Volg ons op facebook
|
< terug
Ganzenveer en scheepskist
Het was nooit de bedoeling dat ik mee zou gaan op deze reis. Ik wilde alleen snuffelen aan het leer van mijn meesters boeken en een ganzenveer tussen de vellen perkament uit vissen. Maar het leer rook zo lekker en die veer zat zo diep, ik moest gewoon in de kist kroelen. Verleid door die ganzenveer kroop ik diep tussen de spullen, vond een plekje voor een dutje en werd wakker aan boord van deze bark, in mijn meesters scheepshut.
Mijn baas zat met een ganzenveer, mijn verleider, op perkament te krassen. Naast hem lag het boek met de naar kruiden en leer ruikende rug, dat hij van zijn vriend gekregen had. Ik maar loeren op het boek toen Dr. Henslow, de botanicus, zei:
"Dit moet je beslist lezen: Principes van de geologie, maar geloof niet alles wat er staat. Groet kapitein FitzRoy van me, hij zal blij zijn met jou als naturalist aan boord van de Beagle."
Meester Darwin draaide zich om toen ik uit de kist sprong.
"Zo verstekeling, ben je wakker? Gelukkig maar dat je je eigen kostje kunt vangen, anders ging je overboord. Je kunt mij gezelschap houden en straks mijn vondsten muisvrij houden. Verken je nieuwe thuis maar, voorlopig zitten we samen in deze schuit."
Toen ik uit de kist kwam voer De HMS Beagle weg uit Southampton, aan de twee grote masten stonden de zeilen bol en om me heen rook ik zout water. Geen kans voor een landkat om terug aan wal te komen, dus maakte ik er het beste van, zolang zou de reis vast niet duren. Dat was in 1831.
Nu luister ik naar mijn baas en probeer de ganzenveer te pakken, terwijl hij woorden mompelt die hij neerschrijft:
"Oktober 1836, bijna thuis…Weet je dat we al vijf jaar onderweg zijn, Snor? Ik heb veel gezien en geleerd, ik heb studiemateriaal voor jaren, bewijzen voor een nieuwe opvatting, maar men zal me nooit geloven."
Ik heb ook veel geleerd en vooral geroken. Mijn vacht is stug geworden van de zoute lucht, mij staart is ingekort en een oor gescheurd, maar ik heb leren lopen, klimmen, jagen en slapen in deze schommelende wereld. Er is geen scheepsrat veilig voor me en een dutje doe ik het liefst tussen de trossen touw in de buurt van de kombuis, genietend van de geur van teer, ongewassen zwetende mannen en etensdampen. Ik weet waar ik me moet verstoppen als de zee tekeer gaat en met hoge golven over het dek alles wat los zit meeneemt. Ook weet ik dat ik bij windstilte niet aan dek moet komen. Verveelde bemanning is geen prettig volk, mijn staart is doelwit voor messengooiers en het waterplenzen bij het dekschrobben is voor de scheepskat net zo gevaarlijk als een grote zeegolf.
Mijn meester ging bij elke haven aan land, bleef dagen weg. Ik bleef wijselijk aan boord, stel je voor dat ze zonder mij zouden wegvaren. Als Darwin terugkwam bracht hij allerlei vreemde dingen mee: dode vogeltjes en kleine dieren, versteende beenderen, botten en stapels volgeschreven perkament. In zijn hut ging hij dan tekenen en schrijven. Alle vondsten kregen een kaartje, werden bekeken, opgemeten, beschreven en ingepakt. Alles rook lekker, ik moest er met mijn neus bovenop zitten. Mijn hulp werd helaas niet op prijs gesteld. Toch jammer, ik had vast geweten op welk eiland welke vink thuishoorde, de meester vergat dat op zijn kaartjes te vermelden.
Ik verkende de wereld met mijn neus, van de verschillende havens van Zuid-Amerika, tot de stranden of rotskusten van De Falkland- of de Galapagoseilanden, Australië en Afrika, ik snoof de vochtige lucht van het oerwoud op en genoot van de geuren van de havens. Elke plaats rook anders en overal kwam ander voedsel aan boord, doordrenkt met de geur van plaatselijke kruiden en specerijen. Hemels voor een kattenneus.
De laatste weken lag mijn baas vaak in zijn kooi. Soms leek hij ziek, soms zat hij te denken en te mompelen:
"Ze verklaren me voor gek. Toch moet het zo in elkaar zitten, ik heb de bewijzen."
Dan haalde hij die dode vogeltjes tevoorschijn of bekeek de fossiele botten alsof er nog ergens een stukje vlees viel af te halen. En steeds maar krassen met die ganzenveer. Gauw zand strooien over de inkt en meteen weer verder als de inkt was opgedroogd.
Maar vandaag is alles anders, ik voel aan mijn snorharen dat er iets gaat gebeuren. Nou ja, ik zie het ook aan de kist waar ik mee aan boord kwam. Die staat midden in de hut en mijn baas heeft alles er in gestopt. De vinken, alle andere vondsten, alle perkament en de boeken.
Ik loer nog steeds op de ganzenveer, Darwin schrijft en mompelt.
…"FitzRoy's stormglas voorspelt mooi weer en vertoont een heldere vloeistof. Het heeft deze reis zijn nut bewezen, FitzRoy heeft de afleeskaart kunnen verfijnen. Eens zal het stormglas zeelui redden."
Ik zie het nut van dat stormglas niet, ik voel de hagel op mijn rug, mijn snorharen voelen het onweer, als ik nat word regent het en als er hoofddeksels door de lucht vliegen stormt het hard. Maar Darwin en kapitein FitzRoy kunnen er uren over praten. Dan staan ze naar wolken en golven te kijken, altijd bij de weerinstrumenten van de kapitein: een barometer, een thermometer en dat stormglas. Niet meer dan een vloeistof in een glazen buis en een stuk perkament met woorden, die FitzRoy opschreef: heldere vloeistof- mooi weer; troebele vloeistof met kleine kristallen- onweer; stijgende vlokken- storm.
"Dat was het, Snor. Het eind van de reis, het begin van een nieuw leven."
Mijn baas droogt de inkt, sluit het boek en legt het in de scheepskist. Als het deksel dicht zit gaat hij er op zitten, beweegt de ganzenveer heen en weer. Wil hij echt met me spelen? Ik bespring de veer, de baas lacht, laat de veer los en zegt:
"Voor al je hulp, speel maar lekker."
Eindelijk heb ik die ganzenveer. Blij blijf ik naast hem op de kist zitten wachten op wat er komen gaat, de veer in mijn bek.
feedback van andere lezers- cehadebe
Ik kom naast je zitten en wacht af, :)
puk: Dank je - erinneke
ik volg op de voet
puk: dank je
|
