Volg ons op facebook
|
< terug
Mijn papa (deel 1)
Ons papa.
Hij heeft zoveel voor ons gedaan,
Hij had een hand die steun geeft,
een voet die met ons door het leven wandelt,
een hart dat van ons houdt,
een geest die bij ons is.
Hij had zoveel, zoveel goeds.
Mijn papa zit nu opgeborgen
in een speciale plaats in mijn hart.
De herinneringen blijven levend,
ik draag ze altijd met me mee.
Hoe hard het ook is,
we zetten door.
Papa was een doorzetter,
hij zou het zo willen.
Ik weet nog zoveel,
ik vergeet je niet.
Ik hou van jou.
Het meisje probeerde haar zus te troosten door twee armen om haar heen te leggen en zachtjes heen en weer te wiegen. Daar zaten ze dan, 16 en 13 jaar, beiden verzonken in gedachten. Reeds drie jaar lang hadden ze er rekening mee gehouden dat deze dag kon komen, maar toch waren alle gedachten nu vol verbijstering en ongeloof. De zon scheen, maar de wereld leek donker. In de tuin bij het ziekenhuis stond de wereld niet stil. De zon verhelderde de kleuren van de natuur en ook de dieren begrepen niet dat zij afscheid namen.
Drie jaar geleden kwam de papa van Liesje en Sté de huiskamer in, niet wetende welke woorden die hij moest gebruiken om uit te leggen dat zijn wereld net in elkaar was gestort. De dokter had hem een paar uur ervoor een onverbiddelijk verdict geformuleerd. Die duim, gebroken tijdens een training badminton, wou niet genezen omdat een gevecht gaande was in een veel te jong lichaam. Kankercellen hadden zichzelf genesteld in zijn lichaam en de ziekenhuisdeur zou een tijd openstaan voor noodzakelijke behandelingen en voorspellingen over leven en dood.
Hij keek hen aan en zowel Sté als Liesje kropen ineen bij het zien van de pijn op het gezicht waar ze zo van hielden. Wat was er mis met hun papa? Waarom voelden ze zich plots zo vol angst voor de woorden die nog niet uitgesproken waren? 'Papa moet naar het ziekenhuis meisjes.' Die paar woorden brachten een stroom van tranen te weeg. Zonder woorden wisten ze genoeg; dit was niet een opname voor even.
Nu, drie jaar later, kon de zon het verleden niet meer terugdraaien. Afscheid nemen. Afscheid nemen zonder een antwoord op de vraag 'waarom'. Afscheid nemen na drie jaar spuiten, pijn en misselijkheid. De meisjes hielden elkaar vast. Niet wetende welke woorden ze moesten gebruiken om elkaar te troosten. Alleen beseffende dat ze elkaar zo graag zagen en elkaar nog zo hard nodig zouden hebben. Liesje, de oudste dochter, streek zachtjes in de haren van haar drie jaar jongere zusje en voelde haar hart ineenkrimpen. Ze vroeg zich af hoe ze in godsnaam haar held zou kunnen vervangen; hoe ze de pijn van haar zusje en moeder zou kunnen opvangen.
De priester kwam de tuin in en met één blik stonden de twee pubers op, goed wetende dat hun vader een tijdje terug de aardse wereld had verlaten. Boven in het ziekenhuis was een leven beëindigd en tot in de tuin van het grote gebouw was de pijn nu voelbaar. Hand in hand stapten ze de lift in, niet meer wetende wat gevoeld of gedacht moest worden. Tranen zijn hoorbaar en de gang leek nog akeliger dan daarnet. 'Meisjes, jullie papa heeft geen pijn meer gehad.' Deze woorden betekende het einde van alle hoop; in één seconde drong de realiteit zich op.
Liesje vroeg de trouwring van een lichaam wat net een geest was geworden. De priester vertelde dat de kinderpsychologe onderweg was, maar de kinderen voelden geen besef van alle aanwezigen. De trouwring en de verlovingsring werden rond twee jonge vingers geschoven. Liesje en Sté bekeken hun nieuwe juwelen alsof dit betekende dat hun held er nog was; hun vader altijd bij hen zou blijven.
Hun automatische piloot en de priester van dienst brachten hen naar het mortuarium. Het mortuarium, een woord waar ze eigenlijk beiden nog veel te jong voor waren om er kennis mee te maken. 'Geef je papa een laatste kusje', zei de grootmoeder, niet wetende hoe akelig het was voor de kinderen om een koud lichaam aan te raken wat ooit zo warm was geweest. De enige gedachte die bij Liesje door haar hoofd spookte was de gedachte dat ze nu een camera moest bij zich hebben gehad. Ze probeerde dit beeld voor eeuwig vast te houden, angst te verliezen wat haar zo kostbaar was.
'Dag Papa, vaarwel'
feedback van andere lezers- ivo
liesje kan je dit verhaal niet in verschillende stukken online zetten?
dit is zo mooi, maar feitelijk veel te lang om (wat mij betreft ) in één keer te lezen, hiervoor is het scherm wat mij betreft niet geschikt.
ik zou elk stukje apart zetten, en je zal ook veel meer lezers hebben die hun waardeoordeel en eventuele opmerkingen zullen maken.
