Volg ons op facebook
|
< terug
Logboek van een huwelijksreis (deel 4)
Beste, lees eerst de vorige delen als je wil, anders kan je helemaal niet volgen.
xxx
Leentje
Rillend rek je je lijfje,
je benen gestrekt,
je lust opgewekt,
je blik op 'waar blijf je?'
Je voetjes krullen
naar terug,
en je rug
anders recht,
buigt nu,
zuigt nu,
vecht -
orgasme,
je was me
even
weggebleven.
Je jolijt leent je
fracties van tijd,
en je vrijt, Leentje,
weent je
naar geluk,
nooit stuk.
Natuurlijk vrijen we, stel dat het huwelijk wordt ontbonden!... De details zijn evenwel voor in een ander soort logboek. Trouwens, ik heb schrijfkramp, een godvergeten ongemak van vorige generaties - op onze volgende reis neem ik een laptop mee.
De eerste week ligt achter de rug, maar eigenlijk moet het nog allemaal beginnen: vannacht nemen we de ferry naar Lesbos - vier uur varen, we hebben al pilletjes tegen zeeziekte gekocht (per stuk, en indien we gewild hadden, per opbod). Karrenvrachten wulpse, kussende, rollebollende vrouwen zullen ons daar onthalen, en in afwachting daarvan, dommelen we in. Eén zaak staat vast: deze vakantie kan nu al niet meer kapot!
Ho
hoo,
jongens, schrijven op een schip is me wat!
Neen, ik zwans; de overtocht naar Lesbos verloopt rimpelloos, al is de ferry verroest en groezelig, de stewards hangen om beurten aan de jackpot in het lunapark, venters tetteren de ganse nacht door, en loonwerkers slapen languit op de pluchen of simililederen banken. De maan schemert echter op het water, en als romantisch toetje zwemmen dolfijnen, zeepaardjes, robben, en een enkele haai naast ons. Toegegeven: we zien ze niet, maar ze zijn er naar verluidt, en bij zonsopgang volgen ontelbare meeuwen ons tot in de haven van Mytilini. Het aanmonsteren is een belevenis op zich: luid roepende stuurlui, over-en weer rennende, sjouwende, zwoegende matrozen, meertouwen die ontrollen, trillen, spannen, ontspannen en bijgetrokken worden, tot de boot strak vastgesnoerd aan de kaai ligt en de eerste camions even later de wal op rijden. Een gerimpelde Lesbotische met een licht snorretje wacht ons op, en haar collega - eveneens met een jurk tot op de enkels, leidt ons naar de bus. Om te zeggen: van die karrenvrachten andere exemplaren geen spoor. Verdorie, ooit geloofden ze hier in blote venten die Tantaluskwellingen doorstonden, de ene halve godenwereld flikflooide met de andere helft en op de sekse werd niet zo gelet, doch nu tolereren ze amper de minirok: wat zouden de diepere geneugten van het leven geëtaleerd worden?...
Gelukkig maar, kunnen de landschappen, de fauna en de flora ons onmiddellijk overtuigen: heuvels die aan de Provence-, moerassen die aan de Camargue doen denken, duizenden olijfbomen, warempel nog groener gras dan op Chios, en vogels, vogels, vogels: vinken, zwaluwen, kieviten, ooievaars, pelikanen, en zelfs flamingo's geven ook dit eiland een paradijselijk tintje, en is het niet dààrom, dat we naar hier zijn gekomen?... God, ik moet dringend solliciteren bij Neckermann, om reisbrochures samen te stellen...
De zon gaat stilaan onder, en ik zou het nogmaals over de bekoorlijkheid van de regio kunnen hebben, doch het is er niet het moment voor. Zonet heb ik uit volle borst "Hello!" geroepen, mijn stem kaatste tegen de rotswand aan de ene kant, en verging in de velden aan de andere. Ondertussen leunt Leentje een beetje sip tegen onze Fiat 600, roep ik opnieuw, kijk rond.
Niets.
Geen mens komt ons hier helpen, we zijn verloren gereden op een zandweg midden in de bergen, en het doel van de rit - de zingende pater Ignatius - lijkt verder af dan ooit.
"In Ypsilometoro toont hij u zijn kerkje en zijn kruidentuin", stond in de reisgids, en zoiets trekt een mens aan. Wij dus ginds de wegwijzer "Old church, 2 km" volgen, met dit als resultaat - we balen, allebei.
