Volg ons op facebook
|
< terug
Even naar de tandarts.
In juni kregen wij een brief dat er een nieuwe praktijk werd geopend. Samen met nog een paar tandartsen en mondhygiënistes was alles onder een dak en zeker heel praktisch, werd er beloofd. Daar kwam ik achter toen ik in augustus belde voor een afspraak voor controle en om een tand te laten trekken waar ik erg veel last van had omdat die los zat.
"Ik wil graag een afspraak maken voor mijn man en mij voor controle en bij mij de voortand trekken."
"O maar dat kan niet tegelijkertijd hoor,"wist de assistente mij te vertellen.
"Hoezo niet? Zo gaat het toch altijd."
"Nu moet u zich aanmelden bij afdeling één. Daar worden uw tanden gereinigd. Dan gaat u door naar afdeling twee. Na even wachten zal uw tandarts u halen en uw gebit controleren. Als er iets gedaan moet worden zoals trekken wordt er een nieuwe afspraak gemaakt en de meest deskundige voert de behandeling op de derde verdieping uit"
Welja," antwoordde ik, "dus ik moet drie keer terug komen voordat ik een uitgebreider plaatje heb. Dat kan niet hoor, mijn man moet elke keer vrij nemen om mij te brengen. Ik weet dat er getrokken moet worden en dat kan meteen, want ik heb er erg veel last van."
Om de dialoog niet te lang te maken, er werd een afspraak gemaakt voor, schrik niet, 21 oktober.
Halverwege oktober belde een assistente mij op.
"Mevrouw, ik moet uw afspraak verzetten, want dan is de tandarts er niet. Het kan pas in december of anders verzetten we het naar volgend jaar."
"Luister," zei ik toch wel wat geïrriteerd, "ik gaf in augustus al aan dat ik erg veel last heb en dat is alleen maar erger geworden. Ik kan door die losse voortand niet normaal eten, dat wil ik met de feestdagen toch zeker wel kunnen."
Zo ging het nog even over en weer. Uiteindelijk konden wij terecht op 28 november, alleen onze eigen tandarts zou naar onze gebitten kijken en ook hij zou bij mij de voortand meteen trekken. Eindelijk zou ik van die tand verlost worden!
Ondanks dat wij drie kwartier uitgetrokken hadden voor een rit van acht kilometer waren we toch te laat op de afspraak. Files en wegomleggingen waren daar de oorzaak van en een assistente mopperde wat dat dat toch echt niet kon. "Afspraken zijn afspraken"
We werden doorverwezen naar de derde verdieping.
Daar wachtte onze arts ons op en we konden meteen doorlopen.
"Het is erger dan ik dacht,"zei de man, "ik trek de voortand en dan maken we een afspraak voor morgen om nog eens drie kiezen te trekken, dat doet een andere tandarts."
Ik schoot in de lach en antwoordde: "Kom op man, dat is voor jou een fluitje van een cent. Je hebt voor ons drie kwartier uitgetrokken dus trekken moet kunnen."
"Ik had het kunnen weten dat je dit niet pikte, jou kennende" lachte hij, "ik zal de verdovingen zetten."
De verdovingen zaten erin voordat ik het in de gaten had. Ondertussen werden er lepels gehaald om te 'happen.' Terwijl de verdoving in ging werken werd het gebit van mijn man gecontroleerd. Zoals gewoonlijk zat ik volop te kletsen en te lachen met de mensen die in de behandelkamer waren. Het was wel duidelijk dat ik niet opzag tegen het trekken.
"Henny," lachte de tandarts, "ik heb nog niemand meegemaakt die nog zo duidelijk kan praten met zoveel verdoving in haar mond," .
Ik antwoordde: "Om mij stil te krijgen moet je me toch echt helemaal onder narcose brengen en dan ook nog een kapje op."
Ik weet niet wat de mensen in de wachtkamer dachten, maar zoveel gelach bij een tandarts zal wel niet gebruikelijk zijn.
