Volg ons op facebook
|
< terug
Mama's dochter, niet de jouwe (5)
Helen stopte voor een kast van een huis, waar Melany net was binnengestapt. Ze zag hoe een rijk uitziende man de deur opendeed en hoe ze elkaar kusten. Ze zuchtte en dacht aan wat ze de hele rit had gevreesd. 'Wat als Melany naar vader was geweest? Wat kon ik dan nog doen?' Het was nu wel duidelijk dat ze niet meer samen waren, dus was er geen reden meer tot paniek.
Nadat Helen Melany daar halfnaakt had teruggevonden, was ze naar boven gerend. Ze had langs vaders kamer gelopen, en toen ze hem daar in haar ooghoek had zien liggen, was ze op haar passen terug gekeerd. Al schreeuwend was ze de kamer ingestormd. 'Hoe lang was dit spelletje al bezig? Hoe lang speelde je al met mama's gevoelens? Weet je wel wat je haar aangedaan hebt? Je hebt haar verdomme het graf in gejaagd… Moordenaar!'
'Helen,' had hij geprobeerd, 'luister toch eerst naar me.'
'ik moet het niet horen. Je probeert het altijd maar uit te leggen, mama heeft het altijd maar moeten slikken. Wel, ik niet. Ik wil gewoon weten hoe lang dit al aan de gang is.'
Hij had alles verteld, alles. Al bijna een jaar had hij stiekem Melany gebruikt om aan zijn trekken te komen. Hij had gezegd dat hij spijt had van zijn bedrog. Hij had spijt en had nood aan Melany om hem te troosten. Helen had bijna moeten kotsen toen ze het hem hoorde zeggen.
Mama had hen nooit echt betrapt, maar had het wel vrijwel meteen geweten. Ze had altijd haar gevoelens onderdrukt, ze had hem nooit durven verlaten. Ze had me nooit met hem alleen durven laten. Tot ze plots zelfmoord pleegde en besloot dat Helen er wel zou geraken…
Het was al gaan schemeren, de zon was aan zijn frisse duik begonnen. Nog steeds stond Helen in de villawijk, maar ze wist niet waarom. Ze wou net vertrekken, toen ze Melany uit het niets voor haar auto zag verschijnen. Helen schrok, en dat deed ze nog meer toen ze zag dat Melany de deur van de passagierszit opentrok en instapte.
'Wel wel, wie we hier hebben. Wat doe jij hier, Helen? Waarom ben je me gevolgd?'
Helen zat er maar wat bij voor spek en bonen, wist niet meteen wat te zeggen en zweeg dus ook maar.
'Jij hebt wel lef. En dan nog denken dat ik zo onnozel was dat ik dit niet doorhad. Voor wat hou je me eigenlijk. Weet je dat ik bijna van plan was de politie te bellen.'
'Sorry, ik wou weten of je nog steeds met mijn vader was. Ik heb hem al vier jaar niet meer gezien, dus ik wist het niet.' Hoe stom was Helen nu wel niet geweest. Haar zo laten gaan, zich helemaal laten meeslepen. Maar het leek zo belangrijk. Ook niet echt slim om het licht in de auto laten branden natuurlijk.
'Met je vader? Och neen, bespaar me dat. Na de dood van je moeder ben ik nog een tijdje met hem samen geweest, maar hoe hij deed, ik kon er niet mee leven. Ik heb kunnen vluchten, maar ik vluchtte niet in de dood. Maar dit maakt nu niets uit. Ik hou er niet van gevolgd te worden. Jij hebt geen zaken met mijn leven, en met wie ik dat leid! '
Helen wist dat ze in fout was, dat ze niet veel kon zeggen, zonder het eerst erger te maken. Ze knikte gegêneerd en hoopte op wat begrip. 'Ik zit met zoveel vragen… Ik zag je in de supermarkt en ik dacht…'
'Och ja, tante Melany zal het allemaal wel oplossen voor je, waarom niet? Los je problemen zelf op, kind. Je bent oud en wijs genoeg. Of laat dat verdomde verleden anders gewoon eens achter je liggen, misschien is dat wel eens een goed idee.' Met een groot gebaar zwaaide ze de deur open en verdween ze in de avond…
Helen had nooit met haar vaders geheim kunnen leven. Nadat ze het te weten was gekomen, was het lange tijd stil in huis gebleven. Ze hadden wel samen geleefd, maar elk hun eigen leven, zonder dat de andere er nog deel van uit had gemaakt. Vooral Helen had niets meer van haar vader willen weten, haar vader had soms nog toenadering gezocht, had willen praten, maar met de moordenaar van haar moeder kon Helen niet praten. Ze had er weg gewild, en dus was ze op zoek gegaan naar een leuk appartementje. Toen ze dat gevonden had, wist ze dat hij zijn toestemming moest geven, ze was verplicht er met hem over te praten, ze was nog minderjarig en dus onder zijn hoede.
