|
< terug
Mijn papa (deel 6)
De tijd ging voorbij. De zon bleef opkomen en de twee pubers vonden hun weg naar volwassenheid. Twee jonge hartjes werden te vroeg geraakt door verdriet, maar probeerden met positivisme een zinvol bestaan te leiden. Hun studies bleken plots heel belangrijk. Was dit ook omdat hun papa hen had gezegd dat studeren belangrijk was, om later beroepsmatig iets te kunnen doen wat ze graag deden?
Hoewel Liesje vroeger altijd had gezegd dat zij architecte wou worden, koos ze toch voor de studies psychologie. De gedachte aan de studie godsdienstwetenschappen had ook even in haar gedachten geleefd, maar ze vond de studierichting te abstract om in een concrete wereld zin te kunnen geven aan het bestaan. Vele mensen dachten dat zij psychologie wou gaan studeren om haar eigen verdriet te verwerken. Later zou blijken dat zij zich als mens goed voelde in de rol van hulpverlener, zonder haar eigen verdriet daar te moeten bij voorop plaatsen.
Toen Liesje in Leuven ging studeren, werd haar leven gevuld door de warmte van het kotleven. Ze huurde - in samenspraak met haar mama - een kamer op een peda en beleefde er vele mooie momenten met onbekenden die ze al vlug vrienden wist te noemen. Het eerste jaar was de intense herinnering aan haar papa minder pijnlijk, omdat haar leven werd gekleurd door nieuwe vriendschappen en een gedeeld gevoel van geluk. Ze voelde zich terug openbloeien. Op kot gaan was voor haar even vluchten uit een omgeving waar zoveel tranen hadden gevloeid.
De eerste kandidatuur psychologie werd beëindigd met een 'geslaagd op voldoende wijze'. Liesje voelde zich onoverwinnelijk toen ze de aula verliet waar de rector haar resultaat had meegedeeld. Ze keek naar boven en dacht 'papa, dank je wel'. 'Dank je wel dat je hierboven mijn leven kleurt; ik heb dit jaar beëindigd met vriendschappen om me heen en een positief resultaat.'
Hoewel Lies bewezen had dat zij intellectueel universiteit aankon (dat zeiden de mensen om haar heen toch), besloot ze in haar tweede jaar haar studies psychologie stop te zetten. Ze schreeuwde van de daken dat zij het jaar erop zeker opnieuw zou gaan studeren, maar een jaar lang werd ze veroordeeld dat zij een verkeerde levenskeuze maakte. Liesje bleef volhouden, wetende dat zij het eten van letters wat bij een universiteit hoort beu was en wetende dat zij even tijd nodig had om innerlijke rust te vinden na de drukte van de vorige jaren. Hoe hard zij ook schreeuwde dat zij het volgende schooljaar een andere studierichting zou aanvatten, toch bleven mensen haar veroordelend behandelen met de gedachte en soms zelfs de woorden 'je vader zou zich draaien in zijn graf mocht hij dit nog meemaken'. Niemand vroeg echt hoe het meisje zich voelde. Liesje zou het misschien moeten ervaren als gemeende bezorgdheid, maar zelfs later bleef ze aan deze periode een gevoel overhouden van afstand en eenzaamheid.
Na haar jaar universiteit en een jaartje werken koos ze ervoor om maatschappelijk werkster te worden. In twee studiejaren werd de opleiding beëindigd met onderscheiding. Tijdens de proclamatie van het laatste jaar voelde ze zich trots en eenzaam. Ze stond met haar studieresultaten buiten naar de wolken te kijken, hopende dat dit nieuws de hemel zou bereiken. 'Papa, ze geloofden er niet in, maar toch heb ik het gedaan'. 'Papa, ik zal een beroep kunnen uitoefenen waar ik me goed in voel; ik weet dat jij dit wou en ik ben ook blij met de raad die jij me steeds hebt gegeven.'
Sté besloot naar haar laatste jaar humaniora wel mijn eerste keuze te volgen; zij koos er wel voor om de studies architectuur aan te vatten. Net als Lies besloot zij echter in haar tweede jaar een periode te gaan werken en daarna een nieuwe studierichting, de studies ergotherapie, aan te vatten. Niemand schreeuwde nog tegen haar dat ze de verkeerde beslissing maakte. Niemand schreeuwde nog dat zij een verkeerd levenspad in sloeg. Had dit te maken met het feit dat Lies haar beroepsrichting wel had weten te vinden? Of groeide er eindelijk een vertrouwen in de beslissing van een jongvolwassene? In elk geval was Lies gelukkig dat haar eigen zus de kans kreeg om haar eigen weg te vinden; haar studiekeuze te kunnen bepalen zonder mensen die de ouderrol van haar vader wou overnemen. Ze wist niet of haar papa blij zou zijn met de keuze die zij en Sté maakten, maar ze hoorde wel steeds opnieuw de woorden 'doe iets wat je graag doet'.
Het is in elk geval zo dat Lies later in haar rol van hulpverlener, altijd de mensen de raad zou geven om hun hart te combineren met hun verstand. Ze probeerde vaak uit te leggen aan studenten dat het belangrijk is zich in te zetten voor hun studies om later met een glimlach de werkvloer te kunnen betreden. De tijden van examens zijn voor een student vaak de tijden van isolement, maar later zorgt juist deze inzet voor een verbondenheid met het eigen zelf. Als afgestudeerd maatschappelijk werkster voelde Lies zich meer als ooit verbonden met haar eigen levensdoel. Ze wist reeds bij het behalen van haar diploma dat ze beroepsmatig een job kon aanvatten waar ze zich als mens rijker zou door voelen. Dit voorgevoel zou later op de werkvloer concreet gestalte krijgen. Werken werd geen dagelijkse lijdensweg, maar een kracht waar ze ook haar persoonlijk leven gemakkelijker kon door dragen.
feedback van andere lezers- Thomas
Erg mooi dit laatste stuk...
liesje: Net als Emmeline, wil ik ook jou bedanken Thomas voor alle gegeven feedback. Wat jullie schreven bood mij erkenning en veel zelf-voldoening.
Echt merciekens! - Emmeline
'n mooie afsluiter!! Bedankt voor dit verhaal!! Xx
liesje: You 're welcome!
Bedankt voor alle feedback!!!!!!!!!!!!!!!!! - Ghislaine
De pijn en het verdriet kregen een plaats in dit jonge leven. In de toekomst een geleerde levensles. Mooi laatste stuk.
liesje: Ghislaine,
bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Het verlies van mijn papa is inderdaad een levensles geweest voor mij.
Je komt in aanraking met gevoelens die je zijn veranderen.
Groetjes,
Lies - avriends
Op Kot gaan?? Je bedoeld op kamers gaan?? ;O)
liesje: ja, bij ons gebruiken ze de term 'op kot gaan' in plaats van 'op kamers gaan'. Bedankt voor het lezen!
|
