Volg ons op facebook
|
< terug
spookjes of pilletjes?
Zuchtend zette ik de laatste doos op het aanrecht.
"Pffft, verhuizen". Een van de grootste bezoekingen in mijn leven.
De ellende van alles inpakken versjouwen en weer uitpakken , met daar tussendoor verven, behangen, schoonmaken en weer alles inrichten om er een beetje leefbaar in te wonen is nou niet bepaald mijn hobby.
Maar ik was op de helft.
De laatste doos was binnen en dus kon ik mijn oude onderkomen rustig vaarwel zeggen.
Eigenlijk was ik best blij met mijn nieuwe(oude) huis.
Een mooie woning, met een grote tuin en een riant uizicht, die ik voor een zacht prijsje had kunnen kopen.
Waarom de vorige bewoner het lage beginbod had aangenomen was me een kompleet raadsel.
Ik zat ver onder de prijs en was bereid geweest om er een flink bedrag méér voor te geven maar dat was niet nodig want voor ik er zelf erg in had was de koop rond.
De man die er in gewoond had ging naar het buitenland verhuizen, zei hij, en dus wilde hij zo snel mogelijk de zaak rond hebben.
Ik blij en hij tevreden.
Schilderen en behangen hoefde bijna niet want het zag er allemaal prima uit en alles was nog in de oorspronkelijke staat, zo zei hij, en daar zag het ook wel naar uit.
Alleen was hier en daar een deur dichtgemaakt om de ruimten te vergroten en wat economischer met de kamers uit te komen.
Ik draaide me om naar de doos die op het aanrecht stond en haalde de koffiezetter eruit.
Een kopje koffie zou er wel ingaan.
Het was ook het laatste wat ik uit het oude huis had meegenomen en alles zat bij elkaar.
Het begon buiten al wat te schemeren en dus liep ik even rond om te kijken of er nog ergens gauw een lamp moest worden opgehangen terwijl de koffie doorliep.
"Raar toch, zo'n nieuw huis", onwillekeurig gingen de haren in mijn nek overeind staan.
Beetje bang, dacht ik grinnikend, maar gauw wat mensen over de vloer halen om aan mijn nieuwe omgeving te wennen.
Toch had ik dat eigenlijk nooit als ik ergens nieuw was, realiseerde ik me, de laatste keer dat ik dat had gehad was jaren geleden bij een of andere sessie over paranormale zaken maar toen was ik nog erg beïnvloedbaar.
Ik was niet overdreven gevoelig voor angst, nogal nuchter en geloofde niet zo erg in bovennatuurlijke zaken.
Zelfs god of een andere hoogheid had niet mijn speciale aandacht.
Ik schonk mijn koffie in en ging op het aanrecht zitten.
Een beetje koud aan de billen maar mijn stoelen stonden nog ingepakt.
Ik zat te overdenken wat ik nog allemaal moest doen maar ik kon maar niet van dat rare gevoel af komen.
Een vage onrust bleef rond om me heen hangen en ik kon maar niet tot rust komen.
Steeds was er iets wat aan de rand van mijn gezichtsveld bleef bewegen.
Ik kreeg soms kippenvel en dan was het weer verdwenen voor ik er erg in had.
"Ik zal toch niet ziek worden", vroeg ik mezelf af,"dat komt me nou wel helemaal niet uit".
Ik keek op de thermostaat van de verwarming maar die stond hoog genoeg.
"Gelukkig was die er wel ingebouwd', dacht ik tevreden en tochten deed het toch ook niet.
Nieuwigheid dus, dat went wel.
Een ander sfeertje als in mijn oude huis en wat oververmoeid van al dat gesjouw.
Het zal wel zo horen.
Maar toch had ik steeds de neiging om te kijken naar de kant waar ik dacht iets te zien bewegen.
De koffie was op en nadat ik de woonkamer was in gelopen begon ik wat dingen uit te pakken, stoelen en tafels te verschuiven en rommel te maken met het uitpakken van dozen.
De hele verdere avond was ik druk bezig en het inrichten schoot lekker op.
Voor ik het wist was het ver na twaalf uur en ging ik vermoeid zitten in mijn lievelingsstoel.
Lekker weer een eigen plaatsje.
Het rare was alleen dat ik dacht dat ik de stoel voor de tv had gezet en nu stond ie tegenover het raam.
Nou ja, de inrichting maak ik morgen wel af was zo ongeveer mijn laatste gedachte want ik moet in slaap gevallen zijn.
De volgende morgen vroeg schrok ik wakker, half gebroken omdat de stoel nou niet de ideale slaapplaats bleek te zijn.
Het was nog stikdonker buiten en ik keek door het raam of het al licht begon te worden.
Tot mijn verbazing zag ik een meisje van een jaar of twaalf in mijn tuin lopen.