Het trekken was snel gedaan. Omdat ik niets voelde bij het happen heb ik alleen de tandarts in zijn wijsvinger gebeten, dus dat viel wel mee. De volgende ochtend kon ik om tien uur het plaatje ophalen. Uiteraard zou een andere dokter het plaatje passend maken. Eentje die daar weer beter in was.
Nadat mijn wederhelft mij thuis had afgezet besloot ik meteen boodschappen te gaan doen voordat de verdoving uitgewerkt was. In de super kon de aardappelpuree niet vinden. Dat leek mij toch wel een goede keuze om te eten, samen met appelmoes was dat gemakkelijk naar binnen te schuiven. Ik vroeg het aan een medewerker. Hij keek me vol medelijden aan en bracht snel het gevraagde. Ik wilde vriendelijk glimlachen, maar bedacht meteen dat een half bovengebit en alleen een hoektand rechts niet de mooiste aanblik is die men kon bedenken. Daarom gaf ik een vriendelijk knikje en na het afrekenen ging ik naar huis. Tenminste, onderweg zag ik dat mijn overbuurman thuis was. Kordaat belde ik aan en nadat Theo, zo heet die man, open deed gaf ik hem de meest innemende, stralende glimlach die ik maar kon bedenken.
"Laat mij raden; ze hebben je op je bek geslagen en nu wil jij vragen of ik jou vandaag of morgen naar de tandarts wil rijden?" zei hij met een stalen gezicht.
Ik mummelde, dat ik dat erg fijn zou vinden en zeker Peter ook omdat hij dan geen vrij hoefde te nemen.
"Morgen om tien uur, ik ben op tijd bij je. Komt wel goed."
De volgende dag haalde Theo mij op en ik was ruim op tijd bij de tandarts. Het werd tien uur, half elf en om kwart voor elf toen ik net wilde gaan vragen of ze mij vergeten waren, werd ik binnen geroepen. Amper binnen zei ik: "Het is toch wat. Gisteren was ik een kwartier te laat doordat we het niet konden vinden, toen was Leiden in last. Nu schijnt het heel normaal te zijn dat ik drie kwartier later geholpen wordt dan de afspraak is zonder enige uitleg."
De assistente knikte wat beschaamd en de tandarts zei wijselijk niets en deed of hij niet gehoord had.
Zo poets wederpoets.
Na wat passen, boren, vijlen en meten zat het plaatje goed en binnen een kwartier kon ik gaan. De rekeningen zouden via de post komen.
Bij de auto keek ik Theo met een brede glimlach aan.
"Dit zie ik toch wel liever," grapte hij, en als morgen je haren geknipt zijn ben je helemaal een stuk!"
"Stuk van een ander. Laat ik het maar bij mijn man en jij bij jouw vrouw houden, oude snoeper," sneerde ik terug. Ik kreeg een gespeelde stomp tegen mijn schouder en we reden naar huis.
De volgende dag kwam de rekening binnen: controle en trekken 115,30. Aanpassing en elementen bijzetten plaatje 182.85 euro.
Drie dagen later, op de zondagochtend, was ik aan het afwassen. Ik voelde dat iets niet goed zat in mijn mond en voelde met mijn tong aan de voortand van het plaatje. Tot mijn stomme verbazing had ik opeens die voortand op mijn tong liggen.
"Mooi is dat," mummelde ik verbaasd terwijl ik heel de handel in een bakje legde. "Voor mij geen sauna vanmiddag," zei ik tegen Peter in de huiskamer. "Een blote kont prima, een blote mond, nee dat doe ik de mensen niet aan."
"Daar kan ik inkomen, ik ga wel alleen en leg wel uit wat er aan de hand is als iemand er naar vraagt. Morgen de tandarts maar weer bellen voor de reparatie."
Dat deed ik en ik kreeg een baliemedewerkster.
"Vorig week heb ik mijn plaatje opgehaald en binnen drie dagen is de voortand eruit gevallen. Dat wil ik zo snel mogelijk gemaakt hebben, want het is geen gezicht zo."
