar zijn stamcafé. De eerder al vermelde Tempelier, waar drank en vertier in sloten vloeit. Hij begon in het bijzijn van zijn maten direkt aan het relaas, waar ze elk een eigen kijk op hadden. Om het samen te vatten in dikke prospèr zijn woorden; " ge zijt nen fantast, onnozel manneke"
Jaja, zulke opmerkingen vlogen in het rond tot Prospèr zijn worstige vingertjes in de rugzak stak en er wel twee meter bloedworst uithaalde. Dat was nu echt wel zijn lievelingsgerecht en hij was dusdanig fel onder de indruk mogen we wel stellen. Zijn exacte woorden klonken ongeveer zo "Amai!"
Nu moeten jullie wel weten dat in het dorp waar Steven leefde er een sterk vereenvoudigde taal bestond. Net als hier in sommige streken dialekten bestaan. Om een voorbeeld te geven, in plaats van "Bent u zeker van wat u zegt, mijnheer?" voldoet in die contreien een luid "Wadde?" of in plaats van een "Goeiedag luitjes, hoe gaat het vandaag met jullie" volstaat eeen "grmmmppfff". Dit is inderdaad een sterk vereenvoudigde maar zeer effectieve manier om te communiceren. Dit om duidelijk te maken dat Prospèr danig onder de indruk was als hij "Amai" zei. Maar dit terzijde.
Na dan ook een avond doorgebracht te hebben met veel bier ( vooral Duvel en Maredsous) en al eten dat ze binnenkregen, viel Steven dan ook in weer eens een diepe slaap, ongelooflijk zoals die jongen slapen kan. De snode Prospèr zag dan ook zijn kans schoon en gapte de zak, maar zoals duidelijk werd toen hij die even later teruglegde, werkte die zak niet zonder Steven erbij. De volgende dag ontfutselde Prospèr dan ook, met behulp van de nawerking van de Duvel en koffie, van onze held de plaats waar de elfjes samen kwamen. Hij had namelijk een plan om ook zo'n zak in zijn bezit te brengen, en ging dat in uitvoer brengen. Flink stapte hij de herberg uit, verliet de dorpsmuren en marcheerde verder. Dagen later arriveerde hij in het bos, door voornamelijk zijn eigen gewicht en een portie natuurlijke luiheid opgehouden. (in zijn geval was de natuur wel nogal kwistig geweest)
Hij wachtte een tijdje en zag hun aankomen, verstopte zich achter een iets grotere struik dan die van Steven en wachtte af. Net als bij Steven begon de kleine dikke elf te koken en bij de geur van al dat lekkers kwam het water hem al in de mond. Spoedig begonnen ze, na hun versieringen te hebben opgehangen dan ook te zingen:
"Tireliiiire
maandag dansen wij rond
rirelaare
dinsdag slagen wij de trom"
en ze vervolgden met Steven zijn stukje;
"tireloooore
zo gaat de week rond."
Net als Steven was Prospèr, mens zijnde" het gezang vlug beu, en gestimuleerd door het knorren van zijn maag brulde hij al spoedig luidop;
"Tirelirelieeeeeeeeeer
in't weekend zuip ik alleen bier"
De elfen, sterk verbolgd over die aanranding van hun lied, sleurden hem al snel tevoorschijn en
sleepten hem voor hun leidster. Die vermoedde prospér zijn niet-zo-listig plot en hoorde hem uit. Toen ze al snel het bewijs hoorde van haar vermoedens, sprak ze, jawel, een toverspreuk uit! Ze betoverde hem, gaf hem een nooit leeggaande rugzak en 4 gigantische nooit voldane magen. Zonder dat hij het besefte was hij gestraft voor zijn gulzigheid. Nimmer zou hij nog voldaan zijn. De elfen vertrokken naar betere oorden en onze Prospèr nietsvermoedend terug richting Tempelier. Daar aangekomen ontdekte hij al snel wat er gebeurd was, en vluchtte -zijn zak meenemend- naar een ander café, genaamd "den zoeten inval, een onguur ende gemene koterij".
En onze Steven hoor ik u vragen? Wil u nu echt het antwoord daarop, houdt u niet van een open einde? Wel voor één keer zal ik het eens vertellen.
Onze Steven is getrouwd met zijn buurmeisje, die al langer een oogje (of twee) op hem had. Ze was één van de drie dochters van de hereboer die pas gestorven was. Zo had zij een man nu die altijd eten op tafel zet! Want voorwaar, in elk land, zelfs zeven maal zeven koninkrijken ver, is zo een man een fel gezocht goedje! Ze trouwden, waren gelukkig voor nog een hele poos, en hadden een klein maar mooi dochtertje. Die nogal aan de magere kant was. Op een dag ging die trouwens ook naar het bos met de Prospèr nog wel, maar dat.........dat is weer een heel ander verhaal.
feedback van andere lezers- ivo
sterk hoor, alhoewel ik voel wel wat minder handvastheid ..
maar het is en blijft een leuk verhaal ..
stormvonk: Ben ook niet zo'n schrijver hoor - Mistaker
Ben het eens met Ivo.
Groet,
Greta
stormvonk: Ik moet het eigenlijk echt eens uitschrijven, maar wou er echt een kort sprookje van maken - Henny
Ik heb er echt om moeten lachen. Ook als schrijver moet je zeker door gaan. Ook dat talent heb je. Nog even 4 voluit schrijven omdat het een laag getal is. Graag gelezen!
stormvonk: Dank je, ook voor dat 4 voluit, dat is tenminste nuttige fb :), goed week-end - erinneke
al HET eten dat ze binnenkregen...
Een leuk verhaal en een goede schrijfstijl al heb ik in dit laatste deel sterk het gevoel dat je je ervan af maakt. Deel één en twee bouwden rustig op, deel drie is een snelle afwikkeling. Iets meer uitwerking had dus wel gemogen in dit einde...
stormvonk: Je hebt gelijk maar mijn ander "projekt" slorpte te veel tijd op - cehadebe
Enig, Ik ben het wel met erinneke eens, maar als je wilt kun je toch nog veranderen wat niet helemaal áf is?
stormvonk: Just, maar ik zit voor 't moment met zoveel bezig dat ik er niet echt toe kom. Ben wel bezig met de verhalen van "ezeltje en meisje" voor mijn dochtertje, nu nog een illustrator en....
|
