Volg ons op facebook
|
< terug
TEGEN WIL EN DANK (deel 1) door Marcel Elisen
Een koude zondagochtend, januari 1943: Jos van Loon keek vanachter het huiskamerraam de Tilburgse Bataviastraat in. De regen van de afgelopen week had plaatsgemaakt voor natte sneeuw en de wijk bood een troosteloze aanblik.
Jos vouwde zijn beide handen om een warme beker thee, genietend van het feit dat hij deze ochtend vrij was om te doen en te laten wat hij wilde. Zijn vrouw sliep nog, gezellig opgekruld in het echtelijk bed.
Jos glimlachte even stil voor zich heen, denkend aan het lieve snuitje met de warme, volle lippen. Direct daarop gleed er echter een ernstige trek over zijn gezicht en, kleine slokjes van zijn thee nemend, dwaalden zijn gedachten af naar de mobilisatie en het uitbreken van de oorlog.
Gelegerd bij het derde grensbataljon 'Jagers' in Baarle Nassau had hij deelgenomen aan de gevechten bij Grave en Den Dungen. Ze hadden het al spoedig moeten afleggen tegen de Duitse overmacht en vlak ná de mobilisatie was hij afgezwaaid.
Vandaag was het zondag en kon hij de hele dag van Trees genieten. Sinds de capitulatie was Jos als kettingscheerder werkzaam bij de bekende AaBe textielfabrieken; hij deed het werk met liefde en plezier, maar werken was werken en zo'n dag samen met zijn vrouw was toch heus niet te versmaden.
Een beetje ongerust bedacht hij dat steeds meer mannen werden opgeroepen om te gaan werken voor de arbeidsdienst in Duitsland. Ook voor hem zou een oproep uiteindelijk niet uitblijven en angstig vroeg hij zich af wat hem daar allemaal te wachten zou staan.
De gedachte aan onderduiken speelde door zijn hoofd: immers, hij wilde s' avonds gewoon naast Trees in bed kruipen en zich niet bezig houden met werken voor Hitler en zijn kornuiten. Het idee alleen al maakte hem boos!
Opnieuw dwaalden zijn ogen naar buiten: zijn overburen verlieten juist hun huis en knikten tegen een stel verderop uit de straat. Huiverend in de kraag van hun jas liepen ze, stevig gearmd, in de richting van de Ringbaan Oost. De natte sneeuw bleef enkele ogenblikken liggen op hun paraplu en gleed dan langzaam naar beneden. Ze gingen naar de kerk, wist Jos, terwijl hij, ter begroeting, zijn hand ophief.
Kom, hij moest de kachel maar eens gaan aanmaken, dan was het lekker warm als Trees beneden kwam. Bedrijvig gooide hij wat kolen in het oude potkacheltje, zich afvragend hoelang zij zich deze luxe nog konden veroorloven. Wat moesten ze beginnen als de brandstof opraakte? Nu ja, niet piekeren nu: wie dan leeft, die dan zorgt, dacht Jos optimistisch.
Eerst maar eens de ontbijtboel op tafel zetten en een lekker bakje koffie maken voor Trees. Toch weer een beetje mistroostig pakte Jos de "Smalsko", een koffiesurrogaat dat door Albert Heijn op de markt was gebracht.
De Duitsers hadden kort daarvoor alle koffie in beslag genomen en naar Duitsland overgebracht en hoewel het nieuwe brouwsel redelijk smaakte, miste Jos zijn eigen bakje, vertrouwde troost. Zuchtend sneed hij wat brood en besmeerde de sneetjes dun met jam. Boven zich hoorde hij gestommel en wetend dat Trees nu gauw beneden zou zijn, schonk hij de gloeiend hete koffie in twee mokken.
Het was de afgelopen nacht rustig geweest in het luchtruim boven Tilburg, maar desondanks had Trees onrustig geslapen. De voorgaande nachten waren er tientallen vliegtuigen overgekomen, richting Duitsland, om hun bommen los te laten op het Hitlertuig.
Jos dacht met medelijden aan zijn landgenoten die in Duitsland te werk waren gesteld en misschien het slachtoffer zouden worden van een bombardement.
"Goedemorgen," zei Trees en behaagziek kroop ze op zijn schoot, haar slanke armen rond zijn hals geslagen. Hij haalde even zijn handen door haar lange haren en dacht met een glimlach terug aan de dag dat ze zijn vrouw was geworden. Die zonovergoten derde juni was alles één groot feest geweest, ondanks de bezetting en de aanwezigheid van de moffen. Het kleine gemeentehuis in Oisterwijk, vol met familie en vrienden, vooral de stralende ogen van hun beider ouders zou hij niet gauw vergeten.
"Ik heb uiteindelijk toch nog lekker geslapen," zei ze, zich behaaglijk uitrekkend. Hij drukte een warme kus op haar lippen en schoof haar toen resoluut van zijn schoot.
"We moesten vanmiddag maar even naar je ouders fietsen," zei ze, terwijl ze hem zijn koffie toeschoof, "ons gezicht weer eens laten zien."
