|
< terug
Eradi en het land van Millo: Hfst.5(a): 'Het Donkere Woud'
De herberg had veel weg van een gewoon huis in het dorp. Enkel het uithangbord maakte duidelijk dat dit een plaats van diversiteit was, mogelijk zelfs van plezier en samenzweringen. Achter het hoofdgebouw bevond zich de stal. Een knecht wachtte hem op. Eradi zag slechts twee paarden staan; zijn verblijf hier zou dus rustig verlopen. Alvorens binnen te gaan, stond Eradi stil bij de oude eik en het Donkere Woud waartoe het toegang verschafte.
Veel was er niet te zien. Niet enkel de duisternis belemmerde het zicht, ook de lugubere mist in het bos was niet te onderschatten. Het zag er akelig uit. Het deed hem denken aan een verhaal over vampieren in een land genaamd Transylvania, alleen was dit enger, realistisch beangstigend.
Het gekraak van de voordeur deed Eradi schrikken. "Ben je nog van plan om binnen te komen of ben je hier om standbeeld te spelen? Je wordt verwacht." Het was de stem van een niet zo jonge man, waarschijnlijk de eigenaar van de herberg. Eradi werd overmand met een kriebelend gevoel in zijn onderbuik. Het zweet brak hem uit. Verwacht, hij? Het lood zonk hem in de enkels. Met knikkende knieën betrad hij de gelagkamer.
"Betran!" schreeuwde hij uit. Tranen sprongen hem in de ogen. Hij was sprakeloos. Hij vloog hem in de nek, het kriebelende gevoel had plaats gemaakt voor vreugde, troost, blijdschap.
"Hoe...?" stamelde Eradi. "Rustig jongen, ik leg je zo dadelijk alles uit. Waard, twee biertjes alstublieft." De waard schonk de drank uit en ging naar de andere klant aan het uiteinde van de toog.
"Toen het volk scandeerde om mij ook te veroordelen, zag ik je met de paarden vertrekken. De brief was veilig. De dienaars van de koning zijn niet talrijk, maar bezitten wel een vrijstelling als het doel gerechtvaardigd is. Een van de konings afgevaardigden kon net op tijd onze veroordeling voorkomen. In diens huis heb ik toen de nacht doorgebracht. Ik vertelde hem van het belang van onze missie. Daar ik de tijd niet had om Fiande te waarschuwen, verzekerde hij mij dat hij die taak persoonlijk zou verzorgen. Dan moet zij zich niet ongerust maken. Hoe nam ze het op?"
Eradi vertelde hem haar gevoel van machteloosheid, hoe ze de hele nacht had gehuild. Het deed Betran pijn. Hij had haar onnodig verdriet aangedaan. Hij zou het weer goedmaken bij zijn terugkomst.
"Mag ik de brief terug?" Eradi overhandigde hem het document, dat zijn nieuwsgierigheid al meer dan eens gewekt had.
"Je hebt zeker honger? Laten we hier ons avondmaal nuttigen en de avond en nacht doorbrengen. Het woud doorkruisen op dit tijdstip is onbegonnen werk!"
Eradi prijsde zich gelukkig. Het hongerige gevoel van deze middag was verdwenen, maar hij voelde wel dat zijn concentratie en fut wegviel. De pot schafte wild konijn met gestoofde appelen, in zijn ogen een koningsmaal. Al die lekkernijen had hij nooit kunnen proeven in het klooster. Een periode in zijn leven dat zo ver leek... al was het maar een week geleden. Een ander gevoel overmeesterde hem...heimwee.
feedback van andere lezers- ivo
je schrijft heel goed hoor, een en al concentratie ..
Eradi: Hehe :) bedankt :) Ik ben blij dat het verhaal nog geen sleur wordt :) - Henny
Heel goed en Betran leeft nog! (me) Ik wil meer!
Eradi: Hehe :) U vraagt wij draaien :) - SabineLuypaert
hier ook een oef geluid, levend en veilige brief (smile) (kreet meer voor nog met henny, maar ik lees in retard he, dus mijn honger wordt meteen gestild hahah
Eradi: Hehe dat is waar :) Maar wat als je alle delen gelezen hebt? :) - muis
Een verrassende wending: Bertran leeft nog:)
groetjes
Eradi: Blij dat het niet voorspelbaar was :)
knufje
|
