|
< terug
*Clandestien* - 11. literatuurstudie met de zweep
Wim zuchtte. Hij sloot het boek. De woorden bleven in de kamer dolen:
'Là, tout n'est qu'ordre et beauté, luxe, calme et volupté'
- Kun je het mooi vinden? vroeg ze.
Hij aarzelde. Hij had gezwoegd. Het gedicht als een lijf omgewoeld. Hij was een gedreven leerling. Hij zou om lessen bedelen tot ze hem niets meer te vertellen had. Hij begeerde de Franse taal.
- Ik weet het niet, zei hij. Waar ligt de grens van decadentie? Waar begint het of waar eindigt het?
- Ik begrijp wat je bedoelt, bekende ze. Maar dat soort dingen kan ik je niet leren. Ik weet niet wat decadentie is. Ik weet niet eens wat schoonheid is. Of schoonheid wel degelijk bestaat.
- Je leert me schoonheid ontdekken, protesteerde hij. Alleen lijkt het of ik er buiten sta. Het heeft iets elitairs. Gedichten als dit zijn bestemd voor een kring. Een kring waarbinnen jij je mag bewegen. Omdat je uitverkoren bent. Ik niet.
Ze schudde het hoofd. Loom, droevig, aangedaan.
- Schoonheid komt ook jou toe, zei ze zacht. Als je knielt en je laat ontsluiten, helemaal, je lijf, je ziel, je hoofd, je wezen.
- Je bent anders. Een meesteres. Je beheerst je adem en je stem. Je doet de muziek eer aan. Je speelt meesterlijk met de taal. Je dwingt de woorden op hun plaats. Je gaat er scheppend mee om. Die gave heb ik niet.
- Zo werkt het niet.
Geïrriteerd wendde ze het hoofd af. Dit soort gesprekken zinde haar niet. Wim stond ongevraagd voor de poort van haar intimiteit. Met het woord kwam ze tot gemeenschap, keer op keer. Het woord was voor haar vlees. Vlees dat haar bedwong, dat haar benam en onderwierp. In het geheim. En dat ging Wim niet aan. Al moest ze nog iets zeggen nu. Ze mocht het woord niet verraden. Niet door te spreken, maar ook niet door te zwijgen.
- Het werkt andersom, Wim, sprak ze vastberaden. Het woord en de muziek brengen mij tot beheersing. Aan hoe ik zing en schrijf heb ik geen enkele verdienste. Ik cultiveer niet. Ik word gecultiveerd, bewerkt als landbouwgrond.
Hij knikte alsof hij vaag begreep dat hij dit niet begrijpen kon.
- Zal ik Rien aan de schoolpoort opwachten? vroeg hij bedeesd. Het is zo goed als tijd.
Ze glimlachte dankbaar.
- Ja, doe dat. Dan schep ik nog snel wat orde voor ze thuiskomt. En misschien wat rust. De schoonheid, de weelde en de wellust laat ik maar achterwege.
Hij ging. Maar de rust kwam niet. Noch de orde. Ze stopte Verlaine op zijn plaats tussen alle anderen op de plank. Proza zou hij voorgeschoteld krijgen. Moeilijk proza. De uitdaging van syntaxis, structuur, stramien, patroon. Dat hem moest omploegen. Hij zou zweten, worstelen, werken, strijden. Totdat hij er bij viel. Ze zou hem bezweren met het keurslijf van context en coherentie. Hem dwingen begrenzing te aanvaarden uit noodzaak. Tot hij zijn huid van leerling-tovenaar zou afleggen. Totdat hij zelf naar voren zou verlangen en zaaisel en mest. Geveld. Ontvankelijk. Weerloos. Op weg naar wasdom en uiteindelijke rijpheid. Waar de begeerte rusten mag in bescheiden langgerekte lust. De hoogmoed voorbij. De valse bescheidenheid voorbij. Ze zou de zweep hanteren. Streng. Hij vroeg erom... Al wist ze dat haar zweep vervormd was, geplooid naar haar eigen gegeselde rug. De zweep was aan haar eigen lijf verknocht.
feedback van andere lezers- Marlis
Speciaal...
Groetjes
Marlis - commissarisV
Nu pas deze tekst ontdekt, geniaal.
Ik begrijp één ding zeker niet. De titel luidt:"leren dichten met de zweep" en je schotelt hem proza voor, of heeft dit een diepere betekenis?? Stramien en patroon zijn toch kenmerken van poëzie of zit ik niet diep genoeg? Voor de rest mooie en fijnbesnaarde beeldspraak.
Vansion: Denk dat proza bestuderen je pas goed leert hoe syntaxis werkt. Nadien kun je daarmee spelen. - Das
Wacht hé! Het gaat niet over geld, dat stukje. Is wel heel belangrijk! Ik geef een voorbeeld uit m'n echte leven in the field. In januari ga ik altijd m'n eidjaarspremie gaan opbeffen (is een andere betekenis van het door mezelf uitgevonden werd dat ik al eerder verklaarde) Daarna betaal ik ook nog eens de prijs die het kost zou ik ze gewoon geflept hebben. Is dubbel geven! (heb er wel een paar toffe vriendinnen een overgehouden en kan ondertussen behoorlijk lekker minetten. Grote likken van naffel tot aars afgewisseld met draaisabbelen ... ik wijk af. (?) Dus veel geven, maar geen geld!
Vansion: -wat een vies afwijkertje (!)-
|
