|
< terug
Een zondag ergens in juli
Wanneer ik door mijn geboortedorp fiets snuif ik alle geuren van toen op, ik zie de bakkerij/ snoepwinkel die er vervallen bijstaat en waar ik bijna elke dag kwam om me een kleinigheid van snoep te kopen, ik weet nog precies hoe alles er vanbinnen uitzag. Het huis van mijn grootouders heeft een dusdanige transformatie ondergaan dat ik het bijna niet meer herken maar in mijn gedachten loop ik het café binnen waar de gebarsten mozaïekvloer me nog het sterkst voor de geest komt, het kleine winkeltje naast het café had iets schattigs, iets petieterig klein.
Wanneer ik uitkijk over de groene kouters en ik zie de kerktoren boven dit alles uitpieken ben ik onmiddellijk 35 jaar jonger, ik zie me nog wekelijks naar de mis gaan op zondagmorgen samen met broer en zussen. Ik kom voorbij kleine huizen die destijds zoveel groter leken, het kerkhof lonkt naar me en nodigt me uit een kijkje te gaan nemen naar het graf van mijn grootmoeder, ze wordt deze herfst ontgraven na er 20 jaar te hebben doorgebracht en alles zal voor altijd uitgewist worden.
Wanneer ik voorbij het huis kom van mijn neef's grootmoeder proef ik de halfoogst appelen nog, het waren kleine zoete gele appeltjes en waren bij honderden voorradig, dagen, maanden heb ik hier doorgebracht toen ik nog niet wist hoe groot deze aarde wel was, dit was mijn kleine oase in een grootse wereld.
De grote plas waar we van smorgens tot avonds waren om er de meest verschillende vissoorten naar boven te halen doet me stilvallen, grote palingen zo groot als volwassen slangen hebben we hier bekampt, hun scherpe tanden ontweken en ze daarna in een wurggreep genomen en ze met gesloten ogen ze naar een andere wereld geholpen onder toezicht van onze makkers die op een veilige afstand bleven.
Het vervallen huis van mijn grootouders langs moeders kant doet me zwijgen, ik zie ons nog op het duivenkot naar boven klimmen om daar onze eerste zelfgerolde sigaretten te roken om daarna doodziek naar beneden te komen, ik proef als het ware nog de veel te zware tabak. Ik zie de contouren van het bakhuis nog in de grond staan, ook de schuur waar mijn grootvader zijn voorraad hout voor de winter lag ik kan me de geur nog perfect voor de geest halen.
Zelfs de slechte kasseiweg ligt er nog waarlangs ik op regenachtige dagen liep te dromen van wat later komen ging, ik liep me destijds ook al af te vragen wat er van me zou worden. De boodschappen werden door mij gedaan en ik was een bijna dagelijkse klant in de kleine winkel van twee zussen, twee oude vrijsters, de oudste Henriette en Jeanne de jongste.
Het lijkt erop of vandaag was een dag van herinneringen, van terug in de tijd te worden geslingerd en op regelmatige tijdstippen stop ik mijn stalen ros en blijf even stilstaan bij al dit moois waar ik me nog zo goed in herken, ik ben bijna zeker dat ik dit aan niemand kan verklaren hoe het komt dat ik zo'n sterke band heb met mijn geboortedorp.
Ik was het kleine ventje dat uiterst verwend werd door mijn grootouders, ik weet nog hoe ze rond mij draaiden om me te bedienen op mijn wenken, iets wat ik thuis zeker niet gewoon was.
Nu ik dit alles op papier aan het zetten ben voel ik nog steeds de zindering van deze toch heel speciale dag, misschien weer een dromerige dag zoals zoveel voorgaande.
feedback van andere lezers- cehadebe
Die terugblikken vind ik altijd fijn, ook deze.
Kleine bemoeienis:... mijn neef zijn grootmoeder.. zou ook kunnen ...van de grootmoeder van mijn neef.. of mijn neef's grootmoeder. Verder lof
roggemanj: Hey thanks voor je reactie , de kleine verbetering is ondertussen al gebeurd. Groetjes, Johan - Ghislaine
Een andere meer privékijk op onze schrijver.
roggemanj: Hey :-) h??l graag gedaan hoor en bedankt voor je fijne reactie. Groetjes, Johan - SabineLuypaert
ik vind dit een zalige zindering om te bemijmeren (smile)
roggemanj: Thanks Sabine..
|
