|
< terug
Mijn papa (deel 5)
De eerste weken na papa's dood leerden Liesje en Sté zo hard het onderscheid te maken tussen medelijden en medeleven. Medeleven voelde warm aan; medelijden bezorgde beide kinderen een gevoel van afstandelijkheid. Ze merkten dat hun verdriet niet altijd als volwaardig werd aanzien, ook al werd van hen verwacht dat ze zich volwassener gingen gedragen als leeftijdsgenoten.
Vele mensen wisten niet goed welke woorden te gebruiken. Vaak waren echter de mensen die het minst wisten te vertellen, diegene die geborgenheid en begrip in hun woorden wisten te leggen. Een vriendin van Liesje kwam twee weken na de begrafenis langs. Haar blik stond wat angstig en ze vertelde dat ze eigenlijk niet wist wat te zeggen; niet kon aanvoelen hoe een afscheid ervaren werd, maar wel wou komen vertellen dat ze wou luisteren. Drie zinnen die de start waren van een urenlang gesprek. Weinig woorden, maar woorden met zoveel betekenis.
Vaak was het anders. Ooit stond Stephanie in de winkel en liet de winkelbediende haar weten dat ze nu toch die twee balpennen niet moest betalen. Toen Sté de winkel verliet, hoorde ze nog fluisteren 'wat moeten die kinderen toch zonder papa'. Niets voelde zo pijnlijk aan als het aanvoelen van ongeloof in hun kracht en hun sterkte. Liesje en Sté wilden geen sensatie-kinderen zijn. Ze wilden kinderen zijn met verdriet, maar erkenning voor hun doorzettingsvermogen. Het was moeilijk voor hen te omschrijven hoe medelijden aanvoelde, maar de onnatuurlijkheid van deze emotie zorgde vaak voor geforceerd gedrag.
De kinderen merkten ook bij elke glimlach dat mensen soms niet goed begrepen dat gevoelens van pijn niet vierentwintig uren per dag aanwezig moesten zijn om oprecht te zijn. Twee weken na de dood van haar papa stond Liesje op het podium met het grappige toneelstuk 'De Kale Zangeres'. Ze amuseerde zich. Toneelspelen was iets waar ze zich zo goed bij voelde; waar ze zich echt kon in uitleven. Ze straalde op de planken en na een geslaagde première, glunderde ze van geluk. Kwade blikken werden opgevangen. 'Heeft dat kind nu totaal geen verdriet; heeft zij dan totaal geen hart', een gedachte die ze vaak terugvond in de ogen van toeschouwers. Niemand wist dat ze na de voorstelling buiten naar de sterren stond te kijken met de gedachte 'papa, je zou zo trots zijn op me. We zetten door, je zou het zo willen'. Ze wist in haar hart dat haar papa nu naar haar keek en hij veel gelukkiger zou zijn met haar glimlach als met haar tranen.
Het voelt zo hartverwarmend aan als een volwassene de moeite deed om in hun kinderhartje te kijken, zonder de ouderrol te willen overnemen. De kinderen voelden zich het beste bij iemand die luisterde, zonder onmiddellijk opvoedingsadvies te willen geven. Toen papa ziek was, waren ze een tijd sleutelkinderen geweest. Dit werd als normaal ervaren. Tenslotte wilden ze ook niets liever als het feit dat mama elke dag naar het ziekenhuis ging om papa te steunen in zijn ziekteproces. Toen papa dood was, werd die sleutel van hun zelfstandigheid een stuk afgenomen door mensen die hun moeder met raad kwamen bijstaan. Mama, getroffen door ongeloof, wist de eerste maanden niet goed wat gaande was. Toen mama de kracht vond om terug de dagelijkse realiteit op te nemen, zag ze dat zoveel mensen hun persoonlijke gezinsruimte waren binnengedrongen. Ze voelde aan dat de kinderen zich niet meer vrij voelden, maar opgesloten door de plichtgevoelens van anderen. Liesje en Sté wilden er staan voor hun mama en wilden niets liever als hun verdriet samen dragen; maar teveel handen maakten het samenhorigheidsgevoel binnen het gezin bijna stuk. Mensen wilden echt goed doen, maar het was niet altijd vanzelfsprekend om 'echt' te luisteren! Het voelde goed aan voor de kinderen te weten dat mensen naast hun liepen, maar hen toch de kans gaven zelf hun weg verder te zoeken.
De kinderen wilden zo graag de mensen vragen hun de ruimte te geven om zelf hun weg te zoeken, maar gelijk ondersteunende toeschouwer voor hen te zijn op momenten dat het hen even te veel werd of op momenten waar ze leken te verdwalen. Mensen die medelijden toonden, werden vaak aangevoeld als sensatiepubliek. Bij mensen die de weg van de kinderen wilden uitstippelen zonder hun mening echt te vragen, hadden ze het gevoel erkenning te moeten missen. Niets voelde zo aangenaam als het gevoel dat iemand er was, geloof in hen had en hen een arm gaf op de momenten dat ze ondersteuning nodig hadden.
De kinderen beseften dat ze kind waren, maar soms voelde hun verdriet zo volwassen aan. Dikwijls lagen ze in hun bedje te huilen. Een gemis aan volwassen erkenning was soms ver weg door het kinderlichaam waar hun verdriet in gevangen zat.
En andere mensen wisten zo goed een kinderhart te verwarmen door hen op een volwassen manier begrip te tonen.
feedback van andere lezers- Thomas
Vele mensen missen volgens mij de ervaring om op een 'goede' manier te kunnen reageren bij zo'n groot verlies...
liesje: Diti is waar, maar het probleem is dat mensen niet genoeg 'luisteren'!
Ik hoop het verlies zelf wel te verwerken met een positieve noot!
Geloven in de mooie herinneringen en leven met de waarden en normen die ik heb meegekregen...
Bedankt voor het verder lezen...
morgen het laatste deel.
Groetjes - Emmeline
Jij verwoordt dit echt prachtig, en wat je zegt is één en al waarheid... ook je feedback zit er vol van...
Je weet niet hoeveel steun dit me geeft, zelfs ik weet het niet helemaal, maar het doet me iets, en dat is goed!!
Bedankt! xx
liesje: You 're welcome Emmeline!
Vandaag het laatste deel, maar ik hoop dat je er ook iets aan hebt...
Groetjes,
Lies
|
