Volg ons op facebook
|
< terug
D-day
"Laat hem toch gaan," zei Luca, 'Laat los, hij verdient je gewoonweg niet!"
Camelia hing in haar chaise longue te treuren. Haar ogen waren rood en opgezwollen.
"Het lukt me niet," snikte ze, "ik zit me suf te denken. Wat bindt me eigenlijk nog aan Dante? Niets dan lijden."
"Probeer het te zien als een les die je moet leren," troostte Luca haar.
"Een les?" riep Camelia snotterend, "Heb ik dan iets fout gedaan?"
"Wat ik bedoel is dat je deze situatie positief kan ombuigen voor jezelf naar de toekomst toe," antwoordde Luca op een rustige toon. "Je hebt alles gedaan wat in je mogelijkheden lag om het contact met Dante niet te verliezen. Al je energie erin gepompt. Martel jezelf nu niet langer. Misschien is Dante nu eenmaal oppervlakkig van inborst, dat kan toch? Of misschien heeft hij het er zelf ook moeilijk mee en lijkt 'geen contact' voor hem de beste oplossing."
Camelia weende.
"Het doet zo'n pijn, Luca. Het voelt net alsof ik dood ga, mijn hele lichaam doet pijn," kreunde ze.
Luca ging naast haar zitten en nam haar hand in de hare.
"Je komt er heus wel doorheen. Er zijn zoveel mensen in je omgeving die voor je klaarstaan, alleen... je ziet ze niet."
"Oh ja? Zie jij hier iemand dan?" vroeg ze pinnig, "Buiten jezelf?"
"Je laat ook niemand toe!" riep Luca boos, "Je sluit je helemaal af van de buitenwereld. Het wordt tijd dat je vanachter je torenhoge muur vandaan komt!"
Ze sprong rechtop en begon aan Camelia's bureau een berg papieren te schikken.
"Is dit normaal?" vroeg ze terwijl ze naar de stapel wees, "Wat een troep! Zo ken ik je niet. Je bent altijd zo bang om niets terug te vinden en kijk... Straks kom je echt in de problemen door dat gepieker over Dante. Is hij dat dan waard?"
Luca merkte dat Camelia wegkroop. Ze slikte en ging kalm verder, "Vind je het trouwens eerlijk ten opzichte van diegenen die wel om je geven? Of is Dante, de man die duidelijk geen tijd voor je vindt, nog het enige wat telt in je leven?"
Camelia veegde haar tranen weg en gaapte Luca geschrokken aan. Ze was sprakeloos.
"Je hebt gelijk," zei ze na een poos, "Neem het van me aan, ik begrijp ook niet wat ik nog van Dante wil."
"Daar zeg je het al," pikte Luca in, "jij wil iets van hem en het is overduidelijk dat hij nu net niets wil."
Ze zweeg even en vervolgde toen, "Eerlijk gezegd Camelia, vind je het niet een beetje egoďstisch van je om te verlangen dat hij reageert zoals jij dat wil?"
Het werd muisstil.
"Waarschijnlijk heeft Dante je iets gegeven waar je nood aan had, op een cruciaal moment. Iets wat je heel erg miste en vice versa," ging Luca verder. "Dat wil niet zeggen dat hij je daarom belangrijk vindt. Jij vindt hem belangrijk. Dante lag op je pad en jij op het zijne. Passanten in elkaars leven en verder, verder niets," concludeerde ze, "meer moet je er niet achter zoeken."
Camelia bekeek haar vijandig. Haar houding liet veronderstellen dat ze ging uitbarsten als een vulkaan. Onrustig bewoog ze op de zetel, balde haar vuisten en beet op haar onderlip. Alle woede, alle onderdrukte emoties en onmacht stonden te popelen om uitgespuugd te worden. Recht in Luca's gezicht.
Luca draaide zich om. Ze kon het niet langer aanzien. Camelia's worsteling met zichzelf, met hetgeen ze haar net gezegd had, met de hele wereld. Ze voelde hoe haar ogen als priemen in haar rug peuterden. Zo van: "Kijk me aan Luca," en "Mooie vriendin ben je van me," en "Heb ik nog geen pijn genoeg."
"Hij voelt meer voor me," schreeuwde Camelia verwijtend.
"Dat is mogelijk maar hij heeft zijn keuze gemaakt," verduidelijkte Luca voor haar. "Er komt een tijd waarop je ook iets mag terug verwachten, Camelia. Een tijd waarop jij je moet laten voeden. Anders verhonger je en ga je een pijnlijke dood tegemoet."
Camelia stond op en rende huilend naar haar slaapkamer. "Je vindt de voordeur wel!" riep ze Luca nog toe.
Het appartement was een puinhoop.
Camelia liet alles slingeren. Etensresten, broeken en sokken, papieren, enfin alles wat kon slingeren had de vrijheid te leven waar het terecht kwam. "Allemaal bijzaak," vond ze.
Ze had zich ziek gemeld. Zo kon ze niet werken. Het slorpte haar tijd op én er was geen tijd meer. Geen tijd om dingen te verwerken, geen tijd voor haarzelf en vooral geen tijd meer om aan Dante te denken.
