|
< terug
Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - deel 6 -
Drie dagen later, op vrijdag zes augustus om precies te zijn, vertrokken zijn ouders op vakantie. Omdat hij meer dan negentig procent had behaald op zijn examens had hij heus wel mogen meegaan, want hoewel streng en veeleisend bezaten pa en ma toch nog enkele zachtaardige eigenschappen. Maar hij had de uitnodiging afgewimpeld met het excuus dat hij de vakantie wou besteden aan het zich voorbereiden op de universiteit. Wat waren zij trots op hem. Hij genoot hun volle vertrouwen en mocht daarom drie weken alleen thuis blijven. Zijn ware reden om niet mee te gaan was net iets anders. Hij wist namelijk niet wat hij in een vreemd land moest gaan doen in het gezelschap van twee personen die ondanks de bloedverwantschap als vreemden voor hem waren.
Nu hij het blad papier gekregen had was hij des te meer verheugd dat hij niet meeging. Twee dagen lang was hij erop gefocust geweest. Hij was al zovele wijsheden rijker. Hij was tot de ontdekking gekomen dat wanneer hij met een vraag zat, hij die maar op het papier hoefde te noteren, waarop dan enkele tellen later telkens weer een bevredigend antwoord verscheen, wijs in eenvoud. Zoekende als hij was, had hij vele vragen gehad, maar zag deze inmiddels gereduceerd tot een minimum.
De voordeur viel in het slot. Eindelijk, ze waren weg. Het eerste dat hij deed was zijn zwemspullen bij elkaar zoeken om zich vervolgens naar het zwembad te begeven. Natuurlijk had hij zijn blanco vriend drie dagen eerder naar de betekenis van zijn ontmoeting aan het zwembad gevraagd, had als antwoord gelezen 'eenvoud is wat ik verzoek! Zie je een mooie bloem, pluk je haar dan of geef je haar water?' en onmiddellijk begrepen dat als hij zich de moeite nam om nieuwe mensen in zijn wereld toe te laten er best iets uit kon bloeien.
Een nerveuze tinteling bekroop hem toen hij zijn fiets tegen de hem bekende omheining plaatste. Met knikkende knieën begaf hij zich naar het met jongelui bezaaide grasveld naast het zwembad. Hij zag geen enkel bekend gezicht. Hij voelde de spottende blikken. De moed zonk hem in zijn slippers, totdat hij gelukkig iemand uit de menigte naar hem zag zwaaien. Het was Rudolph die, in het gezelschap van hetzelfde groepje jongeren als de vorige keer, hem vrolijk gebaarde bij hen plaats te nemen. 'Ze is er.' Dat waren de drie enige woordjes die zich nestelden in het hoofd van Jochem. 'Ze is er.'
'Zo' zei Rudolph, 'vindt onze Jochem het niet meer nodig om te studeren?' Groot gelijk man. Tja, het verstand komt met de jaren hé. Kom kom, niet zo verlegen. Ik zal je even voorstellen aan de rest.'
De hartelijke ontvangst stelde hem ietwat gerust. Tijdens het kennis maken lette hij er vooral op om niet overdreven enthousiast Cynthia te begroeten. Zij was hem voor. 'Hey Jochem! Tof dat je gekomen bent, echt waar! Kom hier is nog een plaatsje vrij!'
Jochem schaamde zich rot, maar ging toch gedwee op de hem aangewezen plaats naast haar liggen. Hij wou nergens anders ter wereld zijn, maar hoopte dat niet iedereen het aan hem kon zien. In die opzet slaagde hij niet. Hij beleefde een uitgesproken toffe dag die helaas veel te snel omging. Hij werd zonder meer geaccepteerd in de groep en deed dan ook zijn best om met iedereen op goede voet te staan. Maar Cynthia was in één woord geweldig. Hij was zoveel te weten gekomen over haar. Alledaagse dingen zoals haar favoriete popmuziek, films, kleding. Maar ze had zelfs ook al zonder schroom gesproken over hoe haar vader vier jaren geleden was omgekomen bij een auto-ongeluk. 'Die dag veranderde ons leven in één klap.' Ze woonde nog alleen met haar moeder, zonder broers of zussen.
Acht uur 's avonds. Sluitingstijd. Wat nog over was van de jongeren droop af naar elders. Liggend naast haar in het gras had hij zich veilig gevoeld. Maar toen ze samen naar de uitgang liepen wist hij zich geen houding te geven.
'Wat ga je morgen doen?' vroeg ze.
'Eu, geen idee. Jij?'
'Wel, laat me zeggen, om elf uur hier aan de ingang, oké?'
Dat domme hart van hem! Het sloeg alweer een slag over.
'Ja is goed, graag, natuurlijk, ik zal er zijn' loste hij een onsamenhangende woordenbrij. Een voorzichtige kus op zijn wang, en weg was ze. Hij fietste fluitend naar huis, om daar in stilte te gaan dromen.
feedback van andere lezers- Ghislaine
In een adem alle delen bijgelezen. Mooi.
jbrouns: Hartelijk dank, de fb hier neemt vele twijfels weg en geeft vertrouwen, gr. - ivo
idd mooi ...
jbrouns: Bedankt ivo, het doet me goed dat het verhaal gevolgd wordt door sommigen, en lovende fb krijgt. Gr. - Theo_Roosen
Blijft een mooi, rustig en sferiek verhaal. Blijf het volgen. Theo.
jbrouns: Bedankt, echt tof dat het alleen maar positieve reacties krijgt. Gr. - Henny
Een prachtig tussendeel. Eindelijk kan hij gaan en staan waar hij wil en de wereld ontdekken, en de meisjes natuurlijk.
jbrouns: Idd. eindelijk zichzelf ontdekken. Gr. en bedankt nog voor het blijven lezen. - muis
Een rustig tussendeeltje met een snuifje romantiek:)
groetjes
jbrouns: hopelijk niet te melig? gr - thijl
Prima intermezzo.
jbrouns: Dank. Grts
|
