Volg ons op facebook
|
< terug
Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - deel 2 -
In het jaar dat Jochem's leeftijd voor het eerst uit twee cijfers bestond promoveerde Robert van godsdienstleraar tot theoloog. Ze verhuisden naar de grote stad. Sindsdien liep vader met zijn hoofd in de wolken en moest Jochem de tijd doorbrengen in die ijle lucht. Hij mocht niet meer uit het raam loeren tijdens het studeren. Madeleine had zelf ook niet slecht geboerd. Ze kon zichzelf een van de eerste vrouwelijke neurochirurgen van België prijzen. Ze liet grotendeels de twee heren in huis begaan. Haar werk kon de druk van ook nog eens een persoontje opvoeden niet aan.
Dat uit zo'n intelligent, succesvol huwelijk ontegensprekelijk een hoogbegaafd kind moest voorkomen, daarvan waren beide ouders overtuigd. Ze lieten dan ook niets aan het toeval over. Nutteloze vriendjes en andere afleidingen werden geweerd. En het werkte, want Jochem behaalde goede resultaten op school en bleek over een uitermate hoog IQ te beschikken. 'Hij wordt zeker kardinaal, wat zeg ik, de eerste Belgische paus' lachte Robert. Hij wist zeker dat de zonde die hij vroeger tegenover zijn vader begaan had, hem vergeven zou worden door het voortbrengen en in goede banen leiden van een geniale nakomeling.
Jochem doorliep moeiteloos de afdeling Grieks-Latijn in het College. Niet dat het zijn voorkeur was, integendeel, maar mogelijk genetisch bepaald was er in zijn natuur geen grein rebellie te ontwaren. Hij troostte zich met de gedachte dat het wel zo moest zijn, dat deze weg voor hem door het lot was vastgelegd, al begreep hij de bedoeling er niet van. Hij wist namelijk dat niets voor niets gebeurde. Hij had zich de gewoonte aangewend om achter ieder voorval een diepere betekenis te zoeken. Toeval bestaat niet. Wat je meemaakt valt je toe.
Hij stelde zich de vraag hoe in godsnaam zo'n geleerd man als zijn vader te prooi was gevallen aan hoogmoed en minachting voor 'minderen', dat hij bijbelcitaten in het rond strooide die in tegenspraak waren met zijn eigen opvattingen. 'Bemint een ander als u zelve', of 'oordeelt niet opdat ge niet beoordeelt worde.' Voor Jochem was iedereen gelijk, had ieder zijn eigen kruis te dragen en was nog de allerbelangrijkste wetenschap dat eenvoud de sleutel is tot wijsheid, of noem het geluk.
In tegenstelling tot zijn vader, die iemand anders' droom leefde, had Jochem zelf een droom: Garagist worden. Een stiel die onopvallend dagelijks bedreven wordt, bescheiden is en niettemin het nodige vakmanschap vereist, heerlijk vuil worden en 's avonds vermoeid maar voldaan zich te rusten gaan leggen. Hij zag het helemaal voor zich. Zo zat hij met een dilemma, want enerzijds wist hij dat hij niet voor niets bij juist deze mensen geworpen was, om een verlengstuk van de ambities van de man te worden, anderzijds had hij zijn eigen wens toch ook voor een reden.
Dergelijke vragen kwelden hem steeds meer, maar vanwege het uitblijven van antwoorden verzuchtte hij regelmatig in melancholische buien: 'Mijn leven stelt niets voor.'
Alles kan men op zijn minst langs twee kanten bekijken. Men kan zijn woorden beamen en hem degraderen tot een zwakke persoonlijkheid die willoos is overgeleverd aan zijn ouders. Men kan het daarentegen ook als een grote kracht van de jongen beschouwen, dat hij altruïstisch de wensen van zijn verwekkers boven de zijne stelt en in dit oogpunt zelfs een aura van een soort goddelijkheid met zich mee draagt.
feedback van andere lezers- ivo
mooi, hoe je de hypocrisie kan beschrijven ..
jbrouns: Bedankt ivo. Gr. - lin
Goed vervolg. Ik zie Jochem nog wel in overall aan een auto gaan sleutelen!
Kleine wijziging:
oordeelt niet opdat ge niet beoordeelD worde.
lieve groet, lin
jbrouns: Bedankt lin voor het blijven lezen en de verbetering, ik hoop dat ge blijft volgen, groetjes - Henny
Ik lees hier toch wel dat hij denkt als zijn vader en ook van zijn zoon hoge verwachtingen heeft.
jbrouns: Idd. de appel valt niet ver van de boom. Bedankt voor het blijven lezen. Gr. - Theo_Roosen
De hypocriete houding van de vader weet je goed te belichten.
Alleen. Een theoloog die zijn zoon naar een atheneum stuurt ipv een College lijkt me zo onwaarschijnlijk. Het stoort me niet maar doet me wel de wenkbrauwen fronsen. Groetjes, Theo.
jbrouns: Ja, daar hebt ge gelijk vermoed ik, ik ben al zo lang aan het twijfelen geweest over die studies, hoe wordt men eigenlijk theoloog? Zou mezelf moeten aanleren wat meer opzoekwerk te doen, maar omdat het een 'sprookje' wordt vind ik het niet zo belangrijk, bedankt voor fb. Gr. - muis
Ik hoop dat de zoon zijn eigen weg gaat. Robert heeft zijn vader gevolgd:)
groetjes
jbrouns: Ik ga het natuurlijk niet verklappen. Gr. - thijl
Grondig vervolg op een reeds uitstekende start. Enkel de omschrijving 'theoloog'vind ik erg ruim jasje. Theologie kent een heel scala aan mogelijke richtingen en disciplines.
Vrijblijvende tipjes:
-eerste Belgische paus', (+komma)
-maar mogelijk genetisch bepaald, was (+komma tussen twee werkwoorden die beiden in een aparte bijzin staan)
-Hij had zich de gewoonte aangewend --> aanwenden (de stam van aangewend) is iets anders dan u beoogt te vertellen. Vermoedelijk bedoelt u iets als: 'zich de gewoonte eigen gemaakt'
-als zijn vader ten prooi was (+n 'ten prooi')
-rondstrooide (aaneen)
-'oordeelt niet opdat ge niet beoordeelt worde.' -->Oordeelt niet, opdat ge (gij) niet geoordeeld wordt. (Matt 7:1) Het verschil kan wellicht verklaard worden uit verschillende bijbelvertalingen die we hanteren?
-Een stiel dat (die =dat)
jbrouns: Hartelijk bedankt om het deel zo nauwgezet te lezen en analyseren. Ik ga zeker de nodige veranderingen aanbrengen. Ik hoop dat je de volgende delen ook eens leest, want in deel 3 krijgt het verhaal pas echt vaart en wordt het duidelijk dat het eerder een soort sprookje is voor misschien eerder een jong leespubliek? Eigenlijk stel ik mezelf de vraag of de eerste twee delen niet te veel botsen kwa stijl met de rest van het verhaal. Mischien dat jij me daar eens een goed antwoord op kan geven? Grt. - corry
Een mooi vervolg van het eerste deel, gr. Corry
jbrouns: thnx
|