Dit ontmoedigd zo erg om verder te lezen, ik ben gestopt na nr 1
Wat ik heb gelezen is fantastisch enkel jammer van het lange (veel te lange) stuk.
groetjes
liesje: Dag Ivo,
bedankt voor uw reactie.
Ik vond jou bedenking zeker heel zinvol
en heb dan ook besloten om de lange tekst op te splitsen
en per dag een extra stuk te laten publiceren.
Groetjes! - kapiteinsebbos
Mooi verhaal, ik krijg er koude rillingen van ...
Je pen heeft nog veel moois in petto...:-)
sterk!
liesje: Dag Kapiteinsebbos,
bedankt voor je lieve woorden!
Ik ben blij dat je mijn tekst je niet onberoerd laat.
Dit biedt mij het gevoel dat mijn woorden mijn gevoel echt kunnen weergeven!
Ten slotte probeer ik enkel maar een beetje om gevoelens te vertalen!
Groetjes,
Lies - Ghislaine
Een echte binnenvaller! Laat de deurstijlen aub staan? Welkom in ons schrijvershuis.
liesje: Dag Ghislaine,
ik probeer de kamer van het schrijven niet te sluiten,
maar open te laten!
Schrijven biedt me rust en tevredenheid
en ik voel me gelukkig als andere mensen mijn woorden appreci?ren!
Groetjes,
Lies - Thomas
prachtig hoe je dit schrijft, ik kijk al uit naar het verhaal...
liesje: Dag Thomas,
ik hoop dat de rest van mijn verhaal je ook kan bekoren!
Groetjes,
Lies - muis
heel erg om als pubers je oh zo dierbare papa te verliezen. Knap verwoord Liesje
groetjes
liesje: Dag muis,
bedankt voor je woorden.
Het was en is inderdaad erg om mijn papa te moeten missen.
Ik wil echter mijn verdriet ombuigen in een positief gevoel.
Het afscheid heeft van mij een ander mens gemaakt,
een mens die beter kijkt naar anderen en
aan 'kleine' dingen veel belang is gaan hechten.
Het geluk kan zo eenvoudig zijn.
Groetjes,
Lies - Gaya
Heel mooi en aangrijpend..... Leest in een adem. Boeiend van begin tot eind. Knap gedaan!
H.gr
liesje: Dank je wel ... Het feit dat je deze tekst mooi vindt, biedt me erkenning voor de gevoelens die ik heb ervaren!
Groetjes - Hoeselaar
Mooi verhaal eenvoudig en zo aangrijpend. Deze beelden raken de kinderen niet meer kwijt
liesje: Dank je wel Hoeselaar voor jou lieve woorden!
Ik vroeg me af of ik deze tekst zou laten publiceren,
maar ergens vind ik dat de volwassenen soms zo vreemd omgaan met het verdriet van een kind.
Ik hoop dat ik ergens kan aantonen hoe kinderen zich voelen in zo'n situatie, alhoewel het natuurlijk mijn eigen levensverhaal weergeeft en deze weergave op zijn beurt subjectief is.
Groetjes,
Lies - Theo_Roosen
Ontroerend mooi geschreven. Wat ivo opmerkt is juist, maar doet geen afbreuk aan de waarde van je stuk. Theo.
liesje: Dag Theo,
bedankt voor je lieve woorden.
Ik heb rekening proberen te houden met de opmerking van Ivo
en heb mijn tekst in zes delen opgesplitst.
Ik hop dat ik je ook met de andere delen kan bekoren.
Groetjes,
Lies - Emmeline
Ik weet niet of ik dit verhaal zal volhouden... Het brengt me te veel (slechte) herinneringen... Anderzijds, het doet me weer aan m'n papa denken, en dat is wel goed...
Dit is prachtig neergeschreven, recht uit het hard! opnieuw, proficiat voor je moed!! mijn vader is 11 maart (aan kanker) overleden, heb toen ook wat van me afgeschreven ('de sterkste boom verliest zijn blad' en 'jij laat bloeien'. Bij de eerste staat er in een reactie op iemands feedback de herwerkte versie die ook op het doodsprentje stond...)
kus
Xx
liesje: Lieve Emmeline,
ook mijn papa is het gevecht tegen kanker verloren. Ikzelf heb reeds 11 jaren terug afscheid moeten nemen, waardoor het verdriet nu minder pijnlijk is. Ik blijf hem missen, maar de mooie herinneringen kleuren mijn geest nu talrijker als het afscheid-nemen. Misschien dat deze gedachte je nu troost kan bieden...
Ik vind het enorm sterk dat jij nu de moed vindt om je eigen ervaring terug aan te raken. Ik weet dat dit niet vanzelfsprekend is. Soms is het gewoon eenvoudiger om van de pijnlijke herinneringen weg te lopen.
Jou teksten zijn heel mooi. Ik laat er zeker een woordje bij na, als ik mijn inschrijving hebt verlengd door betaling!
Weet dat je me ook altijd persoonlijk eens mag mailen, als je zin hebt in een praatje. Ik laat je dan ook graag mijn telefoonnummer na...
Je bent niet alleen, echt niet!!!!!!!!!!!
Een dikke steun-knuffel,
Lies - thijl
Kippenvel. Zeer mooi geschreven, met gevoel.
liesje: Nogmaals bedankt Thijl voor je feedback!
|