Al meer dan een week had ze zich opgesloten. Afgesloten of ingesloten, whatever.
Het woordspelletje van Luca had haar uit balans gebracht. Het leek allemaal zo 'simpel', vond ze. Zo simpel zat het leven toch niet in elkaar? Of wel? Zo simpel was Luca niet.
Ze dacht na.
Al haar pogingen om Dante te contacteren, te spreken, te zien, allemaal vruchteloos. Ze werden keer op keer met de grond gelijk gemaakt. Haar mails bleven onbeantwoord. Hij stuurde zijn kat op feestjes enzovoort, enzovoort.
Iedere morgen, bij het ontwaken al, dacht ze aan Dante. Elke avond hetzelfde patroon. "Waarom Dante? Waarom doe je dit?" Al die vragen.
Camelia was moe. Emotioneel verstrikt. Als een gevangene zat ze vastgeketend aan Dante. Het scheurde haar in duizend flarden. Dagelijks borrelde er, binnenin, een gevoel. Het gleed vanuit haar maag opwaarts naar haar hart en stak, stak en stak. De pijn bleef hangen en kronkelde richtingloos. Na een tijdje stroomde het als hete lava naar haar strot waar het bleef puffen en sudderen. Het deed haar kokhalzen.
"GENOEG!" Camelia schreeuwde het uit, "IK HEB GENOEG GESLIKT!"
Weer dacht ze na.
"Duidelijkheid scheppen, Camelia," dacht ze hardop.
Wat precies moest ze achterlaten om verder te kunnen met haar leven zonder Dante? Was hetgeen ze achterliet iets prettigs? Iets wat haar vreugde schonk? Of moest ze eindelijk afrekenen met een situatie die haar ziek maakte én ongelukkig? Ze probeerde achterom te kijken. Naar de weg die ze tot hiertoe bewandeld had. "Is dit de weg die je verder wil zetten, Camelia? Is dit wat je wil?" vroeg ze zichzelf weer luidop af.
Aanvankelijk hield ze vast aan de leuke momenten, de lach en die lieve Dante. Zijn geflirt maar dan die pijn. Ze voelde de pijn weer. Ze kokhalsde.
Dat is duidelijk, dacht ze bij zichzelf, nee, dit wil niemand.
De leuke momenten met Dante bleken in de minderheid te zijn. Het waren momenten uit een ver verleden. Wat nog restte was... was... Camelia's tranen rolden over wangen. Ze gilde zachtjes, snikte hevig. Ze grabbelde een kussen uit de zetel en hield het dicht tegen haar aan. "Er blijft helemaal niets van over!" stelde ze verscheurd vast.
De confrontatie klutste haar hele denken door mekaar. Op minder dan een half uur tijd was ze tot een inzicht gekomen dat ze al veel langer had kunnen zien. Tenminste, als ze niet zo met Dante begaan was geweest maar meer met zichzelf. Het deed pijn en ze twijfelde. Kon ze die deur sluiten die ze voor Dante altijd op een kier had laten staan?
Denk goed na, Camelia, gonsde het door haar hoofd, er is geen weg meer terug.
Ze lachte met zichzelf.
Tot hiertoe had Dante het contact van zijn kant gewoonweg laten doodbloeden. Het betekende niets voor hem. Camelia, op haar beurt, hield het in leven. Ze gaf het voeding. Het was allemaal zo vermoeiend op de duur, zo energieslopend.
"Er komt een tijd waarop je ook iets mag terug verwachten, Camelia. Een tijd waarop jij je moet laten voeden. Anders verhonger je en ga je een pijnlijke dood tegemoet," hoorde ze Luca nog zeggen.
Camelia glimlachte tussen de tranen door, "Ik laat je gaan, Dante. Tot ziens, misschien."
feedback van andere lezers- erinneke
mooi
Monalisa: Bedankt erinneke! - thijl
Goed geschreven dialoog in het begin. En mooi omschreven innerlijke worstelingen. Het onderwerp is niet iets wat mij direct aanspreekt, maar je manier van schrijven is goed doortimmerd en dat maakt voor mij toch zeker 75% uit van het genieten van een verhaal.
Vrijblijvende tipjes en suggesties:
-hij verdient je gewoonweg niet!" (d=t, want tegenwoordige tijd van de persoonsvorm)
-Camelia schreeuwde het (+u)
-Ze kokhalsde. (z=s)
-Dat is duidelijk, dacht ze bij zichzelf, nee, dit wil niemand. (- de aanhalingstekens, gedachten worden niet als spraak genoteerd.)
- Voor en na een beletselteken (...) hoort een spatie. En je gebruikt er erg veel, dat veroorzaakt af en toe een horten en stoten tijdens het lezen.
Monalisa: Ik heb je suggesties meteen toegepast. Wou gisteren t? snel nog een verhaal schrijven. Bedankt voor je waardevolle reactie! - freke
ik volg spontaan de twee bovenstaande reacties, over het schrijftechnische vaan verhalen weet ik zo goed als niks, daar kan ik dus niks over zeggen, maar inhoudelijk vind ik het uitstekend en prima geschreven
ggreetzz, fréke
Monalisa: Bedankt freke voor je fijne feedback!
|
