Volg ons op facebook
|
< terug
Mama's dochter, niet de jouwe (2)
Ze schrok zich dood, dus Simon was zeker in zijn opzet geslaagd. 'Wat doe jij hier nu nog?' vroeg hij speels. Ze zuchtte. Helen was moe, ze wilde alleen zijn. Ze had vanavond geen nood aan gezelschap. 'Ach, Simon, wat gaat jou dat aan,' snauwde ze, 'trouwens, ik kan jou die vraag evengoed stellen!' Simon lachte: 'Je kent me toch? Ik kan niet slapen zonder mijn nachtelijk tochtje, is heel rustgevend na zo'n dagje hard labeur! En jij? Een zware dag achter de rug?'
Hij moest eens weten...
Simon wist wat haar vijf jaar geleden overkomen was, ze waren dat jaar nog maar net een koppel, maar al eeuwenlang beste vrienden. Toen leek het nog alsof ze voorbestemd waren, maar het had niet mogen zijn.
Nadat haar vader haar zo plots van school was komen halen, had hij haar gebeld. Ze had nog niets kunnen zeggen, van het moment dat ze zijn stem hoorde, barstte ze meteen weer in tranen uit. Ze had de telefoon toegegooid, zo erg was ze er aan toe. Hij moest doodongerust geweest zijn, want nog geen tien minuten later had hij aan haar deur gestaan.
Helen keek naar Simon, terwijl hij wat verward naar haar terugkeek. Ze had al een tijdje niets gezegd en zei dus maar dat ze koppijn had. Intussen waren ze gelukkig al bijna bij haar huis aangekomen. 'Alles goed met je?' vroeg hij, met die o zo bekende bezorgde ondertoon in zijn stem. 'Ja,' zei Helen, 'ik loop enkel wat te piekeren. Het is al zo lang geleden, en toch kan ik het nog steeds niet van me afzetten.' Ze wachtte hoopvol op een arm rond haar schouders. Ze had zich vergist, ze voelde dat ze nood had aan gezelschap. Ze kreeg waarop ze hoopte en Simon zei: 'Dat je op een schitterende avond als deze aan haar denkt, is toch vanzelfsprekend. Je hoeft nog maar één keer onbewust op te kijken naar de hemel en je ziet haar, je denkt haar, je voelt haar...' Helen voelde hoe de krop in haar keel groter werd, maar ze kon hem doorslikken. Ze had geleerd er niet meer om te huilen. 'Sorry dat ik zo zwijgzaam ben, je gezelschap is heel erg gewaardeerd hoor!'
Hij glimlachte en zei dat hij gewoon zeker wou zijn dat ze veilig thuis geraakte.
Zo was hij altijd geweest, zorgzaam, bezorgd en altijd zo attent en lief. Toen hij haar die avond zag, helemaal gebroken, met rode ogen en een betraand gezicht, brak ook zijn hart een beetje. Meteen nam hij haar in zijn armen en ze barstte alweer in tranen uit. Ze gingen op haar bed zitten en heel traag kwam het verhaal naar boven. Helen vertelde tussen de snikken door hoe haar vader haar uit school was komen halen. Hij had haar naar huis gebracht zonder één woord te zeggen en thuis gekomen had hij verteld over mama, over hoe hij die middag thuis was gekomen en een briefje had gevonden.
Helen reikte naar de tafel en gaf Simon een enveloppe. Onzeker opende hij die en hij las wat er op stond. 'Zo kan ik niet meer leven' stond - ironisch genoeg - in een sierlijk handschrift op een roze blaadje geschreven.
Haar vader had alles verteld. Veel meer dan ze wou weten. Hij had verteld hoe hij haar gevonden had in het bad, hoe ze levenloos in het rode water dreef, hoe hij nog had geprobeerd haar te redden, hoe... Maar Helen was naar boven gelopen. Haar vader had haar willen troosten, maar ze was in haar kamer gebleven tot Simon was gekomen.
Ze was verward, zo verward. 'Waarom heeft ze dit gedaan, waarom? Ik ben verdomme vijftien en mijn moeder laat me achter, ze laat me hier gewoon achter, zonder ook maar één reden. Zonder boe of ba is ze vertrokken, alsof het niets is...'
Simon wilde Helen sussen, maar ze zweeg al. Ze staarde naar het briefje in haar handen. Ze trilde. Hij nam haar handen vast en keek haar aan. 'Niemand zal dit ooit helemaal kunnen begrijpen en het is nu een hele shock voor je, probeer wat te rusten, ik blijf wel bij je.'
'Bedankt om me naar huis te wandelen. Ik ben blij dat ik je nog eens gezien heb!' zei Helen. Intussen waren ze bij haar huis aangekomen. 'Always a pleasure, darling!' knipoogde Simon.
Ze wandelde de trap op, haalde de sleutel uit haar zak en probeerde hem op de tast in het slot te steken. Ze draaide zich nog eens om en zag dat hij al vertrokken was. Ze riep hem nog slaapwel na en tijdens het naar binnen stappen zag ze in haar ooghoek nog een hand de lucht in gaan.
Hij was zo'n goeie vriend, zelfs nadat ze hun relatie plots had verbroken, was hij haar blijven steunen en bijstaan, alsof hij het begreep, zonder ook maar iets te weten...
feedback van andere lezers- ivo
een emo verhaal dat ook nog body heeft ... mooi
Emmeline: Thanks! X - harmandi
Een intens vervolg. De gevoelens van Helen weet je goed over te brengen en er blijft voldoende nieuwsgierigheid bij me achter naar de rest van het verhaal.
'Dood schrok ze zich, dus Simon was zeker in zijn opzet geslaagd' - ik vind het niet zo mooi dat je hier met 'dood' begint, maar fout is het niet.
'Ach, Simon' en 'Ach, ik' vlak na elkaar is niet zo mooi.
In de tweede alinea gebruik je drie keer 'toen'. Als je dit woordje te vaak gebruikt, doet dat afbreuk aan je stijl. Wissel af met synoniemen of herschrijf sommige zinnen.
'dat Helen veilig thuis geraakte' - in plaats van 'Helen' kun je hier beter 'ze' te gebruiken, anders heeft het effect op het oogpunt van waaruit verteld wordt. Nu vertel je vanuit het oogpunt van Helen en behalve op plekken waar het voor onduidelijkheid zou zorgen, kun je dan het beste 'ze' of 'zij' gebruiken.
Emmeline: Alweer heb je gelijk! Bedankt voor het grondig lezen en het appreci?ren!
Xx - muis
Een prachtverhaal Emmeline:)
groetjes
Emmeline: Dankjewel! X - Henny
Je hebt een prettige schrijfstijl. 5 even voluit schrijven, dat is bij lage cijfers gebruikelijk. Verder weer graag gelezen en ik ga naar het volgende deel.
Emmeline: Dankje... Ah heb ik nu weer die 5 over het hoofd gezien :)... Bedankt om me er op te wijzen!
Xx - Auda
Die dood staat idd beter zo! Vlot en degelijk geschreven en goed gedoseerd vooral!
Emmeline: Dankje :)! X - backie
Knap gedaan. Ik blijf volgen.
groetjes
Emmeline: Dankje!
x - jbrouns
Somber, maar mooi geschreven hoor, al ben ik wel soms in de war met de gebeurtenissen in de tijd, maar dat zal wel aan mij liggen, gisteren een pintje te veel gedronken ;-)
Emmeline: hihiii :), is idd soms wel verwarrend
|
