|
< terug
Cafe Marginal
Ze zijn er weer allemaal, hij met zijn doorbloede neus van het overvloedige alcoholgebruik en zij met haar rok een beetje scheef over haar stekkebeentjes, aan de andere kant van de tafel zitten hun vaste disgenoten, hij met een vergeelde baard en zijn collega zonder tanden. Ik observeer ze met veel binnenpretjes, ik voel me hier als uitgesloten op hun vaste verblijfplaats die het cafe hier geworden is voor hen. Ik wist al op voorhand dat ik hierover ging schrijven, dit moest vastgelegd worden op papier.
De al even doorleefde bazin schuifelt over de doodversleten vloer zonder haar voeten op te tillen, ze schijnt wel een soort van wals uit te voeren als ze voorbijzweeft. Dit alles heeft een vast ritme zonder dirigent weliswaar, elke dag op dit vaste uur verzamelen ze hier al was het op een onhoorbaar signaal dat gegeven word.
Het felle zonlicht doorklieft de sigarettenrook, een spektakel op zich ware het niet dat ik me binnenstebuiten moet hoesten van de walmende sigaretten. Achteraan in de keuken hoor ik nog net de muziek uit één of ander krakend radiotoestel zich zijn weg banen naar deze mensenmassa en als ik niet mis ben is het Edith Piaff die dit plaatje volledig maakt. Er wordt gekakeld als ware het hier een kippenren, het geroezemoes is enorm en ik lach nog steeds als ik ze allemaal gadesla.
Ergens heb ik respect voor deze marginalen die misschien bewust uit het alsmaar snellerdraaiende rad zijn gestapt en nu hun eigen weg gaan, een weg met misschien nog meer hindernissen maar die ze nu samen nemen, als waren ze verbonden door een soort van broederschap. Naast mij komt er nog een vluchteling zich op de bank nestelen zonder me een blik te gunnen, hij praat honderduit en negeert me volledig als wil hij me duidelijk maken dat ik hier niet thuishoor.
Dit is hun eiland, de plek waar ze echt zichzelf nog kunnen zijn, de meesten hebben hier een waslijst aan schulden ergens op een bord gegriffeld, de bazin weet dat wanneer zij hun bijstandsgeld krijgen het hier weer eens kermis zal zijn, al is die veelal van heel korte duur.
Mijn koffie is ondertussen afgekoeld en ik nip met minislokjes aan mijn gebarsten koffiekop, misschien kom ik hier nog eens terug om alles nog beter in me op te nemen, misschien zit ik hier binnen tien jaar zelf en kijk ik terug op een leven zonder inhoud. Ik fantaseer dat ik hier voorbijdrijf en me aan land hijs op hun eiland, me de kleren van het lijf scheur en toestemming vraag om één van hen te worden. Nog juist beginnen met roken zit ik te lachen in mijn binnenste.
feedback van andere lezers- ivo
een zeer mooi beeld van een cafegebeuren dat in onze ogen marginaal is, maar voor hen meer dan noodzakelijk is, om te overleven in een wereld die blijkbaar ook niet de hunne is.
roggemanj: Ja................... bedankt voor je reactie Ivo - SabineLuypaert
ik zou bijna zeggen mooi beeld, maar ik bedoel daarmee warm beschreven (smile)
roggemanj: :-) Thanks - thijl
Het doet me denken aan Carmiggelt en zijn beschrijvingen van de marginalen die de cafe's bevolkten in zijn tijd. Graag gelezen.
roggemanj: Thanks Thijl
|
