Volg ons op facebook
|
< terug
Eradi en het land van Millo: Hfst.5(b): 'Het Donkere Woud'
De volgende ochtend. Het woud gaf geen kik. Eradi werd wakker van de ongewone stilte. Dit klopte niet. In het klooster kon Eradi zelfs geluiden horen van het bos buiten de stad.
Waar bleef het geluid van de vogels, de uil, het geritsel van de bladeren? Een nijpend gevoel overmande Eradi. Geen angst, geen eng gevoel, slechts nijpend voor wat komen zal. Het leek wel of zijn lichaam hem wilde zeggen: 'Pas op, jongen, voor jou gaat een nieuwe wereld open.'
Eradi kleedde zich aan en zijn dolk in de hand. Het zilveren embleem was hem ongekend. Het lag in de mand toen de zusters hem vonden. Ondanks het zilver was de dolk niets waard: het lemmet was stomp, snijden deed het enkel in dromen. Eradi stapte richting de kamer van Betran en net voor hij wou kloppen, stond hij oog in oog met de man zelf.
"Van toeval gesproken" Ze moesten beiden even lachen. Even ontspanning, even vluchten van de taak die op de schouders van beide rustte.
Beneden in de gelagkamer gekomen, waren zij slechts alleen met de waard. De klant van de vorige avond had de avondlucht verkozen boven de niet zo democratische prijzen van de herberg. Het was nog vroeg in de ochtend maar de vrouw van de waard was al gretig aan het koken geslagen. Het ontbijt rook heerlijk, maar zag er alles behalve smakelijk uit, net een rat dat overreden was. Ogen toe, slikken en vriendelijk blijven lachen.
"Beste waard, mogen wij even uw raad vragen." Betran leidde de aandacht af van het eten en, ondanks de honger, had Eradi daar geen problemen mee.
"Wij zouden het Donkere Woud moeten doorkruisen. Nu, in mijn jonge jaren heb ik dit regelmatig gedaan, maar met deze duisternis, wordt dat natuurlijk al moeilijker, en dan nog niet gesproken van... "
Eradi schrok. Het werd hem duidelijk dat Betran iets verzweeg. Met vragende blik keek hij eerst Betran aan, waarna zijn blik afdwaalde naar de waard. Geen van beide leek een kik te geven.
"De paden in het Woud zijn al jaren onberoerd. De meeste dieren zijn het bos ontvlucht toen die mist opkwam. Grote delen van het Woud zijn drassig. Daar waar de mist het dichtst is, is de grond versijpeld, het water blijven staan: een verraderlijk moeras waar je liever wegblijft.
Probeer in een rechte lijn naast de honderdjarige eik te lopen. Wanneer je iets verdachts ziet, hoop dan dat God jullie bijstaat."
Betran en Eradi namen afscheid van de waard, die ondertussen al zijn volgende gasten begroette. Ze stonden nu oog in oog met de eik wiens legende al verder reikte dan zijn takken. Er was geen mogelijkheid om de paarden met zich mee te nemen, daarvoor was de doorgang te nauw, de weg te moeilijk. Betran stapte de mist in en verdween in een paar luttele seconden uit het oog. Eradi twijfelde even, zijn hartslag versnelde. Komaan jongen, geen moment om terug te krabbelen.
De mist omhulde hem, koude rillingen over zijn rug. Betran liep hem voor.
feedback van andere lezers- Henny
Volgens mij staat er nog heel wat te gebeuren. Er is iets goed mis met dat woud. Jammer dat dit verhaal zo weinig gelezen wordt, maar dat zal wel aan de vakantietijd liggen
eradi: Ik ben echt blij dat jij het nog volhoudt om te lezen.
Ik wil graag je uitgebreide mening horen, ik sta altijd open voor de mening van de eerste lezers van dit verhaal. Suggesties zijn altijd welkom, en ik hoop dat ik ook slaag om de sfeer over te brengen :) - SabineLuypaert
serieus spookbos zenne, denk niet dat ik veel zin heb daar te gaan picnikken (ben het eens met Henny, zonde dat dit neer meer lezers heeft)
eradi: Mja, ik ben al blij dat ik twee mensen kan boeien :)
Ik ben uiteraard ook blij met de reacties, ook als het verhaal even een dipje heeft, zeker niet twijfelen om dat te vertellen :) Liever eerlijk de mening als dat ik afgeslacht word wanneer het gedaan is :) - muis
Oei, het wordt spannend
groetjes
eradi: Spanning is een goed ding in het verhaal :)
|
