Volg ons op facebook
|
< terug
Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - deel 12 -
'Wat ben jij toch een bijzondere jongen' zei ze ontroerd, nadat ze uitgeknuffeld waren.
'Ik kan nog altijd niet geloven dat je werkelijk hier voor me staat. Ik moest je eigenlijk slaag geven omdat je niets meer van je hebt laten horen. Weet je wel hoe ongerust ik was!'
'Ja, sorry schat, maar ik kan alles uitleggen, dan begrijp je het wel.'
'Vertel me alles. Iets zegt me dat je niet gewoon hier bent om mij te verrassen.'
'Neen, dat klopt, ik heb je een heleboel te vertellen, maar kunnen we niet ergens op een terrasje verder praten? Ik stik van de dorst. Ik heb uren lopen zoeken, eerst in het hotel, daarna op goed geluk dit strand afgekamd.'
'Oké, kom we gaan', antwoordde Cynthia. Ze was gehaast. Ze gebaarde naar haar moeder dat ze iets gingen drinken en sleurde vervolgens Jochem, zonder hem zelfs maar even voor te stellen, mee naar het dichtstbijzijnde terras. Moeder vond het best. Behoorlijk aangegrepen door de scène die zich voor haar ogen had afgespeeld kon ze alleen maar zuchten. 'Frans, ik wou dat je dit had kunnen zien, onze dochter, het doet me denken aan ons tweeën op die leeftijd.'
Even later bevonden de verliefden zich achter een koel glas sangria.
'Zo, en nu ga je me onmiddellijk vertellen wat jou naar hier heeft gebracht. Ik ga kapot van nieuwsgierigheid. Ik kan het nog altijd niet geloven.'
Jochem sprak. Eerst nog enigszins beschroomd, maar gaandeweg meer en meer openhartig over zijn jeugd, over de koele relatie die hij met zijn ouders had en over de verwachtingen van vooral zijn vader. Ze kneep hem af en toe bemoedigend in het hand dat in het hare lag. Het gebaar op zich dreef hem tot een aanzwellende woordenstroom die haast niet meer te stuiten was.
Na een kwartier van begripvol luisteren kreeg Cynthia de gelegenheid zijn verhaal te onderbreken. Ze stond recht en omhelsde hem stevig, waarvoor ze over de tafel heen moest leunen. Haar lange blonde krullen hingen als een gordijn over hun hoofden.
'Ach mijn arme Jochem,' fluisterde ze, 'op school wist iedereen dat jij een teruggetrokken leven leidde en over je ouders deden allerlei geruchten de ronde, maar dat het zo erg was had niemand kunnen verzinnen. Maar, wat heeft dat allemaal te maken met het feit dat jij nu hier bent?'
Haar adem streelde zijn oor.
'Alles!'
'Sorry, maar dat begrijp ik niet hoor.'
'Ik ben weggelopen van huis.'
'Wat?'
De omhelzing werd abrupt afgebroken.
'Weggelopen?'
Een frons verscheen op haar gezicht. Haar verbazing maakte plaats voor zorgen. Wat zou moeder ervan zeggen als ze wist dat ze verkering had met iemand die van huis was weggelopen?
'Ja, weggelopen!' herhaalde Jochem, 'en ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.'
'Maar waarom dan? Was het thuis echt zó erg? Was er echt geen andere oplossing? En waarom ben je in godsnaam helemaal naar hier gevlucht? En hoe? Oh shit! De politie zal je ondertussen wel aan het zoeken zijn, oh oh, wat nu?'
'Maar schat, blijf toch rustig, kom, zet je terug neer, zo ja, en drink nog wat, mijn god wat heb ik een dorst! Wacht, ik roep even een ober.'
'Jochem!'
'Oh ja, je zit met nog wat vragen haha, wel, waarom ik hier ben? Voor jou natuurlijk mijn schat. Naar wie zou ik anders moeten gaan? Ik wil alleen maar bij jou zijn, je bent alles voor mij.'
Zijn woorden lieten een tweestrijdig gevoel achter bij haar. Enerzijds was ze er zeer door geflatteerd, maar anderzijds beangstigden ze haar. Ze waren nog maar sedert enkele weken bevriend. En echt gekust? Eén keertje maar. Ja, ze was dan wel verliefd op hem, maar hoe kon ze weten dat hij de ware was? Ze kreeg het Spaans benauwd, ze wou dat het niet zo was, maar wat kon zij eraan doen?
'Waarom zeg je niets schat?'
Hij tilde zelfverzekerd haar kin op om haar recht in de ogen te kunnen kijken. Sinds hij van huis was weggegaan en nu zijn hart had kunnen uitstorten voelde hij zich enorm sterk.
'Ik maak me zorgen Jochem. Hoe moet het nu verder?'
'Hou je nog van me?'
'Maar natuurlijk sufferd! Ik weet alleen niet hoe het nu verder moet, of heb je daar nog niet aan gedacht dan?'
'Maak je maar geen zorgen. De liefde zoekt zich altijd een weg. Trouwens, ik heb je nog iets te vertellen dat je beslist heel vreemd gaat vinden, maar je moet me geloven. Dan is ook meteen je vraag van hoe ik hier gekomen ben beantwoordt én begrijp je dat het zo heeft moeten zijn.'
feedback van andere lezers- muis
Een heel spannend stuk.Ik had gedacht dat zij blij ging zijn..een verrassende afloop dus:)
groetjes
jbrouns: We naderen stilaan het einde, bedankt voor fb, gr. - ivo
knap knap knap ...
jbrouns: Bedankt ivo, gr. - Hoeselaar
Best wel stannend ben benieuwd hoe dit verder verloopt
jbrouns: Ah, tof dat er nog een lezer bijkomt, het verhaal loopt stilaan naar het einde toe, bedankt voor fb, gr. - Ghislaine
Kom maar op met het vervolg!! Ik kijk er met genoegen naar uit.
jbrouns: Nog eventjes geduld, bedankt voor toffe reactie, gr - Henny
Ze komen er samen wel uit. Mooi deel weer.
jbrouns: Ik verklap niets, bedankt voor de mooie fb, gr. - thijl
u heeft een gave stijl, en de cliffhangers zijn ook niet mis ...
jbrouns: Die zijn niet bewust gemaakt, het verhaal is eigenlijk ??n groot deel, maar dan leest natuurlijk niemand het op de site. Nog bedankt voor het compliment. Grt
|
