|
< terug
De afdaling
Ellen voelde zich moe, heel moe, deze zondagochtend. In haar pyjama stond ze tegen het aanrecht met de armen over elkaar te leunen totdat het espressomachine op temperatuur was, zoals ze iedere ochtend deed. Door het keukenraam zag ze dat op dit vroege uur de toren van haar stad al was beklommen door toeristen die hun blik over de stad lieten gaan.
'Zo vroeg al, het is nog maar negen uur, waar hebben ze zin in.'
In het straatje achter de keuken hoorde ze hoe jonge ouders hun kinderen verkeersles gaven.
'Pas op, hand uitsteken en goed uitkijken.' Wat heeft ze dit gemist. Ellen kon nu eenmaal geen kinderen krijgen en dat had Jules, haar man, haar altijd kwalijk genomen. Na het overlijden van haar man, een jaar geleden, had ze de steun gemist die ze zo nodig had. Niemand van haar kennissen had haar nog opgezocht of gevraagd hoe het met haar ging. Op zijn sterfbed hadden ze elkaar niet zoveel meer te melden. Alles wat was gepasseerd had een plek gekregen. Hoe bijvoorbeeld Jules, als portretschilder weekenden naar een klant voor een opdracht was vertrokken in het noorden van het land. Eenmaal terug zag Ellen dat het meeste werk vrouwpersonen betrof, grove schetsen en meestal naakt. Ze had er nooit naar gevraagd.
De bridgeclub interesseerde haar ook niet meer, ze werd min of meer genegeerd, de bridgeclub was duidelijk ook niet meer in haar geïnteresseerd. Soms kwam ze in de supermarkt nog wel oude kennissen tegen maar dan wende ze het hoofd af om ongemakkelijke gesprekken uit de weg te gaan. Ondanks het miserabele huwelijk miste ze toch haar man. Het alleen zijn werd stilaan eenzaamheid zonder toekomst.
Tot twee uur bleef ze in pyjama rondlopen. Na te hebben gedoucht en verschillende kleurstellingen te hebben uitgeprobeerd op haar oogleden, het grijze haar te voorzien van een ander kapsel zat ze opgedirkt in haar doorzonwoning te wachten totdat de dag weer voorbij was. Dit is geen leven meer concludeerde ze met een diepe zucht. Ze bleef terugdenken aan de toren met zijn vijfenzestig meter.
'Dat zou wat zijn zeg, me te pletter laten vallen van de toren recht voor het belastingkantoor.' Een glimlach verscheen op haar te rood geschminkte lippen. Ze was vijftien jaar werkzaam geweest op het kantoor maar had geen enkel contact onderhouden met haar ex-collega's. Ooit hadden de mannelijke medewerkers een parachutecursus gedaan op het regionale vliegveld. De hilariteit zou geen grenzen kennen wanneer ze de sprong zou wagen.
De volgende ochtend was ze vroeger dan normaal uit bed. Ze had haar mooiste mantelpak aangetrokken en haar handtasje bevatte buiten haar portemonnee ook haar paspoort, huissleutels en tissues.
De man met tatoeages op de onderarmen en bril met zwaar montuur vroeg haar twee euro entree.
'Deze kant naar boven en die kant naar beneden.' Wees hij onverschillig zwaaiend naar de in- en uitgang van de toren.
'Ik hoop het toch maar,' mompelde ze binnensmonds. Eerst liet ze een klas uitgelaten schooljeugd voorgaan voordat ze aan de klim begon.
Het was lekker koel binnen de dikke muren van de toren maar ze startte te ambitieus, na vijftig treden was een pauze nodig om op adem te komen. Ze moest zelfs een Duits echtpaar laten passeren. Toch nog onverwacht kwam de zware eiken deur in zicht die haar toegang gaf tot de top van de toren. Een koele wind van zee gaf haar weer wat adem waarbij ze in een hoestbui raakte. Het uitzicht was fenomenaal, ze kon na enig speurwerk haar huisje onderscheiden tussen de rode daken en het belastingkantoor, huisjes van bekenden en mensen die als mieren hun weg zochten. De balustrade was belachelijk hoog, ze kwam maar net met haar hoofd boven de gemetselde bakelieten muur uit, gelukkig was een houten podium gemaakt maar ver genoeg van de rand zodat er geen ongelukken konden gebeuren.
'Onbegonnen werk om hier iets te ondernemen,' concludeerde ze eigenlijk een beetje opgelucht. Tijd om de afdaling aan te vangen.
Ze opende de deur en werd verrast door het donker. Ze gleed met de hak van haar pump over de eerste leistenen tree en miste daarbij de ijzeren trapleuning voor houvast. Haar hoofd trof de buitenmuur met een doffe klap, ze hoorde een droge knak in haar knie die het onderbeen onder haar wegsloeg. Voorover tuimelde ze veertig treden naar beneden totdat haar gehavende lijf half in een nis bleef steken, ze zag haar tasje nog voorbij komen. Ze voelde geen pijn maar een behoefte tot slapen gaan. Ze zag het betoverende uitzicht voor zich, wat haar een berustend gevoel gaf.
'Laat het hier maar ophouden alsjeblieft,' rochelde ze door het bloed heen.
Het duurde een halfuur voordat de verplegers van de ambulance ter plaatse waren maar het was te laat, ze had haar zelfmoord aan de verkeerde kant van de balustrade, onbewust uitgevoerd.
feedback van andere lezers- muis
Het leest heel vlot en de opbouw van dit verhaal vind ik heel goed.
Toeval bestaat niet zeg ik altijd maar.
Eenzaamheid is heel erg.
DAnk voor het te mogen lezen
groetjes
remy: Hartelijk dank voor het lezen! - ivo
wrang en zeer 'levendig' verwoord ..
voor sommige mensen is de schijn te veel
remy: Veel dank voor je fb!! - RolandBergeys
heel knap geschreven, boeiend tot de laatste regel toe.
remy: Veel dank voor het compliment - Henny
Het verhaal heeft wel wat zwarte humor gehalte. Heel triest en toch moest ik er een beetje om glimlachen. Heel goed geschreven!
remy: Hartelijk dank voor het lezen Henny, groetjes. - Gaya
Goed van je...
Gr.
remy: Dank karin!
|
