Volg ons op facebook
|
< terug
Uitgeserveerd
De straatklinkers blonken grijzig na de kille septemberregen. Jacques en Nadine waren uitgestapt nadat ze hun wagen hadden geparkeerd aan de oude haven. Het Oosterscheldewater stond laag, hier en daar stond het slik droog wat een zilte modderlucht naar boven deed drijven.
Het restaurant aan het eind van de haven bleek ruim bevolkt, de ramen immers waren dik beslagen. Vertekend geel licht uit de vensters bescheen het terras waar stoelen stonden opgeslagen als soldaten, wachtend op een nieuw seizoen of een mooie najaarszon. Jacques stelde vast, dat schaal en schelpdieren zijn voorkeur zouden hebben deze avond.
'Goed dat je een tafel hebt gereserveerd,' stelde Nadine vast.
'Ja, donderdagavond blijft gewild. Ik denk dat ik de oesters vooraf neem en dan een hele kreeft, gegrild met knoflook.'
'Allemachtig, Jacques, een hele kreeft!'
'Niet zo'n monster hoor maar een kleintje. Alles wat jong is smaakt toch lekkerder.'
'Pas op hè.'
'Nee, schat, ik bedoel lammetjes, kalf, jong ontsproten groenten en fris fruit maar ook kreeft, dát bedoel ik.'
Het was niet hun favoriete restaurant, maar meer een voor tussendoor. Voor wanneer ze geen zin hadden zelf te koken, of boodschappen te doen, zo'n restaurant. Het was er weliswaar ouderwets, zowel het interieur als de menukaart, maar men was er aardig en het was vertrouwd. De zwaar eiken meubelen stonden er al sinds mensenheugenis die van generatie op generatie waren overgenomen.
Ze kwamen hier al met hun ouders, zonder elkaar al te kennen, De drie Morianen was een begrip in het stadje. Nadine had wel eens gekscherend de opmerking gemaakt, 'wanneer nu eens de familiefoto's van het personeel ter tafel zouden komen.' Het stel wist van ieder personeelslid bijna de hele levensgeschiedenis. Vaste gasten dus en werden dan ook als zodanig behandeld. Deze avond was echter alles anders.
Volgens de etiquette, stapte Jacques als eerst binnen.
'Om de klappen op te vangen,' zoals Nadine dat ooit verwoordde.
De tussendeur werd ruw opengetrokken door een vrouw die, in een tissue snikkend, zich met lichtgebogen hoofd excuseerde en snel het terras op liep.
'We kunnen nog naar de Italiaan, misschien heeft de kok hier zijn dag niet,' grapte Jacques.
Hij kreeg een lichte duw in zijn rug van Nadine en samen stapten zij het restaurant binnen. Bij binnenkomst bemerkten ze beiden dat de sfeer anders was dan gewoonlijk. Ze werden op fluistertoon verwelkomd door de patron, die anders altijd zo luidruchtig op hen afkwam.
'Is er iets aan de hand, Joop?' vroeg Jacques aan de restauranteigenaar, met een ernstig gezicht.
'Greta, onze serveerster is overleden. Nu is zij hier op eigen verzoek opgebaard en vanavond is de condoleance, morgen wordt ze begraven.'
'Maar, waarom heb je dat niet gezegd bij mijn reservering?'
'Het was haar wens om alles zo te laten verlopen als andere dagen, Jacques. Kom maar binnen, ik heb een tafeltje voor jullie aan het raam.'
Het stel keek elkaar aan en Jacques gaf een knik met zijn hoofd richting uitgang toen de patron met hun jassen richting kapstok liep met hangende schouders.
'Ja, nu kunnen we natuurlijk niet meer weg hè. God nog an toe, Greta'
'Maar, opgebaard in het restaurant, dat kan toch niet? Hoe zou de Keuringsdienst van Waren wel niet reageren onder deze omstandigheden?'
Het gezicht van Nadine stond op teleurstelling en droefenis. Jacques echter zag de morbide humor er wel van in.
'Joop, schenk ons die Riesling uit 1998, op Greta.' Jacques kreeg een flinke schop onder tafel.
'Houd je een beetje in, het is geen feestje, Greta is dood.'
'Ja maar ze wilde dit toch, gewoon doorgaan,' zei Joop.
'Een beetje minder kan wel, doe maar gewoon. Trouwens, mijn honger is nu wel voor het grote deel verdwenen.'
Het was een komen en gaan van mensen die al dan niet 'iets' te maken hadden gehad met Greta.
Jacques zag bekenden en vroeg hen zich bij hun te voegen voor een glaasje. Of anderen, waaronder veel vaste gasten, die het stel kenden, kwamen fluisterend bijpraten over dit trieste voorval. Stoelen moesten worden bijgezet, nieuwe flessen wijn werden aangedragen en tafels aangeschoven.
De drie Morianen werd gesplitst door een drietal kamerschermen. Aan de ene kant de kist met Greta op een mobile koeltafel, haar man, kinderen en verdere familie en aan de andere kant, de tafel van Nadine en Jacques, waar steeds meer vaste gasten kwamen aanschuiven. Doublures van Greta liepen af en aan met wijn en stoelen, met brood en boter. Gerechten werden besteld, oesters, kreeft en mosselen.
De sfeer werd losser en voor de vijfde keer werd op Greta geproost. Gefluisterd werd er niet meer en de avond kreeg langzaamaan de sfeer terug, zoals Greta het altijd het liefst had gehad.
feedback van andere lezers- cehadebe
Toppie
remy: Dank je wel voor het lezen ?n de score natuurlijk. - Gaya
Wat een ontzettend leuk verhaal. Verrassend, humoristisch, heeft wat...leuk bedacht.
Waarom niet zo he? Gr.
remy: Dank Karin, dit was nu weer geen fictie, zucht. - Misty
Een geweldige manier van afscheid nemen.
remy: Heel veel dank voor het lezen misty! - thijl
Een waardig afscheid, meeslepend beschreven. En een sprekende titel.
Vrijblijvend tipje:
Houd je een beetje in (houd je ---> -t)
remy: Dank voor het compliment, en de tip
|
