naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Het feest deel vijf. De redding.

door rob

De angst die ik voelde, en zij ook, ging tot in mijn tenen. We voelden de klap waarmee Dagpauwoog haar vleugels ineen sloeg. Geen angst zoals bij spoken onder je bed. Dit was intens. Angst om niet te overleven. Niet onze angst maar die van Dagpauwoog vulde onze geest. Als de angst van een vlinder voor een mus. Zacht gloeide de tafel op.
"Het is de natuurlijke vijand van ons ruimtevlinders. Ik had het hier niet verwacht. Het is een jager. Jullie mensen zijn creatief, kunnen jullie mij redden?"
Ik schrok van de vraag en zag dat Elf dat ook deed. Wij liepen naar de tafel en legden onze handen er op. De angst werd iets minder. Ik voelde een immense ruimte en een dreiging zonder vorm maar wel een plek. Een plek in die ruimte.
"Elf? Denk je dat ik je snel kan leren Dagpauwoog te sturen? Je moet! Voel de ruimte en denk Dagpauwoog ergens naartoe maar niet naar de dreiging."
Ik trok mijn handen van de tafel en voelde even de twijfel van Dagpauwoog, maar ook de vastberadenheid van Elf. Ze ging het echt proberen. Het firmament in ons hoofd veranderde en de dreiging was verder weg maar keerde zich weer naar ons toe. Elf en ik keken elkaar aan. Twee personen, één gedachte.
"Dagpauwoog, kun je met Elf naar een parallelle ruimte die voor de dreiging nog evengoed waarneembaar is?"
"Ja dat kan ik, maar... "
"Doe dat nú Dagpauwoog en vertrouw ons."
Ik keek Elf aan, we hadden het volste vertrouwen. Toen was ze weg en stond ik alleen. Ik legde mijn handen op de tafel. Ik zou die dreiging wel eens laten zien wat vliegen was. Met tegenzin vouwde Dagpauwoog haar vleugels uit. In een steile bocht trok ik Dagpauwoog naar het gevaar toe en stormde er op af, hopende dat het de splitsing even niet zou opmerken. Ik voelde dat Dagpauwoog echt niet verder wilde en ik schoot met haar de ruimte in, vlak lang het gevaar. Dit ging nog maar nét goed maar de aandacht was even afgeleid. Elf had positie gekozen. Nu moest het gevaar de aandacht verdelen tussen twee objecten. Ik schatte onze kans dubbel in.

Eén moment maar, en toen was ik alleen met Dagpauwoog. De kamer zag er anders uit, veel licht en wit. Frisse kleurtjes, turkoois en frisgroen, oranje en rozerood.
"Dit ben jij Elf, jij maakt dit," hoorde ik haar zeggen. Toen moest ik aan het werk. Hard werken. Mijn hoofd moest op een andere manier denken, in ruimte, en niet in gevoel. De tafel zag er ook anders uit, minder als een tafel en meer als een kaart maar dan in een vijfde dimensie. Dagpauwoog in mijn hoofd, ze tekende beelden van een wereld die mijn hoofd niet kon vatten. Mijn handen op de tafel, duwen aan het schip, aan Dagpauwoog. Trekken, duwen en schuiven, maar dan anders, mensentaal is ontoereikend om dit te beschrijven, door de ruimte heen breken, springen, duikelen, glijden. De dreiging, het gevaar, de angst, vlakbij nu. Ik voelde Rob, ook met Dagpauwoog, maar anders, een ander deel van haar. Samen tegen de dreiging, twee tegen één. Aantrekkingskracht, ik voelde een magnetisme dat me naar het gevaar wou trekken, en wist dat ik moest vechten, verzetten, Dagpauwoog meenemen naar rust. Ontwijking, en toen wist ik het. Ik zou de dreiging tegen zichzelf gebruiken. Even ging ik mee, en kwam bijna vlakbij, ik voelde trekken aan Dagpauwoog en aan mezelf, hoopte dat we het zouden volhouden, trekken in mijn hoofd, mijn gedachten gingen alle kanten uit, ik voelde mezelf bijna uit elkaar vloeien, breken, scheuren. Ging tot op de uiterste grens. En toen zag ik mijn kans, ik nam een buiteling, schoof en trok, en sprong. Rob was vlak achter me, de dreiging buiten ons bereik, ik voelde de angst niet meer maar vrede, rust, ontspanning. Een ruimte nu. Rob keek naar me, warme ogen, zijn armen om me heen. Hij zag er moe uit, maar ook trots.
"Hey maatje, we hebben het gehaald," mompelde ik.
"Ja," zei hij, meer niet.
Dagpauwoog in mijn hoofd, dwingend, maar ook tevreden. Ze schilderde kleuren die mijn hoofd deden wegdrijven.
"Jullie moeten nu rusten, we zijn veilig. Bedankt."
Gewillig gaf ik me aan haar over en gleed van de werkelijkheid in een droom.

"Hey maatje, we hebben het gehaald," mompelde zij.
"Ja," zei ik. Ik wilde haar mijn gevecht vertellen maar voelde de gedachte van Dagpauwoog. Elf viel staand in mijn armen in slaap.
"Graag gedaan Dagpauwoog maar dit lukt ons geen tweede keer."
Vreemde kleuren vulden mijn hoofd.

feedback van andere lezers

• Ghislaine
  Mooie vertelling.
  rob: Maar er komt rust in de tent.
• ivo
  zeer mooi en mytisch ook leuk geschreven
  rob: ik probeer het surrealistisch te houden.
• thijl
  Naar mijn bescheiden mening weet jij prima de wisseling van hoofdpersonen en hun monologen en dialogen te beschrijven zonder dat het verwarrend wordt voor de lezer wie er precies wat doet of zegt of denkt. Dat vind ik bewonderingswaardig.
  
  Het staccato middenstuk waarin de ontsnapping staat beschreven is juist door dat staccato-tempo (korte zinnen, elkaar snel opeenvolgende gedachten, snelle handeling zeer meeslepend en geloofwaardig, ik ging als lezer op het puntje van mijn stoel zitten.
  
  Ik blijf dit feuilleton zeker volgen. Want je hebt me zeer nieuwsgierig gemaakt naar het vervolg.
  
  
  rob: Weer een uitstekende fb. De eer in deze gaat naar Elf. :-))