Volg ons op facebook
|
< terug
Geluk
Traantje
tingelt
uit mijn oog.
Traantje ping.
Zachte hand
met vijf wolkenvingers
veegt mijn verdriet weg.
Hartje smelt.
Een droom die misschien ooit zal wezen, maar ondertussen blijf ik een 22-jarig meisje die regelmatig te kampen heeft met aanvallen van eenzaamheid. Het leven is als een mooie bloem, het heeft tijd nodig vooraleer de echte schoonheid zich kan openen. De tijd die ik nodig heb lijkt misschien wat lang te duren, maar ik probeer de energie op te nemen die mijn hartje nodig heeft om zich volop te kunnen ontplooien.
Met mijn verhaal wil ik proberen een ander innerlijke moed en hoop te bieden. Ik weet dat ik niet alleen op deze wereld ben met kerven in mijn hartje, maar ik geloof er ergens in dat gedeeld verdriet gedeelde kracht kan betekenen.
Ik werd geboren met een volle rode haarbos. Zo rood en zoveel haar bij de geboorte dat zelfs de gyneacoloog zich stiekem moest bedwingen om de kamer van het ziekenhuis niet te vullen met een eerlijke schaterlach. Zijn weggestopte eerlijkheid werd later echter omgebogen in een zogezegd onschuldig kindergeplaag. Dit kindergeplaag heeft nu plaats gemaakt voor een Venitiaans blonde trots, maar inderdaad... als kind wordt het plagen niet als zo onschuldig ervaren. Toen men mij als kindje vroeg of ik te lang in de regen had rondgelopen en of dit er dan voor had gezorgd dat ik begon te roesten, vroeg ik me op mijn beurt af waarom andere kinderen dit bij het douchen niet voorhadden. Lang heb ik gehoopt om een dom blondje te mogen zijn. Dom in die zin dat ik me alle verwijten dan misschien niet zou aantrekken en blond in die zin dat ik dan zou kunnen meelopen met alle plaaggeesten. Ironisch eigenlijk, waarom wil een mens deel uitmaken van iets wat met zo verafschuwt? En nog een ander ridicuul idee is dat het typisch domme blondje bestaat; tenslotte is het mijn eigen zwakte weerspiegelen in een ander.
De jaren hebben me geleerd dat liefde een heel belangrijk aspect is van dit aardse leven. Zonder liefde, zonder vriendschap, zonder respect is het overleven van een dag een gevecht tegen je eigen onmacht. Onmacht omdat je eindeloos lijkt te hunkeren naar levensbanden, onmacht omdat je niet weet hoelang je al het plagen kan dragen, onmacht gewoon omdat je niet weet wat de toekomst zal brengen. Tegelijk word je echter ook veel krachtiger, omdat je leert roeien met de spanen die je hebt. Je creëert een gevoel van liefde voor jezelf. Het is echter voor deze liefde dat ook moet opgepast worden. Wat als je enkel nog jezelf kan liefhebben? Wat als je zelf niet meer weet hoe je de mensen die je wel graag zien toe kan laten in je gekwetst ego? Laat het voor allen die het gevoel hebben met eigen spanen te moeten roeien, een oproep zijn om jezelf graag te zien en ook anderen je te laten helpen. Tenslotte zijn alle plaaggeesten, hoezeer ze ook je dromen innemen, niet zo krachtig dat ze alle liefde kunnen tegenhouden.
Als geplaagd kindje durfde ikzelf mijn ouders niet laten zien hoezeer de vriendschappen die ik niet had werden bepaald door de kleur van mijn haren. Ik was bang om hen nooit meer trots naar me te zien kijken. Ik had het gevoel hen zwaar teleur te stellen. Eigenlijk schaamde ik mezelf voor wie ik was. Toen ik in een puberale woede-uitbarsting mijn mama verweet dat ze er nooit voor me had gestaan toen ik werd gepest, zag ik de ontgoocheling in haar ogen. Ontgoocheling omdat ze me alle voorbije jaren niet had kunnen steunen. Ontgoocheling tegenover de hardheid van kinderen. Eindelijk besefte ik dat de nodige kracht waar ik naar hunkerde, zo nabij was. Tegelijk zag ik ook in dat ik juist het plagen in stand hield; ik was diegene die me al die jaren had geschaamd. In mijn puberteit had ik een fascinatie voor een hard en stoer masker en zwarte haren behoorden daar ook toe. Toen ik zag hoe sterk de liefde van mijn mama voor me was, verdween mijn masker op slag. Ik durfde me eindelijk zwak opstellen en dat gaf me de kracht om mijn naturelle haarkleur terug tevoorschijn te laten komen. Dit gaf me de kracht om de mensen rond me heen de echte Liesbeth te laten leren kennen. Eindelijk kon ik mijn leven opstarten en kon ik mijn kleine hartje delen.
