Volg ons op facebook
|
< terug
Het tournooi
De bomen schudden het najaarsbuitje van zich af geholpen door een licht briesje. We speelden cowboytje in een bosje op drie kilometer buiten onze woonplaats. Het was een bosje in de ogen van volwassenen maar wij waren acht jaar, waardoor alles veel groter leek. Niet alleen het bos, ook de afstand tot dit speelparadijs was in onze ogen veel groter omdat we onderweg bij alles wat we interessant vonden halt hielden om een en ander te onderzoeken. We zochten salamanders in de sloot, of probeerden kastanjes in het achterwerk van een poepende koe te mikken, wanneer dat lukte zag je de kastanje het darmkanaal inschieten en de koe sloot zijn sluitspier door dit onverwachte ongemak.
We hadden klapperpistolen die nauwelijks onderdeden van echt wapentuig, ook die waren groot. Onder luid pauw, pauw geroep deden we wedstrijdjes wie het best of het mooist kon doodvallen. Klappertjes gebruikten we niet, het stond niet stoer om telkens het rood papieren stripje met verbruikte klappetjes af te scheuren, hoewel het verbrandde kruit wel lekker rook. Een van ons had eens het alarmpistool van zijn vader meegenomen, dat gaven pas echt grote knallen, het was alleen jammer dat het pistool er zo onecht uitzag, het leek niet op een cowboypistool. We hadden ook allemaal cowboynamen die we op school ook gebruikten, ik was Adam (van Bonanza). De anderen heetten Billy (van Billy the Kid) en Little Joe (Bonanza) en we hadden ook een Hoss (Bonanza) omdat hij nogal dik was. Hoss was ook de jongen van het alarmpistool. We waren wel jaloers om het pistool, maar omdat het Hoss betrof vonden we het eigenlijk toch maar niets, ook omdat wij er niet mee mochten schieten. Later zijn we soldaatje gaan spelen en gebruikten rotjes en voetzoekers als handgranaten.
Het spel dat we speelden kreeg een nogal serieuze wending toen boswachters achter ons aan kwamen. Het was super spannend de boswachters te slim af te zijn. Van tevoren hadden we ons op onze manier gecamoufleerd met dennentakken tussen onze kleding, gooiden regelmatig een rotje en wachtten tot omwonenden gingen klagen bij Staatsbosbeheer. Op den duur werd uitgerekend Hoss gepakt omdat hij niet hard genoeg kon lopen op cruciale momenten.
Hoss was ook de oorzaak dat we verplicht op voetbal werden gestuurd. Bij een medisch onderzoek werd hij door de schoolarts te zwaar bevonden en zijn ouders kregen het dringende advies om Hoss op een sportvereniging te plaatsen. We spraken af dat wanneer hij, of liever gezegd zijn ouders, een sportclub hadden gevonden, wij onze ouders ook zouden vragen lid te mogen worden, het werd voetbalclub 'ZZ.'
De aanschaf van het tenue was een aanslag op het huishoudbudget, daarom moest ik de ouderwetse en te grote voetbalschoenen dragen van een neef. Het tenue was hetzelfde als dat van AC Milan, rood-zwart gestreept shirt met zwarte broek. Samen met Little Joe werd ik bij een andere groep ingedeeld als Billy en Hoss, tot groot ongenoegen van Billy, die gelijk al tegen iedere training opzag omdat hij werd gezien als vriend van Hoss en zich daarom nogal onnodig schaamde. Hoss werd door al zijn teamleden in de maling genomen omdat hij niet mee kon komen met de rest. Op de voetbalvereniging kreeg hij de titel Billy Turf mee, voor de echte Billy was het hek nu van de dam, want telkens wanneer zijn teamgenootjes Billy riepen, draaide Billy zijn hoofd om, terwijl Hoss werd bedoeld.
Little Joe en ik gingen in de pauze naar het andere team om te proberen wat orde op uitgelopen zaken te stellen. Hoss zat in een hoekje van de kleedkamer met een pruillip aan zijn teennagels te pulken en Billy was ziedend op zijn andere teamgenoten en op onze vriend Hoss. We spraken de echte Billy aan en zeiden dat we voor hem een nieuwe naam hadden verzonnen waar hij wel erg blij mee zou zijn. Omdat Billy had laten zien dat hij een aardig potje kon voetballen en duidelijk een aanvoerderrol op het veld bewerkstelligde, hadden we de naam Matt, ( de sheriff van Gunsmoke) bedacht. Billy was het er niet direct mee eens, maar zwichtte onder ons aandringen. Dus Hoss werd Billy en Billy werd Matt, iedereen blij, alleen moest Billy erg wennen aan zijn stoere nieuwe naam, wat wel een week duurde. Op televisie was het wel Matt die die week de grootste heldendaden verrichtte, dus Billy was vrij snel Matt en Hoss was helaas gedegradeerd tot Billy.
