|
< terug
Het feest deel twaalf. De sprong.
De sprong.
"Elf we gaan het wagen!"
"Ja Rob, dat gaan we doen!"
"Dagpauwoog? Denk je dat je onze emoties aankunt?"
"Elf en Rob, jullie weten waarvoor ik het doe!"
Ik keek Elf in de ogen en voelde de warmte van Dagpauwoog. Ze had geleerd onze gevoelens te begrijpen. Tot op zekere hoogte. Af en toe verloor ze Elf en mij maar dan gaf ze dat aan. Dat kon ze in het begin niet. We waren tijdens de reis erg veel dichter bij elkaar gekomen, alle drie. Dagpauwoog had de haard aangemaakt en buiten viel de sneeuw. Een herinnering aan vroeger. Wij zaten voor de haard. Een drankje binnen handbereik. Een soort stilte voor de storm. Dagpauwoog had alle zeilen bijgezet en we naderden het punt in de ruimte, tussen de twee stelsels, waarvandaan we zouden vertrekken. We hadden voor ons tijdsgevoel nog een nacht te gaan. Ik durfde Elf niet aan te raken maar zij was me voor. Ik voelde haar hand op mijn arm. Toen ik wakker werd lag haar hoofd op mijn arm. Even bleef ik liggen en voelde de gedachten van Dagpauwoog langzaam opkomen. Voorzichtig maakte ik Elf wakker met een zoen op haar hoofd.
"We zijn op het vertrekpunt aangekomen Elf."
Ze keek me nog slaperig aan. Maar ik zag in haar ogen dat ze snel wakker werd.
"Rob?"
"Ja?"
"Is er iets te eten?"
"Waar je aan denkt, je bent net wakker meid. Maar goed, ik ga al."
Dit keer was Dagpauwoog mij voor en stond de tafel gedekt met broodjes, koffie en fruitsla. Ik hoorde het bad al lopen.
"Dagpauwoog, dat bad had ook in een keer vol gekund." plaagde ik.
Ik voelde dat ze ons die nacht even niet had kunnen volgen maar ze was er weer helemaal bij. Het bad en het ontbijt waren heerlijk.
De test was vreemd maar goed gelukt. We zouden de sprong maken, ik voelde Dagpauwoog in mijn hoofd, niet onzeker, en ook niet bang, een ander soort emotie.
"Ik besta al zo lang, vlinders zijn er al van voor het ontstaan van het heelal, angst en onzekerheid ken ik niet, maar mijn gevoelens gaan naar jou en Rob uit. Ik besef nu dat jullie er korter zullen zijn dan ik, dat ik jullie zal zien ouder worden en uiteindelijk weggaan. En ik voel pijn als ik me dat realiseer."
Even weet ik niet wat te zeggen.
"Ik wil je ook niet missen." fluister ik dan.
Rob kijkt naar me, en antwoordt
"Ik wil je ook niet kwijt hoor, en dat hoeft ook niet, we redden het wel samen."
Stil peuzel ik het laatste rozijnenbroodje op. Rob is net zo stil als ik, we begrijpen elkaar ook wel zonder woorden. We waren gearriveerd.
"Dagpauwoog, nu je vleugeltips laten reiken tot nabij de twee zwarte gaten."
"Rob dat heb ik gedaan. Het gelukkige stelsel is er niet blij mee maar het helpt wel."
"Daar had ik op gehoopt Dagpauwoog. Elf en ik zullen onze sterkste emoties opwekken en als het gelukkige stelsel het bijna niet meer aankan maak je de sprong!"
Ik keek Elf aan en voelde een eindeloos verlangen samen met een eindeloos verdriet. In mezelf voelde ik herinneringen en de tranen kwamen spontaan. Het tegenstelsel reageerde onmiddellijk.
"We zijn er, het is tijd om te sprong te wagen." Dagpauwoog is ineens vastberaden nu.
"Spring Dagpauwoog, spring!" roepen Rob en ik in koor.
Een caleidoscoop van kleuren, smaken en geuren wervelt door mijn hoofd, de herinneringen aan een volledig leven, momenten samen en alleen. Storm, als de emoties van Rob zich bij de mijne voegen en net als ik denk dat ik er niets meer bij kan hebben, voegt Dagpauwoog zich bij ons. Het vredig stelsel siddert en haar tegenpool trekt aan ons. Dagpauwoog klapt haar vleugels dicht. Gevoelens vloeiden ineen, gedachten zijn verder dan de werkelijkheid. Dit is meer dan passie, meer dan een mens ooit zal beleven. Een achtbaan zonder weerga. Alle lust ver te boven. En op het hoogtepunt valt de stilte als langzaam openende vleugels. Ineens is het rustig in mijn hoofd, Dagpauwoog stuurt onze emoties en gedachten, alles wordt geordend en voor het eerst zie ik helder waar ik vandaan kom en waar ik heen wil gaan met mijn leven. Een ongekende rust komt over mij, ik voel vrede en aanvaarding.
"We zijn er, het is gelukt!" voel ik Dagpauwoog jubelend.
Rob kijkt. Ik kijk terug. En knipoog.
Ik voelde me diep verdrietig en reuze blij tegelijk met de gedachten van Dagpauwoog en Elf. En dan zonder waarschuwing de gedachten van Huisgeest en Schip. Ik keek Elf aan. Ze knipoogde op haar specifieke manier.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Kijkt met genoegen uit naar het vervolg.
Rob: Dat ga je meemaken. - thijl
Uitstekend.
Rob: Nu nog het laatste deel, dan een jaar uitwerken en dan is het een boek.
|
