naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - deel 5 -

door jbrouns

Die avond, na de privéles en puree met vissticks, trok hij zich terug op zijn kamer met de geleende boeken. Hij had de intentie één van de boeken grondig te gaan doornemen. Het gelukte hem niet. Net zoals op de terugweg naar huis, net zoals tijdens de privéles dwaalden zijn gedachten steeds weer af naar de vreemde voorvallen van die dag. Hij was een frequent bezoeker van de bieb, waarom had hij die excentrieke bibliothecaresse dan nooit eerder gezien? Was zij nieuw? En dan de uitnodiging van Cynthia, die zo lief was geweest. Ach Cynthia, hou op met plagen, of meent ze werkelijk wat ze zei? Onmogelijk!
Achteloos sloeg hij een bladzijde om van het boek. Een enkel blad papier dwarrelde op de vloer. Het blanco blad, hoe had hij dat kunnen vergeten. Hij raapte het op, gniffelend van binnenpretjes, om het in de prullenbak te werpen.
'Misschien wil je dit wel eens lezen?' imiteerde hij op cynische wijze de excentrieke bibliothecaresse. Tot zijn grote verbazing zag hij dat er wel iets op het blad geschreven stond, in een onberispelijk vrouwenhandschrift nog wel.
'Eenvoud is wat ik verzoek!'
Dat was alles. Eén enkele regel maar, die een vreemde gewaarwording in zijn maag teweeg bracht.
'Maar, .. hoe, … wat, … eerst stond er niets geschreven? Dit kan niet!' schreeuwde de jongen. Hij smeet ontzet het blad op zijn bureautafel. En om haar een lesje te leren besloot hij koppig om het als afgehandeld te beschouwen. Die zin had er tevoren al gestaan, zo besloot hij, hij had alleen niet goed gekeken. Als om te bewijzen dat het hem niets deerde legde hij zich eindelijk toe op het bestuderen van een boek.
Een drietal uren later deed hij het boek dicht. Hij was vermoeid van het intens bestuderen van allerlei motorische onderdelen. Het meeste dat hij gelezen had was herhaling. Toch had hij her en der enkele nieuwigheden ontdekt waarvan hij aantekeningen had gemaakt onder die ene regel op het blad papier. Hij had dat bewust gedaan, om te treiteren, om te laten verstaan (aan wie?) dat dit vreemde geschenk hem koud liet. Hij knipte het licht uit, verfriste zich en kroop in zijn bed met rusteloze dromen aan zijn zijde.
Daags nadien legde hij zich 's morgens meteen na het ochtendgebed weer toe op zijn hobby. Hij opende het boek op de bladzijde waar hij gebleven was, aangegeven door de pagina die dienst deed als bladwijzer. Tot zijn ontsteltenis zag hij dat zijn notities er niet meer stonden, maagdelijk blank alsof er nooit iets gestaan had. Het enige dat er te lezen stond was die ene regel: 'Eenvoud is wat ik verzoek.'
'Wat is hier aan de hand?' riep de verbouwereerde jongen. 'Ben ik gek aan het worden of haalt iemand streken met mij uit?'
Hij dacht onmiddellijk aan de bibliothecaresse. Hij liep naar de muurtelefoon, die naast een poster van een felrode Ferrari aan de muur hing. Hij zocht, vond en draaide het nummer van de bieb. Een man nam op. Of de dame van wie hij hem een nauwkeurige beschrijving gaf ook aanwezig was? 'Het spijt me jongeheer, er werkt hier niemand die ook maar in het minst aan uw beschrijvingen beantwoordt.'
Ergens had Jochem dat antwoord verwacht.
'Wat nu gedaan?', dacht hij, terwijl hij terug aan het bureau gezeten het mysterieuze papier in beide handen voor zich hield, het om en om draaiend alsof hij zo het geheim ervan kon ontfutselen. 'Heer, ik begrijp Uw teken niet, want dat dit een goddelijke wenk moet zijn staat buiten kijf. Help me alstublieft te begrijpen,' zuchtte hij.
Zijn smeekbede bezorgde hem de ingeving om opnieuw iets op het blad te schrijven. Hij pende enkele alinea's uit het boek dat voor hem geopend lag over. Vervolgens wachtte hij af. Of er iets zou gebeuren? Na enkele minuten in op het papier gefixeerde spanning doorgebracht te hebben, bedacht hij hoe onnozel het eigenlijk was waar hij mee bezig was. Hij probeerde het hele gedoe uit zijn hoofd te zetten en ging even in de keuken een glaasje frisdrank halen.
Toen hij terugkeerde naar zijn kamer zag hij reeds vanuit de deuropening dat zijn zinnen op het blad papier weer verdwenen waren. Onder die ene regel stond nu echter een tweede. 'Eenvoud is wat ik verzoek! Hij die al wil bevatten is zoekende, hij die niets wil bevatten begrijpt!'
'Inderdaad!' riep Jochem getroffen door een flits van inzicht. 'Een mens is maar in staat een heel klein deeltje van zijn hersenen te gebruiken. Welke ongrijpbare inhoud zit verborgen in het onbereikbare gedeelte? En waar is de magie als men ook die inhoud ter beschikking zou hebben?'
Hij was zo in de ban van zijn pas verworven waarheden dat de zorgen en bedenkingen over het mystieke blad papier op slag verdwenen. Het was er gewoon, onverklaarbaar, maar welkom.
Vanaf dat moment ontstond er tussen Jochem en het blad een magische relatie die, hoe vreemd het ook mag klinken, met maar één woord te omschrijven is: Vriendschap. Ja, voor het eerst in zijn prille leven had hij een vriend, iemand die hij al zijn toekomstverwachtingen en geheimen kon toevertrouwen, eindelijk.

feedback van andere lezers

• ivo
  zeer sterk geschreven ...
  
  van bizar naar mystiek is een kleine stap, stap niet in de val van banaliteit, want dat smoordt meestal de meeste verhalen die dit plot volgen ..
  Om het goed en spannend te houden raad ik je aan om wat filosofische antieke meesterwerken te lezen. De lof deze zotheid van Erasmus bv of de Stad Gods van Augustinus ... gewoon omdat in de filosofie en theologie geen tijd bestaat en de beschouwingen een eeuwigheidswaarde hebben ..
  
  Maar dat is slechts mijn mening hoor!
  
  jbrouns: Bedankt voor de uitgebreide reactie. Het verhaal is zo goed als af, ik herschrijf terwijl ik het hier publiceer. Klassieke literatuur is helemaal mijn straatje, heb Erasmus dus al gelezen (Augustinus nog niet, bedankt voor de tip), Goethe is bv. mijn favoriete schrijver. Eigenlijk heb ik mezelf moeten aanleren om mijn schrijven simpeler te houden, niet zo bombastisch zoals dat vroeger wel 'in' was, zie als voorbeeld hoe Jochem praat, daar heb ik lang over getwijfeld of dat wel kan, of het niet erover is, en weet het nu eigenlijk nog niet. Gr.
• Henny
  Dit deel is zelfs wat aandoenlijk. Van mij mag je nog wel een paar delen schrijven
  jbrouns: Dank u wel, er volgen nog een aantal delen, hopelijk blijft het boeiend. Gr.
• muis
  ...het begin van een filosofisch sprookje
  prachtig
  groetjes
  jbrouns: Bedankt zeg, gr
• thijl
  Faustiaans ... goed geschreven en dus graag gelezen
  jbrouns: Dank. Aaahhh, Faust, schitterend!!! Grt