Het volgende seizoen waren te weinig nieuwe aanmeldingen bij de voetbalvereniging en teams werden bij elkaar gevoegd. Matt en Billy kwamen in ons team. Iedere zaterdag werd een wedstrijd gespeeld en de opstelling werd op donderdag - de dag van de training - bekend gemaakt. Billy was altijd reservekeeper, Matt stond altijd in de spits vanwege zijn kwaliteiten, Little Joe stond linksbuiten vanwege zijn linksvoetige vermogen en ik stond meestal rechtsback of rechtsbuiten. Tijdens een wedstrijd tegen een club in een dorp zes kilometer verderop, kreeg onze doelman een bal keihard, vol in het gelaat. Omdat de scheidsrechter een lichte hersenschudding veronderstelde werd de reservekeeper opgeroepen om zijn plaats in te nemen. Billy schrok er van, want nimmer had hij een wedstrijd in het doel gestaan. Hij was zichtbaar nerveus en andere spelertjes keken gefronst, teleurgesteld en zelfs een beetje ongerust toe, we stonden immers met 3-0 voor, met twee doelpunten van Matt.
Het was al rust geweest toen de keepers werden gewisseld, dus de voorsprong diende gehandhaafd te worden. Billy liet zes schoten van minimale kwaliteit door, hij durfde niet naar de bal te duiken of was bang van de tegenstander die op hem af kwam. Onder hoongelach van de tegenpartij en hun vaders die aan de kant stonden, dropen we af naar de kleedruimte waar een verhitte discussie begon. Een van de spelers had weliswaar bij de 3-3 stand al aangegeven zelf in het doel te willen staan en Billy het veld af te sturen, maar daar had ik een stokje voor gestoken. Nu kreeg niet alleen Billy de schuld van ons verlies, maar ook ik werd door mijn teamgenoten belaagd, zodat de trainer er aan te pas moest komen om een vechtpartij te voorkomen.
Omdat het handhaven van Hoss op de voetbalvereniging dreigde te verzanden, werd een aanslag gedaan op onze vriendschap. Little Joe, ik en in grote mate Matt wilden eigenlijk de voetbal niet verruilen voor een andere sport. Er werd druk gediscussieerd om welke andere sport het dan wel niet zou moeten gaan, wilde Hoss ook een beetje mee kunnen komen. Er werd een vergadering belegd door ons drieën zonder Hoss. Matt was de meest fanatieke voetballer en wilde onder geen beding de club verlaten, hij waande zich al een basisplaats in het Nationale elftal. Diverse sporten vielen af omdat er teveel moest worden hardgelopen. Little Joe en ik hadden wel interesse voor hockey, volleybal, atletiek en zwemmen, maar Matt was niet te vermurwen, hij bleef het voetbal trouw. Gelukkig maar, want jaren later kreeg hij een contract aangeboden door 'Excelsior.' Voor Billy, Little Joe en mij werd het een volleybalclub en tevens betekende dit het einde van de vriendschap tussen ons drieën en Matt. Bij het volleybalspel hoeft men weinig meters te lopen maar ook hier werd weer gevraagd een bepaalde techniek onder de knie te krijgen. Het lukte Billy voor geen cent en regelmatig verscheen hij niet op de training. Wanneer we hem 's avonds opzochten zat hij met een zak chips op de bank naar de televisie te kijken. Hadden we hier onze voetbal en vriendschap met Matt voor opgegeven? In ons nog prille leventje hadden we gedaan wat we konden om Hoss in beweging te brengen maar we hadden in dat opzicht gefaald.
Bij de volleybal was iedereen ouder dus langer, we hadden moeite aan het net en bij het vormen van twee teams om een vriendschappelijk wedstrijdje te spelen tijdens de training, werden we beiden, altijd als laatst uitgekozen. Na nog geen half jaar besloten Little Joe en ik de volleybalclub te verruilen voor tennis, zonder ons af te vragen of Hoss ook enige belangstelling zou tonen.
