|
< terug
Het feest deel vier. Het gevaar.
De klap nog niet helemaal te boven, maar dat "Piep!" kwam me zo bekend voor. Dat was de vrouw die tegen de tak aanliep toen we nog bij Schip waren. Aan Dagpauwoog werd nog steeds behoorlijk gesjord door de wel héél sterke ruimtewind.
"Mag ik je hand? Dan help ik je overeind." zei ik, terwijl ik zelf nog nauwelijks op mijn benen kon staan. Ze reikte mij haar hand en we trokken eigenlijk elkaar overeind.
"Dagpauwoog? Ik weet dat je de herinnering levendig wilt houden aan Schip maar misschien is het voor ons nu beter dat je een zomer op het strand nadoet."
Het uitzicht, het rook zelfs zilt. Ik ging weer zitten en nodigde haar naast mij. Het was warm en een verkoelende wind woei van zee. Ik wilde eigenlijk wel weten wie ze was. Waarom ze in mijn leven kwam. Waarom had Dagpauwoog haar opgezocht?
"Dagpauwoog? Waarom heb je haar opgezocht?"
"Rob, dat kan ik je niet zeggen. Dat zal ze zelf moeten uitzoeken. Het was haar wens."
"Elf? Waarom wil je mee? Dit wordt geen gemakkelijke reis."
Ik kijk hem aan, even nog niet helemaal bewust van waar ik nu ben. Net lag ik nog in de sneeuw, inwendig vloekend omdat ik besefte dat ik met een linnen broek en een overslagtruitje niet echt passend gekleed was voor deze reis. En nu zit ik met hem in het warme zand, mijn hand veegt het op en laat het weer wegwaaien in de bries.
"Soms moet je gewoon het lot laten beslissen, mijn tijd was op daar, ik had mijn rol gespeeld, was moe, opgeleefd, en toen kwam Schip..., Nee! Dagpauwoog!" Ik kijk verontschuldigend, en voel dat ze 't me alweer vergeeft, dat het normaal is dat ik nog in de war ben. Terwijl ik mijn schoenen uitschop, en met mijn tenen in het zand speel, ga ik verder.
"Dagpauwoog hielp me om te herinneren hoe het zou zijn, de uitdaging, het nieuwe, mijn rol.".
Hij kijkt en zegt niets, ogen priemen tot in mijn ziel.
"Ze verklaarde waarom we elkaar eerder ontmoetten, dat ik veilig zou zijn bij jou, en jij bij mij, elkaar aanvullen."
Ik kijk verontschuldigend, schuif mijn tenen terug in mijn schoenen terwijl ik dingen verklaar waar ik niet over nadacht. Plots de gedachte van Dagpauwoog.
"Vlug naar binnen! Haast je!" Ik hoor haar stem in mijn hoofd, dwingend. Ik sta op en trek hem mee overeind. Misselijk van de beelden die mijn hoofd binnendringen, duizelig, even wankel ik op mijn benen terwijl ik hem aankijk.
Het was even alsof ik mij in haar verplaatst had. Alsof de tijd iets verschoven was.
"Rob maak het niet te lang, ik ben klaar voor de volgende sprong." hoorde ik in mijn geest. Midden in het niets van de ruimte en dan heeft Dagpauwoog haast?
"Dagpauwoog? Is dit deel van de ruimte een groter gevaar voor jou dan je wilt toegegeven?"
Het strand en de zee verdwenen. We zaten op iets dat we niet thuis konden brengen. Het hele oppervlak was grijs en het mooie huis keek als een bunker. Ik voelde dat we daar naar binnen moesten. Aan de horizon zag ik de randen al vouwend op ons afkomen. Ik greep Elf bij haar arm terwijl zij mij ook greep, rende met haar naar binnen en duwde de loodzware kluisdeur achter me dicht.
De tafel was uit. Ik keek Elf aan. Ik voelde dat zij de angst van Dagpauwoog ook voelde. Een angst die vele malen meer was dan een mens kon verdragen.
feedback van andere lezers- ivo
zeer mooi en leuk geschreven ...
rob: Dank U, we blijven ons best doen. - Ghislaine
Kom maar op met het vervolg.
rob: Het wordt nog vreemder hoor.;-)) - thijl
Ik ben zeer benieuwd waartoe dit alles gaat leiden!
Vrijblijvende tips:
-en toen kwam Schip, . nee! . Dagpauwoog!" --> en toen kwam Schip..., Nee! Dagpauwoog!"
-in het zand speel, ga ik verder (+ komma)
-het nieuwe, mijn rol." (-punt)
rob: Helemaal mee eens. - Vansion
ikke ook benieuwd - tot vervolgs!
"De tafel was uit"???? snap ik even niet...
(Heb ik iets gemist? Ik lees maar met mondjesmaat ...)
rob: De tafel waarmee Dagpauwoog zich door mensen liet bedienen licht op als hij in functie is. Op dat moment dus niet.
|