Hij was beginnen tieren, schreeuwen. Ze had naar haar kamer willen vluchten. Ze was de trap op gesneld, hij had haar op de voet gevolgd, graaiend naar haar benen, schreeuwend dat haar moeder haar maar niet moest achterlaten bij hem. Dat hij zat opgescheept met zijn kind, doordat zijn vrouw te lui en te zwak was ervoor te zorgen. Helen was haar kamer in gelopen. Met al haar kracht had ze de deur willen toe duwen, maar zijn voet zat in de weg. Hij had zich door het deurgat gewrongen en torende boven haar uit. Hij had gedronken, ze rook het nu nog sterker dan normaal. 'Gij gaat nergens heen.'
Helen had iets willen zeggen, maar een plotse, scherpe pijn in haar wang had haar tegengehouden.
feedback van andere lezers- muis
Het wordt spannend. Zo'n dronkaard weet niet meer wat hij zegt en doet...
Ik wacht op het vervolg
groetjes
Emmeline: dankje:) - jbrouns
Ja spannend!
Enkele opmerkingen: 'wel vrijwel ...' vind ik raar klinken, en de dialoog tussen Helen en Melany mag pittiger mijns inziens, waar zijn de emoties? Ik bedoel: de een is kwaad omdat ze gevolgd werd en de ander zit met een hoop gevoelens. Verder vind ik het weer goed hoor, ik hoop alleen maar te kunnen helpen ;-) Groet
Emmeline: Hulp is altijd welkom, je hebt gelijk wat het dialoog betreft, maar ik wou het aan de andere kant ook niet te uitgebreid maken... Maar zal eens kijken wat ik kan doen :)
Die wel vrijwel zal wel 'n foutje zijn :)
Dankje!! Xx - ivo
idd spannend en zo mooi geschreven ..
Emmeline: dankjewel! Xx - Henny
Zo, nu is het opeens heftig aan het worden. Waar gaat het naar toe?
Emmeline: Tjah, ik hou het graag spannend h? ;)... Neen, ik doe mijn best om het vervolg zo snel mogelijk te schrijven hoor!!
Xx - backie
Het blijft spannend hé. Mag ik iets opmerken. Je gebruikt volgens mij veel te veel het woordje 'had'. Mag ik je de laatste strofe doormailen zoals ik het zou doen. Enkel maar om die 'had' een beetje te vermijden. Oké?
groetjes
Emmeline: Doe gerust hoor... Dat is waarschijnlijk ook wel omdat dat een flashback is, en dus in een verder verleden is of de het heden (dat eigenlijk ook in verleden tijd is geschreven)... Maar ik ben benieuwd naar je verbetering, doe gerust!!
Xx - Auda
Spanning alom op het einde van dit fragment... nice...
Ik vind de dialoog tussen Helen en Melany wel voor verbetering vatbaar... (is ergens te vertrouwd...) Ik hou er niet van gevolgd te worden (standaardzinnetje, maar vind ik dreigender dan het volledig uit te schrijven)
had gevreesd?
stil in huis gebleven?
Emmeline: Helemaal gelijk wat het dialoog betreft...
Ik dacht eerst het opzettelijk vertrouwd te maken (om dan later in een flashback een eerdere ontmoeting te beschrijven), maar besef nu dat dit niet klopt, anders zou Helen al weten van haar breuk met haar vader...
Heb het aangepast (ook het dialoog wat 'pittiger' gemaakt :))...
Je bekijkt het wel eens, als je tijd hebt, nietwaar?! :D
Bedankt voor de verbetering (het valt nog mee qua grammaticale fouten, h? ;)?!
en ook bedankt voor de nice ;)
Xx
|
