Volg ons op facebook
|
< terug
mensen en menszijn
De kou van de morgen verdrong mijn slaperige lichaam. De dag drong zachtjes tot me door en het gewone gehaaste van de morgen nam naast me plaats. Op lege maag vertrok ik symmetrisch met het rinkelen van mijn sleutels naar de deur. Een vlaag van leven doortrok mijn kleren, daar ging ik weer, de rol die me gegeven was spelen, nog een dag de dood ontwijken. De kinderkopjes vlogen onder me de straat in, het ijzeren mandje van mijn fiets rinkelde nog even dan hoorde ik enkel nog het zoemen van licht. Ik fietste richting de ondergang van mijn geliefde personage, ik liet me rollen. De mensen bleken mensen te zijn en de kinderen kinderen, ik bleek meer te zijn dan ik geloven wou, meer mens, meer kind, meer deel van deze maatschappij. Ik volgde mensen naar een klas, ik ging zitten als de rest, schreef als de rest, luisterde als de rest. Maar ik weende, diep vanbinnen weende ik, ik keek naar woorden die ik juist gehoord had, herhaalde zinnen die de man van voor zei. Verstikkend leken hun betekenissen, elk woord verbond ik met mijn gedachten, elk woord bevatten het leven en de dood. Misselijk van het contrast van daar in dat platte schoolgebouw te zitten en dan zulke woorden te horen die tot diep in me pijn doen en me tot ver van de wereld bedreigen liet ik me zakken op de grond. Ik verdiepte me in de houten vloer die stoffig van onder mij zich uitspreidde over het kleine stukje traphal vanboven. De trap die een strakke vertoning moest voorstellen bleek toch nog deels schuin te gaan. Het licht vervloeide met het schoolse van de gang en liet een goddelijke indruk achter, ook het raam gaf het gevoel dat alles mooier was dan ik kon zien. Gestamp dat zacht bedoelde was kwam de trap op en enige poging tot denken vloog de trap af, het enigste wat ik kon hopen is dat het een ander treffen zou. Kinderen met allen een gezicht kwamen rond me zitten, pratend tegen mij en anderen over dingen die zoveel met niets en toch met het alledaagse alles te maken hadden dat ik kwaad werd op mezelf omdat ik hier aan meedeed. Was dit dan het mooie aan gezelschap, of kon dat mooie enkel in liefde en seks gezocht worden?
Nog de hele dag blijft de onzekerheid over het leven en de scheiding tussen het mijne en die van anderen. Wanneer de heerlijke avond gevallen was stapte ik op mijn fiets en reed naar de schermclub. De menselijkheid die me daar bekogelde was overweldigend en vreselijk, elke week krijg ik daar een portie van goede sfeer. Ik stelde een vraag zowel aan haar als aan mezelf, woorden vormen zinnen, antwoorden vormen problemen en ik doe mijn best te discussiëren zonder mij te mengelen met het onderwerp. Alles blank elk woord goed voorbedacht, maar dan, een leven mengde zich, geheel onwetend en onschuldig, vertelde hij mijn woorden met mensen ingevuld, hun namen en hun woorden die ik vermijden wou. Ik trek me los voel enige grip op mijn hoofd wegglippen en ik wou enkel weg zijn van wat zo juist gezegd was, ik wou enkel spreken zonder te moeten zeggen wat gezegd moest worden. Betrapt wandelde ik weg, haar ogen volgde mij, haar woorden raakten mij, zacht wou ze zeggen dat het wel oké was, hard sloegen de letters die zeiden wat ik dacht. Een bron wou zich te goed doen aan het vocht in mijn kijkers, maar tanden zogen op elkaar geklemd al mijn speeksel weg. Dit is de rol die ik graag speel en die mij de ondergang betekend, als kind praat ik zonder te zeggen en hoop dan toch geliefd te zijn, als mens zeg ik zonder te spreken op papier en in mijn hoofd hoezeer ik mens wil zijn.
feedback van andere lezers- ivo
Zeer aangripend verhaal.
ik ben effe terug gaan lezen, want ik herinnerde me een gelijkaardige geest die zoiets schreef, en het was uw vorig verhaal dat me nog heel goed bij stond, enkel de auteur was me ontgaan. Ik lees eerst verhalen en of gedichten en dan pas auteurs ...
ook hier zou ik hetzelfde als in m'n vorige fb willen reageren, maar dan vooral met het antwoord van jezelf op mijn fb.
De banaliteit van leven, omdat je geest het ziet, maakt dat je keuzes moet maken. En ik denk dat je dit niet in het voortvloeisel van leven mag gaan zoeken. Liefde en seks zijn gevolgen en kunnen pas echt een goed gevolg zijn als de oorsprong van waar het uit vertrekt gezond is. De zin van het leven vindt geen mens bij zijn medemens. Altruïsme zelfs kan enkel gezond bestaan als het vertrekt vanuit een diep besef en men een goede onderbouwde reden heeft die zegt waarom men zo wil leven.
spiegelen aan vrienden en vriendinen is geen gezonde basis, want de motivatie van het handelen van mensen die zich over veel minder bewust zijn, leidt tot banaliteit voor wie wel bewust is.
Ik kan hier wel een hele poos verder gaan, maar hiervoor dient dit hokje niet.
Enkel wil ik je een riem onder je hart spannen, want je heb heel veel tallenten, je zal ze op een heel wat andere terreinen als vandaag best zinvol kunnen inzetten, laat de moed niet zakken maar trek je op aan het feit dat je dingen beseft die de moeite waard zijn om te weten, alleen moet je nu nog het communicatiemiddel vinden om ze van je af te schrijven.
sorry voor deze preek ...
bellehelene: De preek heeft me uiterst pleziert, ja je zegt iets. je hebt ook deels gelijk, maar je moet je spiegelen aan anderen in deze maatschappij, al gewoon om deels in de wereld te blijven.
Bedankt voor de complimenten en de preek en het lezen
xxxxx - SabineLuypaert
Het is spijtig hoe we worden afgespiegeld aan de hand van het kunnen van anderen he, de individualiteit van mens en mens wordt hierdoor aangepast. Een mooi stuk tekst dat deze aanzet tot denken verderprikt in dit hoofdje. Enne, ik mag hopen dat deze zin in werkelijk niet hoeft hoor, anders sta ik en zovelen er niet goed voor ;) -->Was dit dan het mooie aan gezelschap, of kon dat mooie enkel in liefde en seks gezocht worden?
bellehelene: Ja ik hoop ook dat deze niet toepasselijk is, het mooie zou dan voor mij iets te weinig zijn. bedankt voor de commentaar
xxxxxxxxx
|
