Passie voor schrijven
|
||
home wat is writehi(s)story? bladeren uitgeven gezamenlijke publicaties boekenwinkel manuscriptanalyse inschrijven contact | ||
top 10 wedstrijden forum hulp |
Volg ons op facebookGa naar chat |
Onzekerdoor bellehelene
Ik smeek je, wereld, zeg me dat er meer is. Niets is zeker, en dat is niet genoeg. Dwing me te zwijgen, weiger mijn denken, ik kan het zelf niet. Ik zou zo graag conservatief zijn, niet denken, niet willen denken, niet echt leven, niet echt sterven, gewoon "mens" zijn. Ik wandel langs een hangende muur, zeg die mijn woorden, ik wens mee te hangen. Verdeeld in stenen, langzaam versmelten tot mijn denken verhard tot een gedachte en ik ook mijzelf niet meer hoor gillen. Ik voel iets, even ontwaakt iets, mijn hoofd kan zich niet bewegen, ik wacht, bijna te veel spanning. Ik wacht uren, dagen, weken. Tot de kriebel zich naar boven verplaatst had, het dwaze zicht wordt bedekt met een groen waas, bladeren klimmen op me, leven glipte weer weg. Ik zie weer, de muur draait zich weg en heel alleen staar ik naar de overkant van de weg, waar een duif een peuk vooruit duwt over de kinderkopjes. De wereld beneemt me, maar niet is zeker, ik hou van je, maar niets is zeker, ik schrijf graag, maar niets is zeker. Ik sta, leef, loop, draai, zit, zie, hoor, voel, heb lief, haat, maar niets is zeker. Ik loop tegeneen paal, die daar niet zeker staat, over stenen die misschien bestaan. Vanbinnen brand de waanzin, maar niets is zeker, en ik schreeuw, misschien. We moeten geloven en ik kan het niet, ik wil een god, een idool,één zekerheid, ik smeek je wereld. Dien me, in al je onzekerheid, overtuig me van je zijn, ik smeek je, red me, van het denken, van mezelf.
feedback van andere lezers
|