|
< terug
In this World - deel 15
Een van mijn collega's gaat voorgoed weg. Na 14 jaar. Ze deelde me het nieuws vanochtend 'en passant' mee. Werk dichter bij huis gevonden, een droomkans om werk en gezin beter te combineren, geen verre verplaatsingen meer. De ochtendkoffie klotste nog in mijn maag toen dit bericht voor oprispingen van een totaal andere aard zorgde. Hoeveel mannen en vaders zouden hun gezin topprioriteit gegeven hebben? Legio zijn de gezinnen waar pa de grote, afwezige carrièremaker is en ma een dubbele dagtaak heeft. Geen haar op pa's hoofd dat droomt van werk onder de eigen kerktoren. Natuurlijk is de werkelijkheid veel kleurrijker en gevarieerder, maar toch. De emancipatorische reflex in de twintigste eeuw heeft niet alleen sappige vruchten afgeworpen, maar de vrouwen ook met een lange staart van venijn de eenentwintigste eeuw in geslingerd.
feedback van andere lezers- aquaangel
leuk stukje - erinneke
knap stukje al ben ik het niet met de inhoud eens, dit is niet de realiteit waarin ik ben opgegroeid... - Ghislaine
Dagelijkse realiteit waarin ik mezelf spiegel aan de man. Ik zit echt niet onder de kerketoren. - muis
De man die ooit huwt of samen gaat wonen met mij, zal een grote sukkelaar zijn ,vrees ik. Euh... kerketoren..waar is dat?:)
Een mooi stukje Louisaatje. Het afscheid van een collega waar je 14 jaar mee samengewerkt hebt bezorgt je een krop in de keel. Kan ik goed inkomen.
groetjes - ERWEE
Over inhoud en schrijftechniek niks dan goed.
ERWEE heeft daarnet vier spuitbussen gekocht in de strikt persoonlijke Colruyt. Van het merk Carolyn Plus Ontvetter.
Het plafond heeft een beurt nodig.
Euh, maar eerst de volgende lezen, tiens.
louisaatje: :-) - Henny
Het is inderdaad niet leuk als een fijne collega weg gaat. Tip: het is mooier om getallen onder de twintig voluit te schrijven
louisaatje: bedankt voor de tip, ik vergeet het telkens weer
|