Mijn beste vriend zei me onlangs 'het leven is een slaap waarin liefde een droom is'. Inderdaad, ergens droomt een mens altijd van meer liefde. Toch geloof ik in het feit dat een mens op een bepaald moment kan ontwaken en zien hoe rijk het leven reeds aan liefde is.
Ieder mens is een bagagedrager. Elk wezen start zijn leven met een lege rugzak, maar kan er niet onderuit dat de bagage onderweg zwaarder wordt. Mooie herinneringen geven de energie om de bagage te kunnen dragen; pijnlijke gebeurtenissen zorgen ervoor dat alles te zwaar lijkt door te wegen. Ik hoop uit de grond van mijn kleine hartje dat er ooit een dag komt dat elk individu de kracht heeft om door het leven te huppelen. Als een mens die kracht ontbreekt, dan wens ik dat anderen de te zware bagage helpen dragen. Tenslotte is het hartverwarmend als je een vriend even kan dragen om dan daarna terug samen op stap te gaan.
Ik reik je mijn zakdoek aan,
omdat mijn ziel je tranen willen drogen.
Ik wil je zorgen helpen dragen,
omdat een leven zonder jou glimlach
van mindere waarde is.
Ik hoop alleen dat mijn reikende hand
jou lasten een klein beetje minder kunnen maken.
Vriendschappen zijn naar mijn mening het water wat we nodig hebben om te bloeien en de voedingsstoffen die ons andere levensvreugden kan helpen ontdekken. Niets is leuker dan samen met iemand geluk te kunnen delen. Gedeeld verdriet is gedeelde kracht, maar je kan ook zeggen dat gedeelde kracht gedeeld geluk betekent. Iedereen voelt zich gelukkig als je anderen kan verwennen met een glimlach. Mensen schreeuwen het van de daken als ze getroffen worden door aardse schoonheid: een geboorte, een huwelijk, het behalen van een diploma,... Teveel mensen denken nog dat ze dit niet mogen doen met verdriet, hoewel een innerlijke stem zo hard schreeuwt dat men er gek lijkt van te worden. Waarom niet? Het is inderdaad zo dat vele mensen weglopen van tranen, omdat ze schrik hebben dat ze zelf pijn zouden voelen. Het is jammer dat mensen niet inzien dat het goed aanvoelt om verbonden te zijn, hoewel de basis van die verbondenheid misschien verdriet betekent.
feedback van andere lezers- Maarten
Vind het jammer voor je dat het in het verleden niet altijd even soepel zal zijn verlopen... Als het een troost kan zijn, die rode haarbos is voor mij een pluspunt ;)...
Ik vind het nogal veel ideëen bij elkaar maar de ideëen die je opschrijft, daar zit wel veel waarheid in... Een goed maar dan wel een in de hogere regionen... Proficiat Liesbeth... Maarten x
liesje: Dag Maarten,
bedankt voor je lieve en goede commentaar.
Doet me echt goed als de mensen me feedback geven;
heb ik zelf veel aan!
Bedankt voor het lezen....
Groetjes,
Lies - Emmeline
Heel mooi dit... Echt knap hoe je je ziel hier wat blootlegt, en ons laat meedenken... Zoals Maarten al zegt, héle mooie ideeën!!
Sterk hoor, proficiat ook van mij!
Xx
liesje: merciekens Elke, bedankt! - thijl
Ik vind dit een fraai ego-document. Goed geschreven in onberispelijk Nederlands, met een ietwat filosofische inslag en zelfs lichte vermaningen.
Kinderen zijn per definitie wreed. Al wat (licht) afwijkt van het meest gangbare wordt afgewezen of bespot. Rood haar kan daartoe ook behoren, zo blijkt. En als kinderen dan ouder worden, geven de niet -roodharigen kapitalen uit om roodharig te lijken en de roodharigen geven kapitalen uit om niet-roodharig te lijken... Het kan verkeren.
Teveel mensen in onze cultuur zijn van mening dat verdriet of leed je sterker maakt als je dat in je eentje verwerkt, een star calvinistische idee. Net als jij wijs ik dat idee van de hand. Verdriet kan een gemeenschappelijke factor zijn, samen verwerken kan banden scheppen voor het leven. Onverwerkte trauma's kunnen dodelijk zijn in een relatie, of voor de sociale omgang met anderen in het algemeen.
Niemand is echter een eilandje...
Groet,
liesje: Dank je wel Thijl voor de uitgebreide feedback.
Het doet me enorm goed te ervaren dat mijn teksten en filosofische gedachten worden geapprecieerd en zelfs soms (h)erkend.
Schrijven betekent voor mij ook een deel aansluiting krijgen met andere zielsmensjes.
Jou woorden plezieren me dus enorm!
Groetjes!
|
