Volg ons op facebook
|
< terug
in het schijnsel van koplampen
Het was nog mijn tijd van argeloos geraas en wilde drukte.
Het was nog mijn periode van sigaretten en pisang, schijnbare eeuw van het Beste Lief, tijdperk van de wip in het volgroeide. En het was ook het grote succesjaar van Tanita Tikaram. 1988, ik was eenentwintig.
Ik was een hoopje gomschilfers aan het wegvegen toen ze belde, had net een stapel slechte perspectieftekeningen verbeterd en gestapeld. Ik zong nog keihard "More than twist in my sobriety" in de telefoon en hoorde eerst niet die beklemming in de stem van Marie-Hélène.
Hélène en ik hadden twee dingen gemeen: we waren allebei leerkracht, we spraken allebei Vlaams.
Zij werkte echter in Zaïre, ik in Rwanda. Zij was tien jaar ouder, wijzer en was bovendien ere-consul van België in Mobutuland. Zij was met andere woorden een beetje gewichtig…
In vogelvlucht woonden we op slechts tien minuten van elkaar, maar omdat we niet tot het gevederde soort behoorden, was er die grens met slagboom en een zekere wachttijd.
In politieke makkertijden "Mobutu-Martens", was de grensoverstap gemoedelijk en joviaal. "Mon frère le belge" hoefde maar te knipogen.
Jammer genoeg barstte in 1988 de "Zaïrese Perestrojkabom". Mobutu keerde de Belgen boos de rug toe en de slagboom ging onverbiddelijk voor ons neer.
Om deze reden werd het voor mij moeilijk de lessen Swahili bij Bwana Dombo in Goma verder te volgen. Hélène ging dus alleen.
"Hilde! Hilde!"
Ze had het vast al drie keer meer geroepen dan ik het had gehoord. Ik blééf maar vrolijk zingen tot ik het woord "lijk" opving.
Ik gooide mijn stemklank om en werd serieus.
"Hilde, er ligt een Belg dood in Goma. Ik moet, als consul, dat lijk gaan bekijken. Ik durf niet alleen gaan!"
Het was al laat en donker. Ik voelde me ook maar een klein beetje dapper.
"Waar ligt dat lijk ergens?"
"Een eindje buiten Goma, aan de voet van de Nyiaragongo. Het zou in een kippenhok van een bananenplantage liggen."
Ik dacht en hoopte het voorwendsel tot niet-kunnen-komen te hebben gevonden.
"Hélène, hoe geraak ik in Goma, denk je? De grens is al lang op slot!"
Ze zou een vriend, een Rwandees kolonel, optrommelen. Die zou me met een militair voertuig komen oppikken en over de grens brengen.
Ik trok gauw een dikke trui en jas aan. Sinds een paar weken rommelde het in de buik van de vulkaan Nyiaragongo. We voelden regelmatig kleine aardbevingen en we kenden extreem koude temperaturen en natte dagen. Er heerste een bizar microklimaat rond de vuurberg.
In de schijn van de koplampen maakte de nachtwaker mijn zware tuinpoort open. Het regengeweld zag er vervaarlijk uit in dit schijnsel.
Een militair voertuig reed op. Ik trok mijn jas tot over mijn oren en dook het reeds opengemaakte voertuig in.
"Kolonel Mutembo," groette de man. Hij zag er uiterst vriendelijk uit en had een mond vol schitterende tanden. Ik drukte hem de hand.
"Hilde"
"Weet ik wel"
Ik trok mijn ogen op, verrast. Er bestond blijkbaar geen privacy.
Op zo'n honderd meter van de grenspost met Zaïre maakte de Kolonel zich kenbaar. Hij gaf signalen met de koplampen: drie korte flikkers gevolgd door twee lange. Ik zag hoe de slagboom openzwaaide.
Ook aan de volgende grenspost gebruikte hij zijn zelfde flikkerteken. Eveneens daar gooide men de slagboom zonder dralen open.
Vanaf Zaïre was de weg een verschrikking. We slingerden rond putten en vermeden grote rotsen.
We volgden een stuk lavapiste de Nyiaragongo op. We reden een donkere en zeer lugubere nacht in. Buiten rook het naar smeulende eucalyptusbladeren en zwavel.
De plantage lag afgelegen. Ik maakte de opmerking dat een blanke toch wel gek moest zijn om zich daar te gaan verbergen. Kolonel Mutembo stikte haast in zijn bulderlach. Zo grappig vond ik mijn uitspraak nu toch ook weer niet. Hij zag mijn verbazing en klopte me op de schouder. "Niemand is hier verborgen!" Weer had ik het gevoel dat privacy voor deze man niet bestond.
Marie-Hélène wachtte onder een grote paraplu, in het schijnsel van de koplampen. Het was een somber zicht. Ze zag er kleinmoedig uit.
Kolonel Mutembo liet de autolampen branden en stapte uit de wagen. Hij greep ons bij de arm en liep mee tot het kippenhok. Hélène en de kolonel hadden elkaar blijkbaar al eerder op de dag ontmoet, ze groetten elkaar niet.
We duwden het deurtje van het kippenhok open. Het rook er naar brand en petroleum. We zagen geen steek voor ogen. Kolonel Mutembo stelde voor de wagen zo te verplaatsen dat er meer licht van de koplampen binnen kwam. Hij verliet ons. Het was muisstil.
"Mwanamke! Hapa, hapa! Haraka, haraka!"
In een hoekje, in totale duisternis, stond een vrouw. We gehoorzaamden en kwamen snel dichter bij. In een flits van de draaiende koplampen zagen we het silhouet van een heel grote, slanke vrouw. Ze stopte Hélène een paspoort toe en propte een klein stropzakje tussen haar borsten. Hélène liet de vrouw begaan. Ze verdween door een ander deurtje.