"Lastig, een momentje. Euh… euh… ik kan nog een afspraak bij de tandarts regelen om 10,15."
"Dat weet ik niet, ik moet kijken of mijn buurman mij kan rijden en ik kan niet in zijn agenda kijken."
"Euh, maar anders kan het aankomende dagen niet, mevrouw, we zitten vol met afspraken."
Langzaam maar zeker begon er nu toch wel wat stoom uit mijn oren te komen. Zeker omdat ik niet inzag waarom ik bij de arts een afspraak moest hebben voor het repareren van een plaatje. Daarom kwam ik met het volgende voorstel.
"Juffrouw, ik zit niet aan dat plaatje vast. Als ik nu er voor zorg dat in de loop van de dag dat ding er is, kun je het op de kast leggen tot dat er tijd is om die tand er aan te lijmen. Later kan het weer opgehaald worden. Is dat geen goed idee?"
"Euh… euh… … hum… even vragen."
Natuurlijk is dat een goed idee, soepkip!
Enige tijd later: "Mevrouw, dat is een goed idee. Als u het in de loop van de dag brengt is het om half vier in de middag klaar."
Ze heeft het door.
"Fijn dan ga ik dat regelen, bedankt."
Tussen de middag kreeg ik mijn buurman te spreken en hij wilde mij natuurlijk weer graag rijden. Om half twee in de middag stond ik aan de balie van de eerste verdieping en legde een diepvrieszakje met een vierde van mijn gebit op de balie.
"Kan ik u helpen?" vroeg de baliemedewerkster.
"Zeker, ik heb vanmorgen gebeld over mijn plaatje omdat er na drie dagen een tand los ging, dat kom ik nu brengen om te laten repareren."
"Hebt u een afspraak?"
"Nee, ik kom het plaatje brengen voor reparatie, daar is geen afspraak voor nodig."
"Ik kan u niet helpen zonder afspraak." Ze keek me aan als Dooie uit Man bijt hond.
En of je mij kunt helpen! Dat plaatje was na drie dagen stuk en gaat vandaag nog gemaakt worden. Kijk maar in de pc, ik laat het hier achter en vandaag is hij nog klaar, begrepen?"
"Ik zie het."
"Nu ik toch hier ben, dit is het kaartje van de tandarts waar ik voortaan naar toe ga. Stuur onze gegeven maar door aan haar."
"Maar dat kan niet, er staat nog 298.15 euro open en die moet u eerst betalen."
"Dat begrijp ik, dat betaal ik als ik het van de verzekering ontvangen heb. Die rekening is pas een paar dagen oud, net als het plaatje"
"O…"
Ik groette en vertrok.
Peter nam een half uur eerder vrij om het bijthulpmiddel op te pikken tijdens de terugweg van zijn werk. Het zat keurig verpakt in een zakje met de naam van een Tilburgse firma erop.
Bij het openmaken vond ik een rekening. 49 euro voor reparatie…
"Dat wordt morgen een boos telefoontje," snauwde ik tegen Peter alsof hij er wat aan kon doen."
"Dat vrees ik ook voor hen," antwoordde Peter en hij bleef wijselijk uit mijn buurt totdat het voorval bij mij wat bezonken was.
Ik had Soepkip weer aan de lijn.
"Gisteren heeft mijn man het plaatje opgehaald na de reparatie en daar zat een rekening bij van 49 euro. Ik denk dat er een vergissing in het spel is."
"Euh, even kijken… nee hoor, het was een reparatie en die moet u betalen."
"Dat dacht ik toch niet!" soepkip "Ik heb minstens een jaar garantie en hier was sprake van een fout bij de makers van dat ding. Ik heb niet op een kokosnoot zitten knauwen toen die tand eruit viel, maar was aan de afwas. Ik betaal niet!"
"Maar de prothese is in Tilburg gerepareerd en dié geven ons een rekening."
Geloof me, toen ik dat hoorde vielen mijn tanden er bijna uit van verbazing. Binnen twee uur naar Tilburg en terug? Alleen de heenrit duurt gewoonlijk drie kwartier. Dan nog reparatie en terugreis?