"Nou, die is er ook vroeg bij", dacht ik en realiseerde me gelijk dat ze niks in mijn tuin te zoeken had.
Ik liep naar de achterdeur om te vragen wat ze daar deed. Die stond dus wagenwijd open.
"Sufferd", dacht ik, "dat begint al goed. Een beetje beter opletten als je naar bed gaat", maar bedacht me meteen dat ik niet naar bed was geweest en gewoon in slaap was gesukkeld.
Ik liep de tuin in waar ik net het meisje had gezien maar bedacht onder het lopen dat het wel eigenaardig was dat ik dat kind had kunnen zien in het stikkedonker. Bovendien was er nu geen spoor van haar te vinden. Het enige wat er gebeurde was weer dat vervelende gevoel in mijn nek.
Een rare koude die maakte dat mijn nekharen omhoog gingen staan. Ik had de niet te onderdrukken behoefte om steeds maar achterom te kijken.
Nutteloos natuurlijk want je zag geen hand voor ogen. Het was maar goed dat het licht in de keuken aan was.
"Buitenverlichting maken", dacht ik praktisch en liep terug naar de warmte van de keuken.
Ik sloot de deur en begon aan mijn ontbijt te sleutelen.
Veel had ik nog niet maar een boterham en een kop thee kon ik nog vinden.
Het theewater stond op het gas en toen het begon te koken merkte ik pas dat ik al een hele tijd een baby had horen huilen.
Beetje gehorig, maar ja, je kunt ook niet alles hebben voor dat geld.
Maar even later bedacht ik dat het dichtstbijzijnde huis toch altijd wel een honderd meter verderop stond.
Ik fronste mijn wenkbrauwen maar besteedde er verder geen aandacht aan.
Zo gingen er dagen voorbij. Ik besteedde geen aandacht aan alle kleine dingen die eigenlijk vreemd waren maar weer niet zo op de voorgrond traden dat ze storend waren voor mij.
De angst bleef en werd langzaam erger. Ik hoorde regelmatig een kind maar net aan de rand van mijn gehoor, nooit indringend, altijd op afstand. 's Nachts kraakte de trap maar dat kwam door de verwarming , dacht ik . Het meisje zag ik pas weer weken later en was weer verdwenen voor ik haar kon bereiken.
Mijn huis was intussen op orde en het zag er best leuk uit maar toch bleef er die vage sfeer van kilte hangen die ik niet weg kon stoken.
Als ik mensen op visite kreeg dan vonden ze allemaal dat ik geluk had gehad met zo'n mooi huis maar er was iets veranderd.
Zelfs mijn beste vrienden bleven niet meer gezellig hangen en gingen meestal vroeg naar huis. Toen ik hen er , na verloop van tijd naar vroeg en wilde weten wat er zo anders was en waarom we niet meer eens lekker door konden zakken, zeiden ze stuk voor stuk dat ik veranderd was, killer geworden, niet meer spontaan en ze raadden me aan om eens naar een dokter te gaan , misschien was ik een beetje overwerkt of zo.
Ik nam mezelf eens onder de loupe en probeerde te analyseren wat er, bij mij, veranderd was.
Ik keek eens kritisch in de spiegel maar kon niks vreemds ontdekken.
Een week later kwam een vriendin van mij langs en na een lang en steeds intiemer wordend gesprek kwam het tot datgene wat er tussen mannetjes en vrouwtjes , na een hapje en een drankje, wel vaker gebeurt en besloot ze te blijven slapen.
Het werden een paar genoeglijke uurtjes voor we besloten dat we toch ook wat nachtrust zouden moeten hebben en sliepen in.
Niet dus. Na een uur maakte ze me wakker en zei dat ze wat vergeten was en dat ze meteen naar huis moest.
Verwonderd vroeg ik of het echt zo'n haast had en of ik haar misschien moest brengen.
Nee, was het antwoord, ik moet meteen door naar het vliegveld en ik heb echt geen tijd.
Ze kleedde zich snel aan, deed niet eens de moeite om onder de douche te gaan maar was binnen tien minuten het huis uit.
Verbaasd stond ik haar na te kijken en vroeg me af wat ik in godsnaam verkeerd kon hebben gedaan maar kon mezelf niets verwijtbaars aanpraten.
Ik draaide me om en daar was het weer. Net buiten mijn gezichtsveld die schaduw. Ik bleef staan om te kijken wat het toch kon zijn en mijn haren kwamen weer langzaam omhoog terwijl de kilte langs mijn rug omhoog kroop.
Ik liep naar de badkamer aan het einde van de gang met steeds het gevoel van die ogen in mijn rug, maakte de deur van de badkamer open en keek in het voorbijgaan in de spiegel.
Verdomme!. In de hoek van de badkamer stond het meisje.
