|
< terug
Indigestie (deel 1)
"How exciting! It's great, absolutely fantastic!"
De oudere Amerikaan maakte een armzwaai en ging daarbij lichtjes door de knieën. Omringenden gingen enkele passen terug om te voorkomen dat ze zijn sigaar, die hij onhandig vasthield, in het gezicht kregen.
Vooral Chinezen en Amerikanen konden jaarlijks tot het gros belangstellenden gerekend worden. Ze stonden wantrouwig voor een gewaagd werk van een nog onbekende schilder. Luidruchtig werd er gediscussieerd over de vraag of het al dan niet kunst genoemd mocht worden; of het met dit werk niet de verkeerde kant opging. Het schilderij 'Democratische Tranen' hing ondersteboven. Aan de bestaande fijne ketting hingen handboeien die met een nog bredere ketting bevestigd zaten aan het frame. Op het doek zaten zware vishaken her en der vastgeprikt. Een jonge kerel zat het geheel vanop de grond met bewondering in zich op te nemen. Bewegingloos nam hij elk detail onder de loep. Enkel een bruuske beweging, af en toe, schuinwaarts met zijn hoofd omdat zijn lange, blauwe bles hem het zicht belette.
"Wat een magnifiek idee om onze jonge talenten op deze originele manier voor te stellen!" krijste mevrouw Klaas.
Ze was de echtgenote van één of ander hoog aangeschreven, notabel heerschap. Iedereen kende haar en zij kende iedereen. Ze draaide zich om, zag David en kwam op hem toegestormd. Onderweg botste ze met haar forse postuur tegen een Amerikaan die net van zijn glas champagne nipte. Met een pruilmond zei ze, "Ekskoes mie, sir," en liep verder.
"David, jongen, dat heb je weer prima voor mekaar gekregen," krijste ze weer en gaf hem het daarbijbehorende schouderklopje.
"Een samensmelting van de gevestigde orde met wat ons nog te wachten staat. Bravo! Bravo!"
Ze sloeg beide handen aan het hoofd waarbij haar beide pinken tussen de lippen belandden. Haar ogen legden een blijgeestige nadruk op haar persoonlijke vaststelling, "En toch zo gescheiden, hè?" Ze keerde zich om naar enkele dames die het met haar eens waren en al krijsend verdween ze met haar aanhang, dieper het labyrint in.
Anne drong zich tussen een groepje Chinese bezoekers door tot bij David.
"Zin om vanavond iets bij me thuis te drinken?" polste ze lacherig.
David keek haar aandachtig aan. Een lichtblauwe oogschaduw en een bescheiden lippenstift gaven haar een ongekende uitstraling.
"Ik kan je ook iets kleins te eten klaarmaken als je dat wil," polste ze weer.
"Waarom niet, het lijkt me meteen de ideale gelegenheid om met Peter kennis te maken."
"Dan zie ik je straks wel," zei Anne goedgemutst terwijl ze heupwiegend de bezoekers terug tegemoet liep.
Het kostte David moeite om Anne aan te kijken en als hij dan al keek, was het dan met zijn goede of met zijn boze oog? Het was hem meteen opgevallen, gisteren had ze er compleet anders uitgezien. In de oren van de anders zo sober uitziende Anne slingerden nu grote metaalkleurige ringen op haar stappen heen en weer. Een kersrode jurk kleefde als kauwgum rond haar slanke lichaam en accentueerde elke vorm uitdagend. Op haar opvallend rechte borsten woekerden tientallen ogen als hardnekkige mossen die zich heel geleidelijk vastzogen. Ja, haar hele houding was anders, vond hij.
Rechts van hem herkende David het meest gangbare scenario. Twee heren in een keurig maatpak oordeelden over een werk als hing hun leven ervan af.
Zijn ogen speurden de ruimte af. Hij bleef een tijdlang stilstaan en liet zijn gedachten onbewust afdwalen naar wat de avond hem zou bijbrengen. Er zou wellicht nog veel over 'haar' Peter gesproken worden. Waar de meesten voldoening schonken aan het eindeloos copiëren van verhalen rond mensen, besefte hij dat hij goed fout zat als hij zich daar zelf bij kon rekenen. Dus hield hij het bij enkele fysieke vooroordelen: flink gezet, woeste, verwarde haren en net zoals Anne, uitermate slordig.
feedback van andere lezers- muis
Volgens mij een integrerend kunstwerk! Wat is kunst? Een discussie die maar al te graag gevoerd wordt
groetjes
Monalisa: Inderdaad, bedankt muis! - jbrouns
Ik heb even moeten wennen aan uw stijl, ge trommelt enkele personages op zonder veel uitleg te geven waardoor het enerzijds ietwat chaotisch overkomt, anderzijds vragen oproept. Na een tweede keer lezen begint het me werkelijk aan te staan, dus op naar het tweede deel. En oh ja, er schuilen enkele zeer mooie zinnen in het geheel. Gr.
Monalisa: Bedankt! Soms moet ik ook wennen aan mijn stijl... die kan al eens veranderen van dag tot dag ;) - cehadebe
Nu ben ik bij 1 begonnen, ook fijn om te lezen
Monalisa: Bedankt! - Vansion
Vier delen gelezen en dit eerste deel eruit gepikt. Over het geheel kan ik nu nog niks zeggen ... maar dit suggestieve en fijnzinnige fragment leert me dat je de verteltaal met dat ietsje meer machtig bent.
Monalisa: Bedankt voor je fijne reactie!
|
