|
< terug
Het gevecht tegen de draak
Terwijl de muziek dwars door mijn lichaam ruist wordt ik bang..ik voel heel sterk hoe wantrouwig ik geworden ben door het allerlelijkste wat er bestaat in het mensdom…achterdocht is de naam van het beest dat in me leeft, ik ben als de dood voor teleurstellingen, kwetsuren..
Zal ik ooit nog normaal kunnen functioneren, zal ik ooit nog kunnen liefhebben met gans mijn hart, zal ik me ooit nog kunnen geven aan iemand..ik voel me in een diepe zee en hoe hard ik ook spartel, ik ga kopje onder, ik word de duisternis ingesleurd..mijn twijfels achterna.. de muziek speelt hier een grote rol op mij terwijl ik het bliksemsnel tikken hoor van mijn vingers op het klavier.
Moest ik kunnen ik zou een gif innemen om het beest in mij te doden…ik wil alle smarten ondergaan opdat ik verlost zou zijn..ik voel me zweven in een onmetelijke ruimte..geen vaste voet meer..de draak binnenin mij gaat wild tekeer, hij voelt dat hij vrij spel heeft, ik geen verweer heb tegen zijn destructieve krachten, gewillig laat ik me meeslepen..ik laat een spoor van donkere bloeddruppels achter..
Ik ben binnenin misvormd geraakt door de omstandigheden, de wonden opgelopen door de prikkeldraad zijn grotendeels genezen maar mijn hart blijft onregelmatig slaan, zal ik de gebeurtenissen ooit kunnen achter me laten…zal ik ooit terug ongeremd kunnen lachen..ik weet dat de tijd dringt, ik geen zeeën van tijd meer voor me heb. Waar is mijn helpende hand..ik wou dat ik sterker was.
feedback van andere lezers- Vansion
die donkere bloeddruppels vind ik wat overdreven
je hebt het schrijven echt in je
dit klinkt heel authentiek
dit is een soort mijmering - en heeft weinig om het lijf
maar in een verhaal- context zou het perfect staan
soms vermoed ik dat je rechtsreeks uit je hart schrijft - dat mag natuurlijk - maar naar mijn ervaring is dan de tijd nog niet echt rijp om iets 'nieuws' te scheppen - daar is wat meer afstand voor nodig.
roggemanj: bedankt voor deze wijzae raad
|