Echt fanatiek waren we niet met tennis, mede omdat we beiden duidelijk uit een ander milieu stamden dan de andere leden. Toentertijd werd op en rond de tennisbanen zeer duidelijke strepen getrokken, wie zich waar en hoe diende te bewegen. Onze ouders hadden ons al gewaarschuwd, maar we wilden niet luisteren, tevens kregen we te horen dat dit de definitieve keus zou moeten zijn omdat telkens een nieuw lidmaatschap en het aanschaffen van nieuwe tenues onbehoorlijk de spuigaten begon uit te lopen. Het lidmaatschap van de tennisvereniging was drie maal duurder dan dat van de volleybal, dus was er geen geld meer voorhanden voor een duur racket. Die moesten we lenen bij de club en we werden door deze ontwikkeling verstoten door leeftijdsgenootjes.
Steeds groter werd de afstand, vooral wanneer Little Joe of ik een partij wonnen van de betere sociale klasse, en dat gebeurde met grote regelmaat. We waren proleten, we hadden geen geld voor zo'n lekker waterijsje, of een glaasje prik in de pauze, we speelden met geleende rackets en onze korte broeken waren niet wit.
Little Joe was een half jaar ouder dan ik en zat zodoende, gezien zijn geboortejaar in een ander klassement. Zowel Little Joe als ik voerden beiden het klassement aan halverwege het seizoen, tot groot ongenoegen van de rest van de leden. We werden zwaar gediscrimineerd op de club maar we hadden elkaar en voor ons was de uitdaging nog groter geworden om de motivatie te versterken. Hoe groter de tegenstand hoe groter onze inzet werd, om eerst te worden in het eindklassement. Tegen het eind van het seizoen had Little Joe zoveel punten dat hij niet meer kon worden ingehaald, hij had geen leven meer binnen het team en werd volledig genegeerd. Tot de laatste wedstrijd was het in mijn kamp spannend, het zou Karel-Jan worden of ik. Karel werd door veertig vriendjes, vriendinnetjes en ouders aangemoedigd en voor mij stond Little Joe alleen, een meter of twintig verderop zich te verbijten over mijn wedstrijd, die voor geen meter in mijn voordeel verliep. Karel-Jan won en hij werd bijna onder de voet gelopen door zijn fans, het leek of een oorlog was gewonnen en was een schril contrast wat bij Little Joe's overwinning had afgespeeld.
Vroeg wijs geworden en onder druk van de omstandigheden hebben wij ons lidmaatschap dat jaar opgezegd. Jaren later zag ik Matt op tv spelen bij 'Excelsior' en later bij een club in Limburg. Little Joe speelt naar mijn weten nog steeds tennis bij de senioren op recreatief niveau, hij was gelukkig al snel het stigma van outcast ontstegen en is in het dagelijks leven werkzaam als leraar wiskunde op een middelbare school. Hoss, die wij allen - misschien te weinig - hadden gesteund in zijn strijd tegen overgewicht, is een reus van een man geworden en heeft tegenwoordig een transportbedrijf met vijftig medewerkers in dienst. Wat mijzelf betreft, beste lezer,...
feedback van andere lezers- RolandBergeys
Een leuke kroniek, veel dingen zijn herkenbaar eigenlijk, heel vlot en boeiend geschreven.
Halfjaar zou ik in twee woorden schrijven, Remy.
remy: Veel dank Roland! - Henny
Kleine kinderen worden groot. Leuk om zo door jouw jeugd heen te lezen.
remy: Dank voor het volgen Henny, er komt meer. - ivo
ik zie mezelf terug als kleine paggader rondlopen in de weien achter ons huis. Een trigger die best leuk is
remy: Jeugdherinneringen zijn leuk om te schrijven ivo, thx! - Ghislaine
Topklasse!
remy: Heel veel dank Gislaine!! - muis
...jij bent een goede schrijver!
Tijdens het lezen van dit verhaal, vroeg ik me voortdurend af wat van mijn vriendinnetjes destijds geworden is...
Soms sta je er versteld van.
Knap geschreven remy
groetjes
remy: Veel dank voor het compliment, muis. - Hoeselaar
Tja dat vertel je ons natuurlijk niet, maar toch een heel leuke terugblik op de schooljaren
remy: In andere verhalen zou je er achter kunnen komen, THX! - SabineLuypaert
(smile) ik sluit volledig aan bij muisje, je schrijft heerlijk onderhoudend
remy: Heel veel dank Sabine!
x - Gaya
Een geweldig verhaal. Erg goed geschreven w!m, Vooral de karakters en psyche van de jongens heb je mooi en subtiel neergezet. Na het lezen is het net of je ze kent. Je zat er helemaal in toen je het schreef denk ik....even terug in de tijd.
Ben echt onder de indruk
Gr. G
remy: Dank je, Karin. De jeugdjaren zijn een bron van inspiratie.
gr. wim
|
