Volg ons op facebook
|
< terug
"Parkzicht" -V-
Er zat niets anders op, dan het deze week uit te zingen met Constànce, op aanraden van Olivier. Ik leek wel gek ook, om me druk te maken over iets wat waarschijnlijk helemaal niet aan de orde was, ik gedroeg me inderdaad als een puber.
Na het boodschappendoen liep ik langs de kadekant richting de Villa. Met een gemengd gevoel draaide ik voorzichtig de sleutel om van het slot in de voordeur. Op de trap ontweek ik de vierde tree, ik wist dat deze kraakte en ik had even geen zin in een confrontatie met mijn hospita op dit moment.
Ik besloot verder te gaan met het uitpakken van mijn boeken om de enorme kast te vullen, die een afmeting had van vijf meter breed en tot aan het plafond reikte. Met de 'Lute Concertos' van Vivaldi zachtjes op de achtergrond, een aangename bezigheid. Ik kon niet bij de bovenste planken en had geen trapje. Moest ik nu weer de stad in voor een trap, of zou ik het durven vragen aan mijn hospita?
Met tegenzin ging ik naar beneden en klopte op de deur van de woonkamer.
'Binnen. Ah, Remy, wat kan ik voor je doen?' Ik vroeg haar om een keukentrapje of iets van dien aard en ik verontschuldigde me voor het eventuele ongemak.
'Ben je gek, onder de trap staat een trapje, zet hem wel terug wanneer je klaar bent. Ben je met je boeken bezig?'
'Inderdaad ja, ik kan niet bij de bovenste planken van de schitterende kast.'
'Een leuke bezigheid, Remy. Een groene bezigheid, ontspannend.' Een groene bezigheid, ouwe gek, het moet niet gekker worden. Snel pakte ik de trap en ging verder met mijn bezigheden.
De volgende dagen verliepen rustig, de vrijdag naderde en ik stond in tweestrijd over het geplande etentje dat ik Olivier had beloofd. Nu Constànce niets van zich liet horen was het misschien onnodig me verder zorgen te maken. Wanneer ik haar zou uitnodigen voor het etentje, zou ik wellicht worden geconfronteerd met situaties die op zijn minst de slappe lach bij Olivier zouden opwekken. Om over zijn hilarische opmerkingen richting Constànce maar te zwijgen, ik zou me dood schamen, maar toch...
Ik bracht het keukentrapje terug en klopte nogmaals op de deur van de woonkamer. Ik nodigde Constànce uit voor aanstaande vrijdagavond en vroeg haar of ik nogmaals de wijnkelder mocht raadplegen voor een goede begeleiding van de geplande lamsbout met verse pasta.
'Dat is aardig van je, Remy, en natuurlijk is het gezellig om wat vrienden van je te ontmoeten, zoek maar iets lekkers uit.'
'Goed, tot vrijdag dan, laten we zeggen een uur of negen?
Ik dook direct de wijnkelder in om iets uit te zoeken waarmee ik mijn vriend kon imponeren. Als aperitief een rosé, Marsannay van Bruno Clair en voorbij het verse lam een Vigna l'Apparita, Rosso di Toscane Castello di Ama uit 1998. Daar kon ik wel mee aankomen, dacht ik zo.
Vrijdag, ik belde Olivier voor bevestiging, maar dat was eigenlijk overbodig.
'Ja, natuurlijk komen we, ik ben benieuwd, jongen.'
'Doe wel een beetje normaal hè vanavond en vergeet niet iets mee te nemen voor Constànce, want in feite is ze een beetje onze gastvrouw.'
'Een speeltje of zo, oh nee, ze heeft jou natuurlijk.'
'Denk eraan dat je je gedraagt, Ol. Ik zal de voordeur openlaten, dan kunnen jullie direct naar bovenlopen, tot straks.'
Om kwart voor negen kwamen Olivier en Agnes onder veel kabaal de trap op, ik had er al voor gevreesd. Aankloppen deden ze niet, ze liepen het appartement binnen en Agnes gaf me een groot pakket, verpakt in bruin pakpapier ze kuste me twee keer op de wangen en een keer op mijn mond. Olivier liep direct richting keuken en kon het niet nalaten om in de oven te kijken wat we zouden eten. Hij zette een bos rozen in de gootsteen, trok de koelkast open en pakte een biertje.
'Wat een ruimte kerel, wat een licht,' sprak hij met uitgestrekte armen en draaide honderdtachtig graden op zijn hakken. 'De kamer is wel vijftig vierkante meter. Agnes, heb je die boekenkast gezien?'
'Ja, Ol, rustig maar.'
'Roseetje, Agnes? Ik zal zo de schilderijen uitpakken.'
Door het luidruchtige binnenvallen van het stel, had ik niet opgemerkt dat Constànce ook de kamer was binnengekomen. Inmiddels stonden we met z'n drieën in het keukengedeelte het lamsbout te bewonderen, toen we gekuch achter ons hoorden.
feedback van andere lezers- cehadebe
Het leest als een (heel) goed boek, jammer om weer te moeten wachten.
remy: Veel dank Corrie. Van harte gefeliciteerd met je prijs!! - Henny
Als dat gekuch maar een goed teken is. Volgens mij moet bovenlopen los geschreven worden. Een heel mooi deel weer!
remy: zal het veranderen, morgen het slot - Gaya
Ga door, ga door!! Het wordt steeds leuker W!m! :):)
Gr. K@rin
remy: Dank je Karin, morgen het slot - muis
:) prachtig:) ik amuseer me rot:)
Tot morgen?
groetjes
remy: Morgen de ontknoping, thx! - thijl
Uitstekend!
remy: Thanx!
|