Hij knikte haar glimlachend toe, een knik die hij vergezeld liet gaan van een ondeugende knipoog. Trees keek met welbehagen naar de lachrimpeltjes rond zijn ogen en liet haar blik verlangend langs zijn gespierde lichaam glijden. Ze hield van zijn sterke armen, duidelijk zichtbaar nu hij nog in zijn onderhemd tegenover haar zat. Speels liet ze haar vingertoppen langs zijn hals glijden en hij zuchtte van genot.
De Bataviastraat lag er nat en troosteloos bij; de meeste mensen waren naar de kerk en afgezien van twee SS-ers en zijzelf, was er niemand op straat. De Duitsers kuierden op hun gemak in hun richting en in het voorbijgaan wierpen ze een wellustige blik op Trees die, met haar fiets aan de hand, stond de wachten tot Jos de voordeur had afgesloten.
Hij ving nog juist hun smerige grijns op en een blinde woede borrelde in hem op. Hij kon het best hebben als iemand naar zijn vrouw keek, ze was tenslotte het aanzien waard met haar volle borsten en haar lange, donkere haren. In de blikken van deze soldaten lag echter iets smerigs, kijkend naar hun verdwijnende ruggen, mompelde Jos: "Rotmoffen!"
Hij had nog de pest in toen ze de Broekhovenseweg bereikten, waar zijn ouders woonden. Bij het café van 'Bet Koolen' stonden enkele SS-ers met elkaar te kletsen maar gelukkig ontrok een passerende vrachtwagen, volgeladen met Duitse soldaten, zijn mooie Trees aan hun ogen.
Bij huisnummer 131 plaatsten ze hun fietsen tegen de gevel. Met een wrevelige blik op de afgeplakte ramen, drukte Jos op de bel. Zijn moeder deed open, pakte hun natte jassen aan en hing ze weg. Goedkeurend bekeek Jos de kleine hertengeweitjes die als kapstok dienst deden. De vader van Trees stroopte regelmatig in de bossen rondom Oisterwijk en had de geweitjes aan de ouders van Jos cadeau gedaan. "Kom," zei zijn moeder, "de koffie staat klaar!" "Waar is Mientje eigenlijk?" vroeg Jos, om zich heen kijkend. "Naar de kerk, met een vriendin," lichtte zijn vader toe. Mevrouw van Loon schonk de koffie in, mopperend over het vieze brouwsel.
"De aardappelen en het vlees worden ook steeds schaarser," zei ze ongerust. Meneer van Loon schoof naar het puntje van zijn oude fauteuil, voor Jos het teken dat zijn vader een ernstig gesprek wilde beginnen.
"Heb je al gehoord wat de moffen in Apeldoorn hebben uitgevreten?"
Jos schudde zijn hoofd, hoewel hij wel kon raden dat het niet veel fraais zou zijn.
"Ze hebben een aantal mensen zomaar doodgeschoten omdat niemand zich had gemeld voor de arbeidsinzet. Onschuldige inwoners! Dat vieze Nazietuig!" De oude van Loon klemde zijn lippen een ogenblik op elkaar, dan vervolgde hij: "Onschuldige slachtoffers omdat ánderen geen zin hadden naar de pijpen van de bezetter te dansen."
Jos klemde zijn kaken op elkaar en hield nog juist op tijd een grove verwensing binnen.
"Jij krijgt waarschijnlijk binnenkort óók een oproep," zei zijn vader berustend, "of je wordt gewoon opgepakt als je uit de bioscoop of het café komt!"
Jos haalde gelaten zijn schouders op, maar zijn onverschilligheid was gespeeld; hij wist héél goed dat hij aan de beurt zou komen, dat hij zijn mooie Trees verlaten moest. Die gedachte maalde al tijden door zijn hoofd.
Mevrouw van Loon dekte intussen de tafel; sneetjes witbrood en kaasschaafsel. Haar man liet het eten onaangeroerd, maar Jos, hongerig als altijd, liet het zich smaken.
feedback van andere lezers- RolandBergeys
Ja, knap geschreven, boeiend ook, ik kijk uit naar wat volgt.
Elisen: Hartelijk dank voor je positieve reactie, leuk... - Mistaker
Heel leuk, lekker ouderwets (echt jaren 40)
Groet,
Greta
Elisen: Hartelijk dank voor je leuke reactie... - Ghislaine
Prima. Zeer boeiend neergezet. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
Cijfers mogen voluit geschreven worden.
Elisen: Dank je wel voor de tip beste Ghislaine, en voor je beoordeling... - aquaangel
Aangenaam gelezen xx
Elisen: Hartelijk dank voor je positieve reactie, leuk hoor... - ivo
jep uw schrijfstlijk is leuk om lezen en het neemt je als lezer mee ..
Elisen: Hartelijk dank ivo, altijd leuk om te vernemen natuurlijk... - erinneke
Hey elisen, ik hou wel van je schrijfstijl. Het leest vlot, blijft boeien, ik wacht op het vervolg...
Elisen: Dank je wel erinneke, leuk dit te vernemen...
|