"Dat moet ik geloven? Meid, hebben jullie een helikopter pendelen of zo? Een zakje met een naam erop geeft mij alleen aan wie het toeleveringsbedrijf is, verder niets. Een tandarts of een andere medewerker is met een druppel lijm aan de slag gegaan en dat betaal ik niet! Vraag maar na bij de tandarts voordat ik echt boos word."
"Ik ga het vragen, een momentje… mevrouw, u hebt helemaal gelijk en u kunt de rekening verscheuren. De fout lag bij ons."
"Dat dacht ik ook, nog een prettige dag verder."
Met gemengde gevoelens legde ik de telefoon neer. Ik kon mij verweren maar hoeveel, vooral ouderen, betalen zo'n rekening toch?
Nu maar afwachten hoe het bij de nieuwe tandarts gaat.
Nota: Ondertussen bij de andere tandarts geweest en daar werd ik prettig en snel geholpen.
feedback van andere lezers- lin
Wat een relaas Henny! En nog heel goed hier weergegeven ook. Ik ga maar niet in op alle inhoudelijke perikelen. Het gaat om het verhaal toch? Daar heb ik van genoten, enne... die "soepkip" sprong eruit!
liefs, lin
Henny: Gelukkig ben ik niet bang van een tandarts, hoewel vier ik bruggen en twee kronen heb gehad. Nu nog drie bruggen. Al het andere leed zal ik jullie besparen. Ik vond dat langs elkaar afwerken echt een ramp. Geef mij maar een tandarts en een of twee medewerkens. Dan ben je nog een mens en geen nummer. - ivo
de bureaucratie ten top, veel bedrijven kennen enkel hun winst en niet de service en last voor de klant ..
mooi geschreven ..
Henny: Dat bedoel ik maar. Een paar dagen voor de meeting brak een hoektand af. Een paar dagen later, vrijdag, kon ik bij mijn nieuwe tandarts terecht. Hij repareerde de tand en vond ik mijn voortand niet meer zo mooi. Die knapte hij meteen ook op en dat allemaal ruim binnen de tijd. Zo kon ik op de meeting mijn stralende lach laten zien en dat vind ik service van die man. - muis
De service gaat er tegenwoordig niet beter op alhoewel de praktijken steeds groter worden.
Een goed verhaal over de tandarts Henny en die Soepkip sprong werkelijk uit het verhaal:)
groetjes
Henny: Ik houd niet zo van schuttingwoorden en dat vond ik een goed alternatief. Het ergste is dat ik nog niet eens heb hoeven aan te dikken om het spannender te maken. Veranderingen zijn niet altijd verbeteringen. Bedankt voor je fb! - Emmeline
Hemel, dit is mij een verhaaltje zeg :), erg grappig, maar waarschijnlijk enorm frustrerend, ik voelde het tot hier :d... Ik kwam er zelf bijna gek van :)
Xx
Henny: Frustrerend was het zeker. Gelukking ben ik niet op mijn mondje gevallen, om in die termen te blijven. ;) En gek vinden dat de tandartskosten de pan uit rijzen. Nu begrijp ik het wel. Weer bekomen? :-d - aquaangel
meestal vind ik kip in de soep wel lekker
maar deze soepkip is toch wel heel erg!!
Jeetje, de tandarts is al geen lolletje.
je hebt het leuk neegepend
liefs
Henny: Vlak voor de meeting brak een hoektand af. De nieuwe tandarts kon het de volgende dag repareren, vond mijn voortand ook niet mooi en pakte die er ook even bij. Dat alle ruim binnen de afgesproken tijd en zo hoort het! Ik vond het hele voorval zeker een verhaal waard. - thijl
Al die ambtenarij maakt de gezondheidszorg zeker niet efficiënter, kreun. Goed geschreven aanklacht tegen die misstanden!
Henny: helemaal waar en dan gek vinden dat het onbetaalbaar wordt
|
