|
< terug
telefooncel
U kent ze ongetwijfeld nog wel, telefooncellen. Tegenwoordig zijn ze uit het straatbeeld verdwenen, behalve in Engeland natuurlijk. Op de meeste treinstations en luchthavens vindt men nu nog wel van die plastic bolletjes, waar een telefoon onder hangt en waar men met creditcard kan bellen.
In mijn straat heeft op de hoek tot heel lang na de intrede van de mobile telefoon, een telefooncel gestaan, een appel-groene van KPN. Ik woon aan een haventje en ging er altijd vanuit, dat de cel was bedoeld voor de zeiljachteigenaren en de beheerders van schandalig grote motorjachten. Ergens in het achterhoofd vroeg ik mij altijd af, dat wanneer men over voldoende middelen kon beschikken om een dergelijke boot te kopen, een mobieltje er ook wel af zou kunnen.
Steevast waterde mijn hond zijn ochtendurine tegen de zijkant van de telefooncel. Zonder nadenken liet ik dit gebeuren, ik was immers zelf nog maar half wakker. Dit ritueel herhaalde zich iedere ochtend, jaren achtereen om half acht.
Om een reden die me volledig is ontgaan, waren mijn hond en ik op een woensdagochtend iets later, zo tegen achten. Werkers van de gemeentelijke plantsoenendienst stonden leunend op de steel van hun hark een sigaret te roken. De hond deed zijn opgehouden behoefte met een suffe blik in zijn ogen tegen de cel en ik stond wakker te worden, geholpen door een straffe zuidwester.
'Hee, gaat het een beetje?' hoorde ik een van de groenwerkers roepen. Het was duidelijk in mijn richting, want om mij heen waren verder geen uitlaters aanwezig.
'Mwa, 'k geloof het wel,' antwoordde ik terug.
'Opsodemieteren met die pleurishond,' werd er aan toegevoegd.
Verbouwereerd liepen we verder en samen keken we verbaasd om naar de luie groenwerkers.
Omdat ik alleen woon, praat ik tegen mijn hond als tegen een volwassen mens.
'Wat was dat nu in hemelsnaam?' Mijn hond beantwoorde me met een paar kwispels en ging in het perk door zijn hurken voor verdere ontlasting. Het zat me niet lekker en draaide me tegen de vastgeroeste gewoonte in, terug om een discussie aan te gaan met de lieden van de groenvoorziening.
'Mag ik u vragen waarom u zo geïrriteerd reageerde op het doen en laten van mijn hond?' Een van de mannen zei me dat de telefooncel al sinds jaar en dag werd bewoond door een van hun collega's. En dat hij bij hen klaagde over de stank van urine.
'O, maar dan begrijp ik het, natuurlijk zal ik er in het vervolg rekening mee houden. Maar als ik vragen mag, hoe doet hij dat dan met douchen en kledingwassen?'
'Dat doet ie op het toilet van de jachthaven.'
De enige overgebleven telefooncel in mijn kleine stad, was dus bedoeld om onderdak te bieden aan iemand die zich niet meer kon veroorloven. In de nacht van woensdag op donderdag, heb ik een fles jenever voor 'zijn' deur gezet, ter genoegdoening voor al de pis van mijn hond. De telefooncel is drie jaar geleden afgebroken, nadat een advertentie in de plaatselijke krant had gestaan.
Heden is van ons heengegaan
Onze zeer gewaardeerde collega
Willem Marinus Oudesluijs
Liever geen bloemen,
geen bezoek aan huis
feedback van andere lezers- ERWEE
Mooi verhaal, prima verteld, technisch goed neergezet.
Even dit:
men met creditcard
remy: Veel dank ERWEE!! - erinneke
graag gelezen, zit goed in elkaar
remy: Dank voor het lezen!! - cehadebe
alweer een goeie!
remy: Veel dank voor het lezen C!! - Gaya
Een leuk, verrassend met humor. Leest vlot. Ben het met erinneke eens. Alles klopt.
Tis je tweede verhaal over 'hemelen' ... je bent helemaal in de mood
Gr.
remy: veel dank voor het lezen K. ?n de score natuurlijk.
gr. - Theo_Roosen
Weet ik te waarderen Mooi verhaaltje. Ook technisch goed onderbouwd. Theo.
remy: Dank voor de complimenten! - thijl
Prima verteld.
remy: Heel veel dank Thijl!! - Henny
Vooral die zin: geen bezoek aan huis vond ik heel sterk. Heel goed verhaal. Trouwens, bij ons staat er nog een verder in de laan en twee op het pleintje tegenover mijn schoonmoeder, ze zijn er nog wel.
remy: veel dank voor het lezen Henny!! - muis
Prachtig verteld:)
groetjes
remy: Veel dank voor het lezen!
|