Ik sprong bijna een meter omhoog en draaide me bliksemsnel om….. Niks…….. ik draaide me terug naar de spiegel ……… niks.
"Dit wordt me te gek", dacht ik kwaad, "dan maar pilletjes halen".
Ik kroop terug in bed maar kon de hele nacht niet meer slapen.
's Morgens belde ik een dokter( de enige in het dorp) en maakte een afspraak.
Ik vertelde de goede man wat er was gebeurd en hoelang ik die klachten al had .
Hij keek me bedenkelijk aan en begon een recept te schrijven.
"Mag ik Uw adres en Uw andere gegevens hebben", vroeg ie,"want ik neem aan dat U hier patiënt zult worden".
Ik verstrekte hem de gevraagde gegevens tot ik aan mijn adres kwam.
Zijn wenkbrauwen schoten omhoog en hij keek me verbaasd aan.
"dat is raar", zei hij,"de vorige bewoner heeft een tijdje dezelfde klachten gehad voor hij ging verhuizen, maar dat zal wel toeval zijn".
Ik ging naar huis met mijn recept en besloot toch maar eens om wat te gaan spitten in de achtergronden van het huis.
Bij navraag bleek het in de laatste vijf jaar drie keer van eigenaar verwisseld te zijn.
Voorwaar een goudmijntje voor de makelaardij.
Daar wil ik het mijne van weten, besloot ik.
's Avonds zette ik mezelf voor de tv en probeerde me te ontspannen. Wat later op de avond zette ik de tv af en ging achterover in mijn stoel zitten.
Laat nou maar komen wat komt. Ik probeerde nergens aan te denken en alleen maar te voelen wat er gebeuren zou.
Het werd kil in de kamer en ik liet me sturen door wat er op mij af kwam.
Ik voelde de behoefte om op te staan en liep de gang in naar de badkamer.. Halverwege bedacht ik waar ongeveer een van de dichtgemaakte deuren moest zitten maar kon me het nut van het dichtmaken niet voor de geest halen omdat er geen kamer aan die kant van het huis was. Ooit zal er wel een aanbouw hebben gezeten, bedacht ik maar ik kon me niet herinneren dat ik daar iets van op de tekeningen had gezien.
Ik ging een schroevendraaier halen en probeerde de omtrek van de deur te vinden.
Al gauw bleek het een paneel te zijn wat losgeschroefd kon worden.
Nou, meteen maar de beuk erin dan weet ik het ook maar zeker.
Ik maakte het paneel helemaal los en wrikte het uit de sponning.
Erachter was eigenlijk niks te zien. Een kale muur en een goede halve meter ruimte die nergens toe diende.
Het enige wat eruit kwam was een flinke vlaag kou en een behoorlijke muffe lucht maar dat is vrij normaal in zo'n ruimte.
Het vreemde was alleen dat ik beneden een baby hoorde lachen en een meisje een kinderliedje hoorde zingen.
"Raar huis", dacht ik hoofdschuddend, "Nou ja, hier is in ieder geval niks te vinden. Morgen maar weer dichtmaken.
Ik liep de trap af en floot een vrolijk deuntje.
Het duurde nog enige dagen voor ik me realiseerde dat ik geen last meer had van rare gedachten en er niks meer gebeurde wat niet verklaarbaar was.
Nadat ik al mijn vrienden had uitgenodigd hebben we een feestje gebouwd dat zo gezellig werd dat ik voor de rest van de maand toch maar geen belangrijke dingen meer heb aangeschaft vanwege budgettaire onbalans.
Maar het was wel gezellig.
F.
feedback van andere lezers- ivo
graag gelezen verhaal, het was leuk en onderhoudend (een beetje voorspelbaar) maar dat heb je direct in die kort verhalen.
Ik catalogeer dit verhaal onder 'meer' dan prima.
elrond: dank je wel - Draakje
Hoi, hoi, nog es een spookverhaaltje. Goed hoor!
elrond: yeps, dank je - vlinderke
ha, best een mooi verhaal. ik vind hem hier en daar wat te langdradig, maar dat komt wellicht ook omdat ik niet zo'n horrorfan (meer) ben. wat ik even niet snap zijn de dichtgemetselde deuren om de ruimte te vergroten. hoe zit dat??
en ja: één van mijn stokpaardjes: _bleef rondom me heen hangen_ dat is dubbelop he? het is: bleef om me heen hangen óf bleef rondom me hangen. x
elrond: dank je. x - SabineLuypaert
heeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk verhaal en dat niet zo luguber eindigt als ik had gehoopt (smile)
elrond: Ik ben bang voor spoken, vandaar.:) - vansion
heel interssant: het contrast tussen mysterie en een nuchter personage !
elrond: nouuuuuu, nuchter. :) - Henny
De geest had zijn vrijheid weer.
elrond: zou kunnen :) bedankt
|
