naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Janka -deel 1 en slot

door louisaatje

Janka
jedn, dwa, czy, cztery, vier eitjes vandaag, dat valt weer zwaar tegen, mompelde Janka, terwijl ze met haar kromme arthrosevingers de kostbaarheden in haar rokken vatte. Ach, wat kon het haar nog schelen, dagdroomde ze schuifelend het schuurtje uit. Haar bezigheden maakten weinig indruk op de ooievaars die onverstoorbaar op hun hoge uitkijk stonden. Janka versnelde lichtjes toen ze de kerkklok het kleine dorp aan het meer hoorde bijeenroepen. Het ritmische geluid van wasborden aan de oevers verstomde, de ooievaars draaiden hun kopjes schuin in de richting van de dwingende klepel, in de verte het gezwoeg van een haastig roeibootje. Ze legde de eitjes voorzichtig in een draadmandje, trok haar schort recht, zocht missaal en paternoster en liep het modderige pad af naar de houten kerk. Ze schoof de vrouwenbeuk in en ving haar dubbele gebed aan: de liederen uit volle borst gezongen droegen ver over het water en waren bestemd voor Polen, haar vaderland, het weidse waterland van Mazoerië, het land van de passie en de weemoed, het land van haar; de stille gebeden, slechts hoorbaar voor Hem in wie ze zo diep geloofde, waren bestemd voor haar dierbaren in het verre België, het beloofde land … Over enkele dagen zou ze bij hen zijn!

Niemand zou haar hier missen, dacht ze. Of misschien de postbode die door haar als een koning uit het oosten ingehaald werd telkens als hij haar deurgat vulde en zwaaide met een brief uit België. Ze kon de man dan wel zoenen alsof hij haar langverwachte minnaar was en zij de vurige meid van weleer, toen de tijd haar nog genadig was. Toen Pjotr nog leefde en ze hun taxibedrijfje nog hadden. Nu ja, taxibedrijf, tegenwoordig bedoelde men met taxi's van die dure auto's, wat is er ineens mis met paard en kar? Lieve Pjotr had met lede ogen aangezien hoe zijn enige dochter met man en kinderen de armoede ontvlucht was en Europa ging verkennen, op zoek naar een plek waar de Grote Depressie nog niet te lelijk huisgehouden had. En nu was het haar beurt om hen te vervoegen: alle bezittingen aan haar neefje verkocht, de treintickets klaar naast het Mariabeeld op de schoorsteenmantel. Gisterenavond had ze haar kleren, de familiefoto's en nog enkele hartsnoodzakelijke dingen ingepakt. Ze was tot laat bezig geweest met de zlotybiljetten, de opbrengst van de verkoop, in de zoom van haar rok te naaien. Neen, ze zou niet met lege handen aankomen ginds, ze zou hen niet ten laste zijn. Janka voelde hoe haar Slavische trots haar wangen en hals kleurde.

Het Latijn van de priester had ondertussen de toonkleur van 'ite missa est' aangenomen. Tijd om te vertrekken uit deze kerk en haar geliefde strandhuisje, waar neef al rondwaarde met verbouwingsplannen. Ze rechtte haar rug en liep voor de laatste keer het karrenspoor af.
's Anderendaags waren slechts de ooievaars en haar neef getuige van haar vertrek: te voet, kar, nacht, boemeltrein, boemeltrein,grensnacht, trein naar Berlijn, trein naar…..

Uitgeput viel ze in de wagon op de houten bank neer. De laatste trein die haar tot in Luik zou brengen en daar zouden ze op haar wachten: Stefan, Kristina, Wanda en kleine Halina. Haar vermoeidheid won het van de spanning en het vooruitzicht haar kleindochters terug te zien. Ze dommelde in ,voor het eerst in dagen, met dromen vol kindergelach. Uren later werd ze ruw gewekt door onverstaanbare ochtendgeluiden op een perron. Ze stond haastig op, terwijl een muntje over de vloer rolde. Nog enkele nietsvermoedende ogenblikken op de drempel van de hemel en de waanzin had haar al ingehaald: de scheur in haar rok liet niets te raden over…

feedback van andere lezers

• jbrouns
  Prima verhaaltje, met een veelzeggend open einde. Moet oosten niet met een hoofdletter? Groetjes
• ivo
  zeer zeer mooi Louisaatje ... een menselijk verhaal in een onwezenlijke wereld.
• Ghislaine
  Heel herkenbaar neergezet.
• SabineLuypaert
  een spatieke bijplaatsen voor grensnacht
  lieverd, dit is heeeeel mooi en heeeeeeeel sterk geschreven (bentoch stiekem benieuwd wat er gebeurt na die puntjes hoor (zeker dat dit het slot is?)
  louisaatje: was wel bedoeld als een kortverhaal, maar in die Poolse familiegeschiedenis zit wel nog veel stof voor een aantal kortjes, thx voor fb!!!
• ERWEE
  Het open einde maakt op deze manier het verhaal nu niet af.
  Zou een beetje spelen met de paniek die opsteekt en/of resoluut schrijven naar wat er is voorgevallen.
  Kan dus qua lengte nog zo'n alinea bij.
  
  Ze dommelde in ,voor het eerst in dagen, => spatie eerste komma.
  louisaatje: tja, dat einde wou ik de lezer een beetje laten invullen. is het volgens jou niet duidelijk genoeg dat iemand haar bestolen heeft en dat ze zonder een rooie duit aankomt? Stuur me je antwoord in een mail, dan ga ik er dit weekend aan werken, stel je fb erg op prijs!!!
• thijl
  Prima, prima en nog eens prima. Klein menselijk leed uitstekend beschreven. Die laatste zin maakt mij als schrijver erg jaloers, wat een zeggingskracht in een paar woorden...
  louisaatje: doet me deugd, want om heel eerlijk te zijn, wou ik hier een reeks verhalen van maken over Poolse migranten, maar mijn vriend vond dat ik de schoolse opstellenstijl niet oversteeg en dat ik me maar beter kon beperken tot po?zie. En dus was ik de moed en het zelfvertrouwen een beetje kwijtgeraakt, maar jij steekt me echt een hart onder de riem. Ik weet zelf wel dat er nog van alles aan schort, maar ik hoop dat onder de knie te krijgen 'in due time'
• Francis
  Goed geschreven
  xx
  louisaatje: thnx!!!