Volg ons op facebook
|
< terug
Held
Hij tilde moeizaam de doos van zolder. Dit jaar moest hij dat voor het eerst alleen doen. Zijn Roosje was er niet meer. Roosje zorgde altijd voor alles. Perfect wist die wanneer zijn pak netjes klaar moest liggen voor de 4 mei herdenking. Nu hij er zelf aan moest denken, realiseerde hij zich dit pas toen de krant om vijf uur in de bus viel: 4 mei, dat is waar ook, ik word zo opgehaald!
Majoor van Beurden noemde iedereen hem, oorlogsveteraan. Al sinds de eerste dodenherdenking was hij paraat, nu al meer dan zestig jaar. Trots stond hij altijd met een aantal andere oorlogsveteranen vooraan. Dat waren er langzaamaan wel steeds minder geworden. Dit jaar zouden ze nog maar met zijn vijven zijn.
Langzaam verwijderde de majoor het deksel. Een weeïge lucht van anti-mot tabletten kwam vrij, maar dat deerde hem niet. Die lucht vervloog toch snel genoeg als hij in de buitenlucht zou zijn. Als eerste kwam de broek uit de doos te voorschijn. Net als vorig jaar weer wat meer moeite om de knoop dicht te krijgen, maar het ging nog steeds. Daarna kwamen het overhemd en het jasje, waar de medaille nog opgespeld zat. Zachtjes aaide hij er overheen. Beelden en geluiden van de oorlog marcheerden voorbij, angst, dood, saaie wachten, oorverdovende knallen, bevelen, krijgsgevangenen met gelatenheid op hun gezicht, honger, dorst, te weinig slaap. Hij dwong zichzelf weer tot de werkelijkheid. Overhemd en jasje aan, de baret kwam later wel als hij het huis zou verlaten. Kousen en schoenen weer aan.
Nog even snel iets eten.
De deurbel klonk door het huis. Zou het al zo laat zijn? Dan maar zonder eten mee, hij zou het wel redden.
De majoor viste nog snel zijn baret uit de doos en stevende kordaat op de deur af.
Bij de herdenking was het al erg druk. Gelukkig mocht de auto waarin hij had plaatsgenomen helemaal doorrijden tot de herdenkingsplaats. DE organisatie was zich er terdege van bewust dat de veteranen niet meer zo gemakkelijk een grote afstand konden lopen.
Op een stoel gezeten had de majoor een prachtig zicht op het muziekkorps, dat zich opstelde. De vlaggen van Nederland en België werden in gereedheid gebracht en de hoogwaardigheidsbekleders stonden in vol ornaat naast het spreekgestoelte klaar, zodat zij om beurten hun speech konden afsteken. De menigte mensen schuifelde stil dichterbij, zowel volwassenen als kinderen onder hen. De majoor werd heel wat mensen gewaar die bossen bloemen droegen. Dat deed hem goed. Zachtjes begon de muziek te spelen en de vijf oorlogsveteranen stelden zich op voor de vlaggen, de herdenkingskransen voor hun voeten.
Toen de menigte in een halve cirkel om de vlaggen heen gegroepeerd was, nam de burgemeester het woord. Daarna klonken de stemmen van enkele andere sprekers. Naar hun eigen idee stonden de vijf oorlogsveteranen kaarsrecht vóór de mensen. Majoor van Beurden voelde af en toe zijn knieën wat knikken, maar was blij dat hij het zo goed uithield. Het opnoemen van de namen van de vijfenvijftig ter plekke gefusilleerden maakte zoals elk jaar weer een diepe indruk op hem.
De twee minuten stilte ging in na het signaal 'geef acht' en de majoor had moeite goed stil te blijven staan. Het signaal 'last post' klonk en de vlaggen werden gehesen. Nu zou de kranslegging zo aanvangen. De majoor keek omhoog hoe de Nederlandse vlag werd gehesen en voelde zich langzaam draaierig worden. Opeens werd het zwart voor zijn ogen. Onhoorbaar zakte hij in elkaar en zag zichzelf vanaf grote hoogte het tafereel gadeslaan.
Opzij van hem vooraan in de menigte was hem even daarvoor een kleine jongen opgevallen, die met zijn vader en moeder was gekomen. Die jongen had hij aan zijn moeder horen vragen:
"Mam, wie zijn die oude mannen?"
Zijn moeder had hem toen vriendelijk uitgelegd dat dit mensen waren die in de oorlog voor onze vrijheid hadden gevochten, een soort helden, op wie we heel trots moesten zijn.
Dat had blijkbaar indruk gemaakt op de jongen, want hij hoorde nu zijn heldere stem:
"Mam, er is een held neergestort!"
Toen pas kwamen de mensen in actie en terwijl de majoor zachtjes wegzweefde, was hij de moeder dankbaar voor de uitleg die ze gegeven had. Hij voelde zichzelf verder wegglijden, de omgeving vervaagde en... hoorde hij daar zijn Roosje niet roepen?
Nog stiller dan anders verwijderden de mensen zich van de herdenkingsplaats.
"Wat een wrang idee dat de naam van de oorlogsveteraan, die hier vanavond stierf, nooit genoemd zal worden bij de komende herdenkingen", bedacht de moeder toen ze haar zoontje op de fiets tilde.
feedback van andere lezers- muis
Een triestig verhaal lin. De echte helden in het leven worden niet erkend, noch herdacht, noch genoemd bij naam. Nochtans, zij verdienen het.
groetjes
lin: geinspireerd door het bijwonen van een 4 mei herdenking, waarbij (wiebelende) veteranen vooraan stonden.. - ivo
namen die soms nog door een straatbordje worden gedragen opdat onze kinderen ze nog zouden kennen, maar vaak is het enkel de naam en niet meer de daad waarom ze dat bordje kregen.
zeer mooi geschreven
lin: Maar van die veteranen zul je die namen helaas niet terugvinden. Die zijn "gewoon" gestorven lang nadat ze in het leger dienden. Dat is het wrange van de zaak. Dank voor je reactie Ivo. - stater
voor de majoor misschien wel het beste moment om heen te gaan.. indrukwekkend verhaal, lin.. boeiend om te lezen.. doet me even terugdenken aan m'n eigen oorlogstijd... lieve groet, Eli
lin: Fijne reactie Eli. Jij hebt die oorlog inderdaad ook meegemaakt als klein jochie. Dat moet een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. lieve groet terug, lin - thijl
Wat wrang en triest. Anderzijds mocht de majoor bij leven meemaken hoe hij en zijn gesneuvelde kameraden werden geeerd.
Graag gelezen.
Groet,
Thijl
lin: Dat is een hele terechte opmerking! Dank voor je fijne reactie,
lieve groet, lin - cehadebe
Ik ben dol op verhalen als ze 'mooi' zijn. Deze is dat.
lin: Ben heel blij dat je hier dol op bent, want dit verhaal doet me heel veel.. Dank je wel, lieve groet, lin - pieter
Lin,
Beelden en geluiden van de oorlog marcheerden voorbij.
Dit vind ik nou 'beeldend schrijven'. Compliment voor deze taalvaardigheid.
Liefs en groet,
Pieter.
lin: Deze reactie is weldoordacht en getuigt van inzicht. Fijn om dit te lezen. Omgekeerd zal ik me ook op jouw verhalen gaan werpen. Ik was er even uit... Lieve groet, lin
|
