|
< terug
"Parkzicht" -II-
Een lot uit de loterij leek me zo, toen ik weer in mijn uitgewoonde middenklasser plaatsnam.
Na veel heen en weer gepraat met mijn ex, kon ik mijn persoonlijke spullen ophalen en overbrengen naar 'Parkzicht'. Ik kreeg hulp van enkele collega's, die me hadden verzekerd me bij te staan met de verhuizing. Het verliep boven verwachting, binnen een week had ik een nieuw domicilie waar ik me opperbest voelde. Het adres sprak me ook tot de verbeelding, 'Wandeling 8.'
In gedachten zag ik dames gekleed in lichte, wijde zomerjurken met parasols, en heren met strakke boord en strohoeden op hun mooi gecoiffeerde hoofd met knevels in de was voorbij schrijden, op een zonnig zondagmiddaguur. De werkelijkheid was echter verre van romantisch. Vele honden werden hier door slonzige vrouwen in joggingpakken vluchtig uitgelaten om hun behoefte te doen. Veel tijd kregen ze er niet voor want tijdens het poepen werden zij gemaand op te schieten, waarbij regelmatig dwingend aan de riem werd getrokken.
Op mijn eerste avond werd ik verwelkomd door een merel op de borstwering van het balkon, dat was gemetseld met kantelen. Ik durfde me niet te bewegen, bang dat ik het beestje zou storen in zijn meesterlijk gezang. Hij kreeg dan ook bijval van vele soortgenoten op zijn gefloten ouverture. Ja, ik zou het hier voor lange tijd kunnen volhouden met uitzicht op de gracht met riet en kroos, de treurwilgen en eeuwenoude eikenbomen, zilveren sparren, meidoorns en vlierenstruiken.
Eenden kwaakten boosdoeners uit hun territorium. Een eenzame hengelaar die alleen maar rust zocht en niet zonodig een visje hoefde te vangen.
Op het balkon kon ik tot inspiratie komen, nieuwe verhalen schrijven, tot rust komen, ik had de ideale plek gevonden.
Mijn hospita klopte bij invallende schemer op mijn deur met de vraag; of ik al toe was aan een maaltijd.
'Ik heb daar nog niet over nagedacht mevrouw. Waarschijnlijk zou ik een patatje gaan eten, of iets dergelijks.'
'Dat dacht ik wel, kom over een kwartiertje naar beneden, ik eet anders ook maar alleen en kunnen we van een nood een deugd maken. We kunnen gelijktijdig wat beter kennismaken.'
'Wat aardig van u, ik zal me even opfrissen en verkleden, tot straks.' Ik snelde naar de badkamer, liet de douche lopen zonder onder het water te gaan staan. Ik wilde persé een bos bloemen voor haar kopen dus had ik alle tijd nodig.
Scheren deed ik ditmaal even elektrisch, sproeide rijkelijk met een stoere mannengeur van Russisch makelij en reed te snel naar de dichtstbijzijnde benzinepomp. Ik vroeg de bediende om twee bossen halfverlepte bloemen tot een bos te binden en vertrok weer naar 'Parkzicht'.
Ik stoof de trap op want ik moest me nog verkleden. Uit een verhuisdoos viste ik mijn antracietgrijze Jaguar - kostuum en wit overhemd op, zonder manchetknopen en stropte een gele streepdas met een dubbele knoop. Mijn vijftien jaar oude Van Bommel schoenen wreef ik op met mijn mouwen en trok ze met moeite aan, klaar. Exact op tijd stond ik voor de woonkamerdeur en klopte aan. Dat aankloppen op alle deuren beviel me wel, het had iets gedistingeerds.
feedback van andere lezers- muis
Die halfverlepte bloemen doen het toch hoor:)
Smakelijk zou ik zeggen
groetjes
remy: Dank je wel Mady, het wordt nog leuker. - Gaya
-Het adres sprak me ook tot de verbeelding, (Klopt dit zinnetje wel?)
Op het balkon kon ik tot inspiratie komen, nieuwe verhalen schrijven en tot rust komen. Ik had de ideale plek gevonden. (toch?)
-liet de douche lopen zonder eronder te gaan staan.(?)
Misschien zie ik het wel verkeerd hoor...
Ben reuze benieuwd, wat er gaat gebeuren
H.Gr.
remy: 'k zal een en ander nalopen, ik heb het geschreven onder andere omstandigheden dan normaal. Thx!! - Henny
Een rustige schrijfstijk. Daar houd ik wel van.
remy: Fijn dat je het leuk vindt.Thx - thijl
Het verhaal neemt een aanvang. Prachtig.
remy: Vereerd
|