Tussen de houten planken van het kippenhok door wierp het licht zich in stralen binnen. In dit rook- en lichtspel lag het lijk.
Mutembo kwam erbij staan.
"Dieschonke"
Alweer was dit voor de kolonel geen geheim. Ik zou in zo'n verkoold lichaam nog mijn eigen vader niet herkennen, maar Mutembo wel.
Hélène opende het paspoort, las en klapte het dicht. Ze nam haar fototoestel.
"Wie gaf jullie dat paspoort?" Mutembo leek in paniek. "Wie gaf jullie die papieren?"
Hélène loog: "ze lagen op dit kastje hier"
Ze deed het zo rustig. Ze deed het zo gewoon. Met haar hand drukte ze het stropzakje dieper haar boezem in, met haar voet trapte ze veelzeggend op mijn kleine teen.
Haar fototoestel flitste.
Mutembo liep bliksemsnel naar het kastje en doorzocht grondig het meubel. Hij zuchtte, want vond er niks.
Hij benaderde het lijk en draaide er in cirkels rond.
"Iemand heeft het verplaatst. Hebben jullie dat gedaan?"
Mutembo keek niet lang in onze gezichten. Hij zag vast meteen domme onschuld. Maar ik zag hoe Hélène haar ogen lichtjes dichtkneep, ze verwoordden argwaan en wantrouwen.
Mutembo hurkte neer bij de schedel.
"Kijk, het hoofd werd twintig centimeter verplaatst. Iemand heeft iets verwijderd rond de nek."
Hij wees de vinger- en voetdrukken in de as aan en volgde het spoor. Hij keek toch snel even of we schoenen droegen. De afdrukken liepen naar de rechter hand van het lijk.
"Kisirani, verdomme! De ringvinger is verdwenen! Hier is géén been, geen kootje, niks!"
Hélène en Mutembo onderzochten elkaar lang. De kolonel sloeg de ogen neer en nam het fototoestel uit Hélènes handen. Hij klikte het deurtje open en haalde de filmrol eruit.
"overbelicht" zei hij.
Hélène liet begaan. Ik keek naar de bobbel tussen haar borsten. In het zakje zat vast het diplomatieke geheim.
Officieel pleegde "Dieschonke" in die vooravond zelfmoord.
Hélène en ik brachten het onderwerp nooit meer ter sprake.
Kolonel Mutembo verdween naar een plek die enkel voor hem geen geheim was.
(maakt deel uit van "met Mzee Jérôme naar Ernesto Ché Guevara")
feedback van andere lezers- ivo
spannend mooi ... en zeer goed geschreven, zonder te ademen gelezen .. nu kan ik ademen en hoe .. sjongens zo spannend geschreven ..
miepe: doet me plezier!
(ook het feit dat je me liet weten dat je je van bolletje vergiste en dat je het eigenlijk UITSTEKEND vond) - erinneke
ademloos!!!
miepe: en het is nog niet gedaan! - gono
M.a.w. adembenemend, straks moeten ze nog zuurstof toedienen hé?
miepe: ga alvast een pulleke of twee halen, Gono! - feniks
Verdikke, d'er zijn daar blijkbaar serieuze wespennesten.
Zolang je blijft posten zijn we gerust dat je er nog bent. Tenzij dat ook al iemand in jouw plaats doet, natuurlijk... :)
miepe: ahaaaaaaaaa! - Henny
Ik heb het gevoel dat jij hier zelfs een vorm van geschiedenis schrijft. Heel knap weer en ik neem er mijn petje voor af.
miepe: het IS ook WAAR!
(of geloof je het liever niet...) - lin
Wat een knap "tussenavontuur"dat vast later zijn betekenis krijgt. Je vertelt zo beeldend, dat je gewoon zelf erbij bent. Fantastisch!
miepe: misschien zie je al het ??n en het ander dat terug kan komen... ik begin het te vr?zen...
bedankt, Lin!! - muis
Hey Miepe, knap, mysterieus en spannend neergepend:)
Ik heb het graag gelezen
groetjes
miepe: doet mij heel erg plezier! - Theo_Roosen
IK zou in zo'n hel niet kunnen aarden. Het gevaar loert daar om elke hoek. Brrrr.... En wij hier maar zeveren omdat we ons onveilig voelen. Waarschijnlijk van onze eigen schaduw.
Goed, fijn en boeiend geschreven Miepe. Bovendien leer ik daardoor Afrika beter kennen. Bedankt voor deze lectuur. Theo.
miepe: Waar je ook gaat loert het gevaar, Theo!
je bent nergens veilig! - SabineLuypaert
zeg miepke, ik begin me meer en meer zorgen te maken zenne te weten dat jij daar in die wantrouwerderij ronddoolt:o
heel sterk geschreven (smile) weeral
miepe: Sabine, ik zoek het ook een beetje! - Lucky
ik zit op het puntje van mijn zad ... eh stoel ... meer meer of ik kom met mijn bende naar je toe ...
de huurling
miepe: ja, kom maar! - ERWEE
(drie augustus inmiddels)
Euuhhh, kan ERWEE ook noh komen?
Schitterend weeral miepe.
miepe: merci, erwee!! - punster
Zeer moeilijk te geloven dat dit niet first-hand is neergeschreven. Véél minder spaties maken dit stukken spannender!!
miepe: ik zal de spaties wegsturen
toch niet zo eenvoudig
bedankt!! - jan
superspannend om te lezen!
grts jan
miepe: hé, doet plezier Jan!!!
ik ga nog wel eens "iets doen" met de hele Che-storrrry
|
