|
< terug
Mijn papa (deel 4)
Vrijdagavond, een week na de begrafenis, was Stephanie bezig met het dekken van de tafel. Plots werd ze stil en keek ze haar mama aan. Ze had vier borden, vier glazen en vier maal een bestek op de tafel geplaatst. Iets wat nog vele malen zou gebeuren. Aan de keukentafel was er een plaatsje vrij. Zelfs al zou papa's plaatsje ingenomen worden door een vriend aan huis, toch zou er altijd in gedachte een ruimte leeg zijn.
Zonder veel woorden bij het tafel dekken, nam het gezin plaats aan tafel. Ze keken elkaar aan en vroegen zich af wie de eerste stilte zou doorbreken. Vrijdagavond, het was altijd een avond geweest die bijna als heilig werd aanzien, een avond waar tijd werd gemaakt voor een familiemoment.
'Mama, niet huilen'. De kinderen probeerden hun mama te troosten. Liesje dacht aan alle keren dat papa haar had doen lachen met zijn 'zwarte' humor, zoals hij het zelf noemde. Ze dacht aan het moment dat haar papa kaal werd door de chemotherapie en hij plots met pretoogjes zei: 'er is geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt' terwijl deze zegswijze niet een begin en een einde kende. Hij had er niets mee bedoeld en toch zoveel. Toen hij ziek was, probeerde hij vaak met humor dingen te relativeren. 'Mama, weet je nog...' De stilte werd verbroken en met diezelfde humor probeerde het gezin een gemis op te vangen.
Ergens was het raar dat alle momenten werden aangevoeld als momenten die voor de eerste keer plaats vonden zonder papa. Door de vele ziekenhuisopnames die hij had gehad, was hij zo vaak lichamelijk niet aanwezig geweest. Gewoon de gedachte dat nooit meer met papa een etentje, een gesprek, een knuffel,... zou kunnen gedeeld worden, zorgde echter voor een sfeer die eerder niet voelbaar was geweest. Papa was altijd naar het ziekenhuis vertrokken met de gedachte dat hij terug naar huis kwam; nooit was er sprake geweest echt 'vaarwel' te zeggen. Die vaarwel werd nu niet uitgesproken en ook psychisch werd er geen vaarwel gezegd. Alleen leek een 'tot gauw' nu zo eindeloos.
De pijn werd wel met de tijd zachter. Papa's plaatsje aan tafel zou altijd zijn plaatsje blijven. Papa's zetel zou altijd zijn aanwezigheid oproepen. Alleen voelde het voor het gezin keer op keer ietsje minder pijnlijk om die leegte te aanschouwen. Na een tijdje brachten de herinneringen niet altijd meer een gevoel van gemis met zich mee. De herinneringen werden gekoesterd en erover praten bracht een glimlach tot leven. Na de dood van papa werd de kamer heel vaak gevuld met de woorden 'weet je nog...'. Het voelde zo warm aan om te spreken over die persoon waar men altijd zou van blijven houden.
En toch, de pijn verdween stilletjes, maar het geluk zou zo sterk zijn mochten de herinneringen terug tot leven komen. Ergens bleef het gemis voelbaar bij een confrontatie met een gezin die wel nog momenten beleeft met zijn allen samen. De herinneringen waren hartverwarmend, maar te beperkt in aantal.
'Was papa er nu maar geweest', een gedachte die vaak zijn aanwezigheid vond tijdens een leuk moment, een triestig moment,... alle momenten die anders nog zouden gedeeld worden met papa.
feedback van andere lezers- Emmeline
het blijft een prachtige getuigenis!! ik vind hier zoveel in terug dat het me goed doet dit te lezen!!!
Knuffels
liesje: Ik ben blij Emmeline dat het lezen van mijn verhaal jou goed doet,
echt waar!
Knuffels! - Ghislaine
Heel mooi sereen neergevleid.
liesje: Dank je wel! - Thomas
de laatste twee regels vind ik echt aangrijpend... alhoewel het hele verhaal eigelijk pakt!
liesje: Is rakend, maar daarom wordt het des te meer geapprecieerd dat mensen de teksten lezen! Heel erg bedankt!
|
