Volg ons op facebook
|
< terug
Mijn papa (deel 2)
Liesje voelde zich leeg; leeg na een week vol drukte en onuitgenodigd bezoek. Wie wil na de dood van een geliefd persoon niet alleen zijn in een hoekje en denken over wat nog kon geweest zijn? Ze voelde dat haar lichaam haar stap voor stap dichter bracht bij het geluid van de klokken. Zo vaak had ze die klokken gehoord, afvragende wie dood was of wie vandaag in het huwelijk trad. Nu waren het klokken die voor haar veel meer betekenden en voor anderen terug een vraag waren in een slaapdronken toestand.
Ze stapte de kerk in, niet goed wetende hoe ze zichzelf moest recht houden. Een tijdje later kwam een kist binnen en even fleurde ze op; ze voelde dat ze niet meer alleen was. Haar papa lag daar, naast haar, en alles zou goedkomen. Haar zusje en moeder naast haar, handen verstrengeld, een gezin wat tot voor kort twee handen rijker was om te ondersteunen. Stilletjes werd de kerk voller en voller, maar enkel de aanwezigheid van wie niet meer echt aanwezig was voelde aan als belangrijk. 'Papa, zeg toch iets'. 'Papa, zie je hoeveel mensen je zullen missen?'.
Mama nam even haar zakdoek in de andere hand en gaf stilletjes haar oudste dochter een duwtje. Liesje keek om en het was alsof meerdere handen haar plots recht hielden. Al een jaar speelde ze toneel en zo vaak had ze haar vader verteld hoeveel steun ze had aan haar toneelvrienden. Daar waren ze, allemaal op een rij. Even schoot ze bijna in de lachen; ze dacht eraan dat het net zeven dwergen waren die haar, sneeuwwitje, kwamen wakker kussen. Een seconde later een verscheurende gedachte: dit is geen sprookje, het is een nachtmerrie. Gelukkig zijn er toch nog vrienden; gelukkig moet verdriet niet alleen worden gedragen.
Christa, Rik en vele anderen hadden samen gezeten om het geloof van hun vriend onder woorden te brengen. Hoe ongelovig het afscheid ook was, toch bood het geloof een troost en een gevoel van samenhorigheid. Rik en Christa kozen tijdens de kerkdienst voor het lied en Carl verkoos gesproken woorden, maar één dingen hadden ze gemeenschappelijk: allen waren ze vrienden geweest, allen zorgden ze ervoor dat deze laatste getuigenis een dankbetuiging was voor de liefde die hij in zijn leven had geboden.
Liesje en Sté waren beiden nog klein toen ze een tekstje, geschreven door hun papa, in de kerk mochten voorlezen. Toen voelden ze zich trots door de aandacht die de bevolkte kerk hen bood; nu begrepen ze dat hun papa daar zoveel meer mee had bedoeld. Toen hij ziek was, haalde hij ergens zijn kracht en nu begrepen ze hoe sterk zijn geloof altijd was geweest. Het geloof in zijn kinderen, het geloof in zijn vrouw, het geloof in de medemens was al die tijd aangevuld door een geloof die de grens van het aardse leven overschrijdt.
Tijdens de offerande en de communie werd Liesje geconfronteerd met een gevoel van verbazing. Even vloeide haar verdriet weg en maakte plaats voor een gevoel van geborgenheid. De zakdoeken waren veelvuldig aanwezig, maar deze aanwezigheid bood zoveel troost. Elk mens is een individu, maar op dit moment besefte de puber dat haar individualiteit niets waard was zonder aanwezigheid van anderen. Diegene die stil naast de kist en langs haar heen liepen, verzonken in gedachten aan haar papa, zou ze altijd in haar hart blijven dragen. 'Papa, ik ben niet alleen.'
De klokken brachten voor de tweede maal op één dag leven in ieders stil verdriet. De kist werd opgenomen en bijna was het ondraaglijk om de mis af te sluiten. Het volk liep naar buiten, maar de kinderen wilden dat dit moment bleef duren. Daar lag hun papa nog zo dicht bij hen. Ze wilden het gevoel van troost vasthouden, maar wisten dat de realiteit zich terug opdrong.
Buiten gekomen, werd het uiteen getrokken gezin overrompeld met handen die hoopten verdriet te kunnen helpen dragen. Liesje keek naar links en zag dat haar klasgenoten niet de woorden vonden die ze wilden vinden. Ze vloog in hun armen en zonder woorden voelde ze zich even veilig. De tranen op de wangen van enkele vriendinnen toonden haar hoe groot hun respect was voor haar verdriet. Leeg en niet wetende wat voelen, nam ze tenslotte Wouter ,haar vertrouwenspersoon, bij de arm. Ze wist dat ze niet alleen was, maar toch voelde de pijn hard en koud.
De auto in op weg naar Brugge. Donkere wolken pakten zich samen en even later kwamen de regendruppels uit de lucht vallen. Ook papa wil ons niet laten gaan, dachten de kinderen, hij hield zoveel van ons. De regen vormde als het ware tranen van diegene die geen lichaam meer had. De auto's vol verdriet en gemengde gevoelens reden de oprit van het crematorium op. Hij wou geen lichaam meer zijn zonder geest; hij wou niet opgegeten worden door de dieren. Hij koos ervoor om verbrand te worden. Het lichaam zou na veel vechten geen pijn meer voelen, maar de pijn was toch zo duidelijk aanwezig.
feedback van andere lezers- Thomas
prachtig, maar zo pijnlijk...
liesje: Dag Thomas,
deel 2 is het pijnlijkste stuk, dat is waar.
Ik ben toch blij dat je het mooi vond!
Groetjes,
Lies - Emmeline
dit is té herkenbaar voor me... je verwoordt voor mij perfect die ervaring, énerzijds dat grote verdriet, anderzijds een besef... Niet gelukzalig, maar toch is er dat besef!!! Het getuigt van heel veel moed om dit te kunnen schrijven als het autobio is... alleen dat al...
pijn bij het lezen, door je juiste, rake woorden...
weten dat je er niet alleen voor staat doet veel! je hebt dit echt heel mooi neergeschreven!
xxx
liesje: Lieve Emmeline,
het verhaal is inderdaad autobiografisch. Ik denk dat je enkel kan begrijpen hoe zo'n ervaring voelt, als je het echt zelf hebt meegemaakt. Ik hoop dat de pijn het verdriet niet teveel heeft aangeraakt. Weet dat je zeker niet alleen bent...
Met mijn tekst wil ik mensen - die zo'n verdriet niet hebben meegemaakt - tonen hoe men helpt, of net niet. Ten slotte zijn anderen nodig in het rouwproces, ook bij kinderen. Dit vergeet men soms!
Bedankt, omdat je de moed vond om mijn tekst te lezen!
Jou reactie geeft me een heel warm gevoel, omdat je het ook hebt meegemaakt!
Veel liefs,
Lies - ivo
dit is zo levensecht geschreven, mooi mooi mooi
ik ben blij dat je het in stukjes kapt ..
liesje: Dag Ivo,
bedankt voor je appreciatie!
Dit is een autobiografisch verhaal,
daardoor komt het waarschijnlijk ook levensecht over :-)!
Bedankt om mijn verhaal te erkennen!
Groetjes,
Lies - Ghislaine
Zonder commentaar.
liesje: glimlach...
Het feit dat je me de score 'uitstekend' gaf,
zegt veel zonder woorden!
|
