|
< terug
Het ga je goed Veronique.
Het ga je goed Veronique.
We hadden afscheid van haar genomen in een V-formatie, waarin duidelijk één vliegtuig ontbrak, traag vliegend over de begraafplaats. Het ontbrekende vliegtuig vloog nog één keer over. Alléén, gooide een bloemstuk uit, richtte de neus naar de hemel en verdween in het wolkendek. Ik had liever beneden gestaan met haar vrienden, maar ik wist dat zij dit zou waarderen. Vliegen was haar leven geweest… en haar dood. Buiten het zicht van de plechtigheid sloot het ontbrekende toestel zich bij ons aan. Toen ze naast mijn vleugeltip verscheen zag ik dat ze haar hand over haar ogen haalde. De radio bleef stil. Ik nam me voor morgen naar het graf te gaan. Tien minuten vlogen we in stilte over het landschap toen die stilte werd verbroken.
"Rob, we gaan terug naar de basis, we kunnen hier niet eeuwig blijven hangen."
"Oké, verbreek de formatie en bedankt allemaal."
Ik wilde nu gewoon voor eeuwig boven blijven. Alleen met haar in mijn gedachten. De gedachten aan dollen en vakmanschap. Van gepassioneerde liefde die nooit verder gekomen was dan een gemeende handdruk. Ik keek opzij en zag dat zij naast mij was blijven hangen. Langzaam zei ik hardop,
"Het ga je goed Veronique."
feedback van andere lezers- thijl
Een verontrustend fragment over spijt aangaande gemiste kansen? Graag gelezen, en ik zou graag meer hiervan (of hierover) lezen.
Rob: Er is niet m??r. - remy
Mooi geschreven!
Rob: Dank U. - SabineLuypaert
intrigerend stukje, waardig afscheid nemen op een persoonlijke manier
Rob: Dankjewel Sabine. - Ghislaine
Heel zoniet super herkenbaar neergezet. Mijn zusje Nancy verongelukte in haar F16.
Rob: Ja, het gaat niet ?ltijd goed. Ik heb gewoon geluk gehad. - Vansion
V(eronique)-formatie ...
Je nam me even mee op je vlucht...
Rob: Dank U. - Gaya
Wat kun jij veel vertellen in een paar zinnen.
Mooi...
Gr.
Rob: Die miniaturen en kantlijnverhalen schrijf ik het liefst. Inderdaad met zo weinig mogelijk woorden.
|