"Ge wist het," stelt mijn kersvers vrouwtje, "The roads are very, very bad," waarschuwden ze inderdaad in ons hotel. Alleen ligt dat aan een ellenlang strand, de wegen die er naartoe leiden zijn vlak, de heuvels lijken veraf. Vandaar dat we waarschuwing én tijd vergaten, en zelfs stopten aan een klooster dat te mooi was om het links te laten liggen, het Moni Leimonos. Verbazend jonge, knappe paters onderhouden er tuinen, kweken pluimvee, bidden of eten in sobere zalen, drinken stiekem van hun bronnetje met heilig water, of gidsen je rond. Dat laatste doen ze fanatiek, fier ook op hun orthodoxe schatten en relieken - ik vraag me af aan hoeveel Sinten Rome en konsoorten zouden komen door de knoken van alle vermeende heiligen naast mekaar te leggen, maar het is evenmin een punt, en de symboliek telt. Net toen we het domein wilden verlaten, werden we zowat weggejaagd door een klapwiekende, klokkende, lesbische kalkoen - het gevogelte op dit eiland zal ons blijven verrassen, vermoed ik.
"Hel-lo-ooo!"
Geen antwoord. Een zuchtje wind steekt op. Karmijnrode klaprozen wuiven naast kamperfoelie en hibiscus, doch eveneens die pracht vergaat bij onze onzekerheid. Slechts met veel moeite maken we rechtsomkeer - lek rijden kan hier dodelijk zijn, al is het maar door alle beesten die we reeds voor onze wielen hebben zien lopen: zwerfhonden, katten, marters, een meterlange, tien centimeter dikke slang, grauwe en gifgroene hagedissen, en wat ondefinieerbaar ongedierte als toemaat. Onverhoopt echter, komen we na ongeveer een uur rijden terug op ons punt van vertrek in het dorp. Uitgerekend nu valt ons op, dat juist daar een kerkje staat - wat vervallen, met stellingen rondom rond, en half verborgen achter olijfbomen. Even later toont de schilder van dienst ons hoe hij de buitenmuren restaureert, waarna hij Leentje dubbel plooiend enkele takjes salie, munt, en laurier schenkt.
"Why the old church, two kilometers?" vragen we, doch hij lacht onwezenlijk, en wuift ons dan uit. Eens terug in de auto, dringt tot ons door, dat de man doofstom was.
"Misschien was die 'zingende' pater een bijnaam," opper ik, " en hebben we hem toch, in hoogsteigen persoon..."
Leentje staart evenwel door de voorruit. We rijden alweer over een rotsachtige weg, rakelings langs ravijnen, en de zon is nu bijna helemaal verdwenen. Lesbos lijkt ons één, groot avontuur, en het lot begeleidt ons in al zijn grillen.
- wordt vervolgd -
feedback van andere lezers- remy
Met spanning kijk ik uit naar het vervolg, graag gelezen.
RolandBergeys: Dank je, Remy! - Henny
Nog wel een lesbische kalkoen! Hahaha. Ik blijf het verslag leuk vinden.
RolandBergeys: Dank je Remy! - ivo
mooi Roland en heel knap neergezet ..
RolandBergeys: Dank je, Ivo, waar ik blij om ben: ik heb dat toen in ??n trek gedaan, in m'n mooiste schrift, en als ik het nu, jaren later, teruglees, voel ik dat ik er weinig aan zou veranderen. Het staat haaks tegenover mijn verhalen op dat vlak die ik soms wel dertig keer of meer herschrijf :)) - narundi
prachtig in volle verwachting naar deel 4
groetjes
RolandBergeys: Thx! - SabineLuypaert
hmmmm zaaaaaaalig (je was me even weggebleven, dat is zo een mooi beeld, ik lees het en hoor een fluisterstem (smile),)
RolandBergeys: Hartelijk dank! - Ghislaine
Topklasse.
RolandBergeys: Thx! - muis
...en het vervolg. Het is mooi, ik zie het al voor me.
groetjes
RolandBergeys: Thx! - ERWEE
Zeer knap deel alweer.
De alinea Gelukkig maar, kunnen de landschappen, ... is technisch een superstuk.
RolandBergeys: Hartelijk dank, Erwee! - Lucky
mooi ... en die eerste zin na het gedichtje over Leentje lag ik dubbel...
RolandBergeys: Haha, ik ook eigenlijk :)) Thx. - koyaanisqatsi
Kuifje in Hellas...
RolandBergeys: Juist, al scheelt een en ander fysionomisch wel :))
|
