|
< terug
hoofdpijn
Wat zou het onze cellen zo ver hebben gedreven om in zo'n grote kolonie samen te gaan hokken?
Is het zoals de aantrekkingskracht van de stad?
Allen verzamelen op één punt, alles dichtbij, individuen rond ons heen die hetzelfde kunnen voelen en denken.
Bescherming tegen de angst van de uitgestrektheid en de frisse vrijheid met een snijdende bries van over verre vlakten.
Het wegnemen van onzekerheid van voeding, onderdak, dicht bij de bron van noden, of de bron naar ons allen toegebracht. Want wij zijn met velen en het maakt een verschil als wij niet gevoed worden, als onze noden niet worden geledigd.
Ze zouden het voelen.
Met hoe meer we zijn, hoe luider onze stem.
Van op hun troon kijken ze op ons neer.
Ze zien geen individu maar een cluster dat werkt als raders in elkaar geslagen, geolied, hier en daar met opvulsel, aan elkaar gelast, gelijmd in een omhulsel gestoken.
Groeiend, slijtend, heropbouwend en met verkrotting.
Wat zou het hen kunnen schelen of het als een kaartenhuisje ineen stuikt en alle delen worden weer apart?
Was het niet dat het hen pijn doet wanneer er iets dreigt fout te lopen, een waarschuwingschot voor erger.
De pijn redt hen, toch voor een tijd.
Anders zouden ze niet weten dat we hen in stand houden.
Misschien kunnen ze wel zonder enkele van ons, maar het verschil is er en zal vroeg of laat blijken. Een rimpel, een langere recuperatietijd, meer opvulsel minder degelijke bedrading, behuizing, onderstutting.
Alarmen gaan af, pijn geeft geboorte of teloorgang aan.
Ze grijpen in als hun arm slaapt, hun kloppende ingewanden samentrekken.
Niet altijd de juiste keuze, maar een keuze wordt gemaakt om de oorverdovende pijn te stillen.
Ze worden verplicht om iets te doen voor hen waarvoor ze niet geven, waardoor zij hun eigen bestaan niet in het gedrang brengen.
Samen zijn we egoïst en vormen we dit individu, voorgezeten door de troon, met veiligheden verbonden met alle onderdelen.
Als die veiligheden wegvallen en het systeem wordt onderbroken, vervallen ze in roekeloosheid. Onwetendheid, terwijl de grond onder hen wegbrokkelt.
Ze verliezen hun voeling met ons, wij die hen in stand houden.
Vergeten ons te voeden, te laven, te koesteren.
De dwingende pijn is onbestaande en het geweten is er nooit geweest.
Eén voor één zouden we afsterven en de cluster valt uiteen, sommigen zouden zich herinneren om het alleen te redden en de gemeeschap verlaten om solitair verder te leven en in eigen behoeften te voorzien.
Of met een minieme kans terug deel te worden van een andere cluster.
Zichzelf afleggen om samen een individu te worden.
Een individu met zijn eigen taak, zijn eigen leven, niet wetend of het wordt voorgezeten, of gestuurd om het hart te doen kloppen en het brein te voeden.
De stad bruist.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
hmmm jammie, diet heb ik graag gesmaakt. een leuke andere kijk (smile)
poivrevert: bedankt Sabine om de tijd te nemen om het door te lezen, het vraagt een beetje tijd :)
ben blij dat je het kon smaken - Gaya
Een hele kluif, ik heb het wel twee keer moeten lezen zeg ik eerlijk...knap gedaan.
Gr.
poivrevert: bedankt Gaya om er de tijd voor te nemen, ik weet dat het niet evident is. - muis
Een verhaal dat je meerdere malen moet lezen.
Vlot neergepend met een goed idee
groetjes
poivrevert: ik hou wel van meerdere laagjes, maar dat maakt het niet makkelijker voor de lezer. dus zeker bedankt om te lezen!
|
