Volg ons op facebook
|
< terug
De pendule 10
"Kom even hier zitten en bekijk samen met mij deze krant, want ik vermoed dat je dat nog niet gedaan hebt". "Misschien zit hier wel de sleutel van dit bizarre verhaal ik kan me anders geen logische reden bedenken".
Terwijl Eva dit zei plaatste Lisbeth zich naast haar vriendin aan de tafel en keek gedesinteresseerd naar dit stuk dagblad. Met haar linkerhand duwde ze de krant weg als wilde ze niets met dit stuk papier te doen hebben maar voelde een lichte prikkeling door haar hand en arm gaan. Meteen werd ze klaar wakker en trok zomaar de voorzijde uit de hand van Eva. Deze begreep niets van wat er aan het gebeuren was.
"Zeg, gaat het je? Wat heb je aan de hand? Eerst doe je alsof het je niet interesseert en dan ruk je me de krant uit m'n handen, wat ben je toch voor iemand"?
"Sorry maar toen ik daarnet de krant aanraakte kreeg ik een trilling door me heen, ik weet niet waardoor of hoe het komt maar mijn nieuwsgierigheid werd daardoor gewekt".
"Ja dat is gek, weet je dat ik er juist aan dacht, nu moest ze toch eens een klap krijgen en met haar neus op deze krant gedrukt worden, en kijk het gebeurt ook nog".
Eva die altijd al met beide voeten op de grond stond en zich niet inliet met occulte bezigheden laat staan de horoscoop raadpleegde, keek heel verrast bij wat haar hier gebeurde. Ze bemerkte een lichte rilling die over haar rug liep en dat maakte dat zij zich niet helemaal op haar gemak voelde. Deze gewaarwording maakte haar onzeker en zonder iets te zeggen vloog ze als door een kanon afgeschoten naar buiten toe. Even naar buiten toe, even haar gedachten ordenen, even op adem komen en alles op een rijtje zetten, dat was alles wat ze nu wilde. Lisbeth die het abrupt opspringen en het naar buiten lopen als een reactie op haar brutale handeling begreep liep haar vriendin achterna.
"Sorry Eva ben je nu kwaad op me, het was een kortsluiting, het gebeurde automatisch echt zonder nadenken, ik wist niet dat je het zo persoonlijk zou opnemen"?
"Dat is het niet, Lisbeth. Ik heb zojuist een ervaring meegemaakt waarover ik in het verleden al menigeen tegen me in het harnas joeg, en hen in het openbaar belachelijk maakte omdat ik toen niet begreep dat zulke gewaarwordingen echt bestaan, tot nu toe welteverstaan, begrijp je wat ik zeggen wil?". Dit heeft niet in het minste met jou te maken, zet dat maar uit je hoofd. Ik heb in het verleden menig goede vriend onrecht aangedaan door zijn overtuigingen en ervaringen niet serieus te nemen, en daar schaam ik me voor, echt waar".
Eens weer binnen hingen de beide vrouwen over de krant en bestudeerden de teksten maar kwamen geen centimeter verder, in tegendeel ze konden de samenhang met de pendule niet achterhalen.
"Zeg me hoe ik die zitmaaier aan de praat krijg want het lijkt wel een oerwoud daarbuiten, zei Eva, en jij gaat me vensters allemaal tegen elkaar openzetten zodat die vocht uit het huis kan".
Eva moest hard zijn tegenover haar vriendin, want als ze haar gang kon gaan, was ze in een, twee, drie weer boven tussen de kleren van Franck aan het rommelen en dan kon ze het voor de rest van de dag wel vergeten? En omdat ze toch al leiding gaf en mensen en deze wist te motiveren was dit het moment om dit ook nu met Lisbeth te doen.
Toen de zon zich langzaam begon terug te trekken en de lange schaduwen van de zeedennen over het erf vielen waren de werken buiten ook al gedaan. Eva die de zitmaaier heelhuids weer in de stalling gemanoeuvreerd had en terug naar de voordeur, zag dat binnen in het huisje kaarsen brandden en vond dat de technische vooruitgang ook zijn nadelen had, want zulks een warmte konden de elektrische lampen in de toekomst niet geven. Van het tegendeel werd ze later op de avond overtuigd, toen ze samen met Lisbeth de krant nog eens wilden doornemen. Maar door het gebrekkige licht konden ze de letters niet meer ontcijferen.
Die avond werden anekdotes uit een ver verleden opgehaald, en er werd natuurlijk ook over Franck gesproken en over diens ouders die zich ook ongerust maakten. Ze had meteen na dit voorval Mendy, want zo noemde zijn moeder zich, opgebeld haar gevraagd of Franck bij haar was, of, of zich telefonisch gemeld had. Mendy had haar geen verwijten gemaakt en ook niet gevraagd hoe dat het zover had kunnen komen. Nee, ze was meer bezorgd om Lisbeth dan om haar eigen zoon en dat verwonderde haar wel. Ook de dagen daarna was ze steeds met haar in contact gebleven.
Juist die dinsdag daarop toen ze weer belde en Francks vader aan de lijn kreeg, beefde ze van kop tot teen. De vader verweet haar een slechte vrouw te zijn, en dat zij hun zoon geen liefde kon geven. Hij zei dat ze beter bij dat miljonairs zoontje had kunnen blijven, die kon haar dat geven wat Franck nooit had gekund. Er volgde nog een resem van scheldtirades totdat Lisbeth het moe werd en de haak neersloeg. Die man wist toch niet hoe dat zij zich op dat moment voelde, en hoe erg ze haar Franck mistte, en hoe veel dat ze beiden van elkaar hielden. Toch ze had het enkele dagen later tegen Francks moeder opgebiecht, ze had er nachten niet van kunnen slapen.
feedback van andere lezers- muis
Hey Hoeselaar, weer spannend geschreven:)
Ben benieuwd naar het vervolg:)
groetjes
Hoeselaar: Dat komt eraan, ik had dit verhaal al in zijn gehele lengte geschreven maar bij nader bekijken zag ik dat er verschillende passages niet dat weergaven wat ikzelf er van verwachtte.
Daarom dat ik het hele verhaal opnieuw schrijf om de personages beter in beeld te brengen maar ook hun gevoelswereld zichtbaarder te maken - Henny
Tja verwijten over en weer, daar kon je op wachten in zo'n situatie. Je weet de spanning er wel in te houden. Elke keer als die twee in en om het huis bezig zijn verwacht ik dat je ergens het lichaam van Franck vinden.
Hoeselaar: Je moet gewoon wachten de spanning loopt heel erg op zodat je op het puntje van de stoel gaat zitten en het zweet uit jouw handen druipt. - thijl
Prima stuk.
Hoeselaar: Bedankt voor het mooie compliment
|
