|
< terug
high-level life
Vier jaar, mijn eerste ervaring met fysiek geweld binnen de muren van mijn thuis. Een blauw oog. Een gebroken tand. Zeven jaar, sexueel misbruikt door de oom van mijn mama. Een plomp en afgewezen lichaam neemt mijn maagdelijke onschuld af. Tien jaar, mijn verhuis naar instelling nummer één. Samen leven tussen de andere karaktergestoorde kinderen. Karaktergestoord? Veertien jaar, mijn eerste roes der alcohol. Dit smaakt naar meer. Zestien jaar, geblokkeerde sexualiteit. Ik wil niet. Ik kan niet? Zeventien jaar, mijn eerste contact met politie en een einde maken aan mijn schooljaren. Een werkstraf. Achttien jaar, even hoop koesteren. Geen werk vinden. Negentien jaar, mijn eerste contact met fascistische vrienden. Ik sla alle zwarten om me heen knock-out! Living white! Twintig jaar, ik neem contact met mijn ouders. Geen liefde meer. De ouderlijke band is ongeldig.
Vierentwintig jaar, ik nestel me in een hoekje. Ik kijk naar de rommel die me gezelschap houdt. De band snijdt het bloed af naar mijn hand. Ik neem de naald. Is ze zuiver? Het maakt mij niet uit. Ik heb twee keuzes: zelfmoord of dit. Moet ik me dan zorgen maken over deze naald? Ze doorprikt mijn huid. High. De eerste keer high. De eerste keer gelukkig. Een nieuwe wereld. Mijn nieuwe leven.
Een neerwaartse spiraal en toch een high-level geluk. Geen eigen huurwoning meer. Een kraakwoning. Schulden. Geen leefloon meer vanuit het OCMW. Diefstal en smeken voor geld. Mijn eigen ik, mijn eigen roes. Vlooien. Hepatitis C. Psychotisch zijn.
En plots... genoeg... mijn stap naar de drughulpverlening. Waarom? Even tot rust komen. Even, niet altijd. Even een bed. Even eten. Even rust. Mijn gevoelens lopen mijn leven voorbij.
Wandelende tijdbom.
Geduld. Voor de eerste maal hoor ik iemand tegen mij praten, echt praten. 'Gaat het Mike?' 'Wij zullen je helpen!'. Helpen... zever in pakskes.
Even niet meer high. Alles doet pijn. Mijn hart, mijn lichaam, mijn ziel, mijn ganse bestaan.
Ze komt de kamer in en opnieuw ervaar ik een hoog-level gevoel van geluk. Deze ogen! Mijn blik die haar ziel weet aan te raken. Ze neemt mijn handen en zegt dat ook zij het moeilijk had. Geen woorden meer. Een allesoverheersende en veelzeggende stilte.
Plots een doel, een reden om te vechten. Geen fysiek geweld voor éénmaal. Een gevecht tegen mezelf. Een gevecht tegen mijn beleving van sexualiteit. Een gevecht tegen mijn verslaving. Een gevecht tegen zoveel meer.
Eén maand vechten. Twee maanden. Drie maanden.
Maand veertien. Ze draait haar rug. Een nieuwe man zonder doel heeft haar nodig.
Ik snijdt het bloed af naar mijn hand. Ik prik. Ik zweef mijn laatste high-level station tegemoet.
Eindelijk rijstpap eten met gouden lepeltjes.
feedback van andere lezers- vladimier
Keihard.
Slotconclusie is misleidend; doodgaan is niet zo leuk.
Liesje: voor het hoofdpersonage is de dood een oplossing...
Bedankt voor je feedback!!!! - Emmeline
Eens met vladimier zeg, keihard, maar mooi geschreven...
Gaat het hier over een man of een vrouw (of doet dat er niet toe?)
De eerste alinea geeft me de indruk vrouw, maar dan ergens kom ik 'mike' tegen, en dan weet ik het niet meer!!
Knap hoor!! Xx
Liesje: eigenlijk doet het er niet toe of het een man of vrouw is... Ik had een man voor ogen, maar je mag er gerust een vrouw van maken hoor Emmeline! ;-)
Groetjes! - thijl
Realistisch en confronterend. Menselijk wrakhout. Pijnlijk echt.
(wil je 'Trui moet scoren' eens lezen? Het heeft een vergelijkbare inhoud.)
Liesje: Dag Thijl,
ik heb net je 'Trui moet scoren' gelezen... Sterk, schrijnend sterk!
Bedankt om ook mijn verhaal te lezen en te kleuren met positieve feedback!!!! Een positief woordje... Iets wat vele drugsverslaafde mensen moeten missen in hun leven. Hun gebruik is vooral gebasseerd op een ellendig leven en dit vergeten mensen soms die hen veroordelen. Of klink ik nu teveel als een positief ingestelde maatschappelijk assistente?
Groetjes,
Lies - roggemanj
eerlijk gezegd ben ik overdonderd door het realiteitsgevoel van het verhaal..ik dacht echt dat het om jou ging ( gaat )
Liesje: Het gaat niet om mij hoor Roggemani.
Ik heb wel ooit met mensen gewerkt met een drugsverslaving,
misschien daardoor het echte gevoel van dit verhaal? - SabineLuypaert
jee deze snijdt en dat ik die nu net lees na 'trui moet scoren' begot, brrr, het beeld staat en schrijbt dat is het minste dat hiervan kan gezegd worden
Liesje: H?h?... dank je wel Sabine voor de 'uitstekend'!
Ik hoop dat het niet te lang is blijven snijden! - erinneke
snijdend knap
Liesje: Dank je wel Erinneke! - cehadebe
Bikkelhard, maar OK
Liesje: Leuk om feedback te krijgen Cehadebe.
Het is inderdaad een bikkelhard verhaal, maar soms wel eens realiteit voor een verloren ziel... jammer genoeg!
Groetjes,
Liesje
|
