|
< terug
Memoires van een jonge dorpsmuzikant. Deel 6.
Jef Otten reed naar z'n huis, kwam twintig minuten later terug in uniform. Inmiddels waren er toch al meerdere mensen komen opdagen. Het vertrek kon worden aangevat. Nakomers zijn er altijd. In de aanloop van het vertrek ontstond er geäarzel en twijfel. Een paar enkelingen stelden zelfs voor niet naar Rekem te gaan.
Niet gaan kon niet. Henry Op 't Steen hakte met enige kordaatheid de knoop door met de woorden: "Kom jongens, we zijn weg." Zo gebeurde.
Met een half uur vertraging kwamen we in de buurtgemeente aan. Hier trof ik samen met mijn vriend Jo Vranken de nodige regelingen om het concert een zo goed mogelijk verloop te laten kennen. We spraken af een vijftal marsen te zullen spelen. Jo zou het proramma samenstellen en doorgeven aan de presentator. Zelf sprak ik een Rekemse muzikant aan, vriend en klasgenoot in de tromboneklas aan de muziekacademie. Hij wilde als vervanger graag mijn plaats innemen tijdens ons optreden. Aan Ivo had ik een prima vervanger in de trombonesectie.
Ik reed met Ivo langs z'n huis om daar z'n instrument te gaan ophalen. Terwijl dat zo gebeurde zou Jo er intussen voor zorgen dat onze drumband klaar zou staan, zodat we bij mijn terugkeer meteen van start konden gaan met ons ingekorte en aangepaste programma.
Samen met de drumband speelden we onder mijn leiding onze eerste mars. Het gehele optreden verliep vlot en geheel naar wens. Onze Rekemse vrienden toonden hun tevredenheid om onze aanwezigeid.
Ik wil hier niet de minste pluim op wiens hoed dan ook steken, maar ik ben ervan overtuigd, dat alhoewel er slechts die vijf marsen gespeeld werden, dit in deze periode een van de laatste goede concerten is geweest, verzorgd door de Koninklijke Harmonie Sint-Martinus.
Was het louter toeval, of wat dan ook, maar net toen we ons concert besloten en ik onze muzikanten liet rechtstaan om het aanwezige publiek te groeten als dank voor hun applaus, stapte de heer Otten de feesttent binnen.
Samen met Jo Vranken lichtte ik onze dirigent in over hetgene er gebeurd was, en hoe wij ons die namiddag geörganiseerd hadden om de klus te klaren.
Toch had de heer Otten nog aanmerkingen tegen het feit dat we in een of ander muziekstuk, met daarin een herhaling waarin een trombone- en trompetsolo, de reprise slechts eenmaal hadden gespeeld, met name: alleen de passage met de trompetsolo.
Was het echter niet zijn taak geweest om ons te bedanken voor ons werk?, maakte ik me als bedenking. En meer nog: was het zijn taak niet geweest zelf aanwezig te zijn op dit concert.
Of de nodige regelingen te treffen zodoende dat iedereen op elke positie geweten had waaraan we toe waren met betrekking tot dit optreden.
feedback van andere lezers- sabineluypaert
lijkt me ferm ongezondje hoor die Otten (shy-) of magk da niet zeggen ;), is makkelijk opmerkingen geven achteraf he, als iezelf zijn taak verzaakte
ERWEE: Zoiets ja. Verderop zal ook blijken waarom dat met de week ongezonder werd.
Zeer bedankt hoor! - muis
Wat een ezel die Otten! Of is hij gefrustreerd?
Goed neergeknald Erwee!
groetjes
ERWEE: Wel euuhhh, eigenlijk ga ik te veel verklappen als ik antwoord geef op die vraag. *hihi*
Zeer bedankt hoor! - Henny
Wat een oen! Ga naar het volgende deel.
ERWEE: Tja . . . alles leid tot iets, zeg maar.
Onder andere naar 7
|
